ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1446

อันเจ๋อจำได้เพียงราง ๆ ว่า เมื่อมิกี่เดือนก่อนใต้เท้าจางยังได้มอบสาส์นกราบทูลบอกว่าปีนี้มีภัยพิบัติร้ายแรง และขอให้ราชสำนักมอบเงินเกือบสองล้านเพื่อจะนำไปซ่อมแซมเส้นทางแม่น้ำ

เขาจึงพูดเรื่องนี้ออกมา

เฉาเฉียงจึงก่นด่าออกมาทันที “พวกเราเคยเห็นเงินจำนวนมากถึงเพียงนั้นที่ไหนกัน ใต้เท้าจางให้เงินชดเชยเพียงครอบครัวละสิบตำลึงเท่านั้น ข้ามีญาติที่ตายจากการถูกน้ำท่วม บ้านเขามีคนตายไปสามคนแต่ก็ได้เงินมาเพียงสิบตำลึงเท่านั้น!”

“พวกใต้เท้าจางกังวลว่าจะมีคนออกไปฟ้องร้องจึงส่งทหารมาสกัดกั้นตามทางแยกต่าง ๆ และหากจับได้ก็สังหารคนเหล่านั้นต่อหน้าธารกำนัลด้วย!”

อันเจ๋อฟังแล้วก็ตกใจมาก คิดมิถึงว่าพวกใต้เท้าจางจะทำร้ายราษฎรได้รุนแรงเช่นนี้!

เงินซ่อมแซมเส้นทางแม่น้ำจำนวนมากถึงเพียงนั้นจะไปอยู่ที่ใดได้เล่า จะต้องถูกพวกใต้เท้าจางที่ละโมบโกงกินไปแล้วอย่างแน่นอน

อันเจ๋อนึกถึงองค์ชายคังกับจ้าวฮุย ใต้เท้าจางผู้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับจ้าวฮุยทีเดียว หากมิได้มีจ้าวฮุยคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ใต้เท้าจางจะมีความกล้าหลอกลวงเบื้องบนได้ถึงเพียงนี้หรือ?

“เช่นนั้นใต้เท้าเจียงข้าหลวงเจิ้งโจวเล่า? เขาร่วมด้วยหรือไม่?”

อันเจ๋อออกมาครานี้ นอกจากการมาสยบความวุ่นวายแล้วก็ต้องไปหาใต้เท้าเจียงด้วย

ใต้เท้าเจียงคืออาสามของเจียงอวี้ ก่อนที่จะออกมาเจียงอวี้ได้ตั้งใจส่งจดหมายให้แล้วบอกให้เขาช่วยไปหาอาสามให้ที

“เรื่องนี้มิแน่ใจ ใต้เท้าเจียงผู้นี้เพิ่งจะมาถึงเจิ้งโจวเมื่อสองเดือนก่อน! ข้าหลวงเจิ้งโจวก่อนหน้านี้คือใต้เท้ากัว ได้ยินว่าครบวาระการตำรงตำแหน่งแล้วจึงกลับไปทำงานที่เมืองหลวง!”

อาจารย์หลินเอ่ยอย่างเยาะเย้ย “เจ้าต้องไปดูที่พักส่วนตัวของใต้เท้ากัวที่เจิ้งโจว ยกเว้นเพียงมิได้ใหญ่โตเท่าวังหลวง แต่ของข้าวเครื่องใช้ล้วนมิด้อยไปกว่าวังหลวง!”

อันเจ๋อได้ยินดังนั้นก็หนักใจ มิน่าพวกเฉาเฉียงถึงบอกว่าพวกขุนนางปกป้องกันเอง ที่เจิ้งโจวนี้ตั้งแต่ผู้ตรวจไปจนถึงข้าหลวงรวมถึงผู้ว่าการอำเภอล้วนร่ำรวยเป็นอย่างมาก แล้วจะให้ราษฎรสนับสนุนได้อย่างไร!

“ใต้เท้าเจียงเข้าไปในเจิ้งโจวเพื่อทำการตรวจสอบ เขาจะประสบเหตุมิดีหรือไม่?”

อันเจ๋อเอ่ยถาม

อาจารย์หลินกับเฉาเฉียงสบตากัน จากนั้นเฉาเฉียงก็เรียกคนด้านนอก “ใครก็ได้ เอาตัวเจียงเจิ้งเข้ามาที!”

หลังจากนั้นมินาน นักการคนหนึ่งก็ส่งตัวเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบสามปีเข้ามา

อันเจ๋อเอ่ยอย่างอดทน

“เป็นไปมิได้!”

เจียงเจิ้งตอบโต้ในทันที “ลูกพี่ลูกน้องของข้าไม่มีทางชอบคนที่ช่วยพวกที่ทำชั่วและพวกขุนนางที่โกงกินเช่นเจ้า!”

อันเจ๋อยิ้มพลางชี้ไปที่เฉาเฉียง “เจ้าคิดว่าข้ากับพวกเขาเป็นพวกเดียวกันและเป็นคนของพวกเขาหรือ?”

“มิใช่แบบนั้น ข้าถูกลอบสังหารระหว่างทางและตกลงไปในน้ำจึงถูกน้ำพัดมาถึงที่นี่!”

“หัวหน้าเฉากับอาจารย์หลินรับปากแล้วหลังจากที่ข้าโน้มน้าวว่าจะยอมจำนนต่อราชสำนัก!”

“เจียงเจิ้ง ครานี้ข้ายังได้รับความไว้วางใจจากลูกพี่ลูกน้องของเจ้าให้มาตามหาพวกเจ้าสองพ่อลูกด้วย! พ่อของเจ้าเล่า?”

เจียงเจิ้งจ้องมองอันเจ๋อ มิได้รีบร้อนตอบอันเจ๋อไปแต่กลับย้อนถาม “เจ้าบอกว่าเจ้าได้รับความไว้วางใจจากลูกพี่ลูกน้องของข้า เช่นนั้นมีสิ่งยืนยันหรือไม่?”