ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1449

กลุ่มขุนนางทำได้เพียงเดินตามเซียวหลินเทียนต่อ เมื่อออกจากเมืองไปสิบกว่าลี้ ก็เริ่มเห็นที่ดินรกร้างว่างเปล่า

เซียวหลินเทียนแสร้งทำเป็นมิรู้ว่าเป็นที่ดินของตระกูลใด พลางเอ่ยอย่างเสียดาย “ที่ดินดีเช่นนี้ หากมิปลูกพืชพรรณใดก็น่าเสียดายแย่!”

“ใต้เท้าเจี่ยง ให้ผู้คนในเขตนี้บอกต่อกันออกไปว่า ทางราชสำนักสนับสนุนให้มีการบุกเบิกฟื้นฟูที่ดินรกร้าง ให้ชาวบ้านแถวนี้มาทำการฟื้นฟูที่ดินและเพาะปลูกในช่วงวสันตฤดู!”

ใบหน้าของใต้เท้าเจี่ยงกระตุก มิรู้ว่าเซียวหลินเทียนจงใจหรือว่ามิรู้จริง ๆ ว่าที่ดินแห่งนี้เป็นของตระกูลใต้เท้าหลี่

ใต้เท้าหลี่เองก็ลำบากใจพูดมิออก ตนเป็นผู้เสนอให้มีการสนับสนุนบุกเบิกที่ดินรกร้าง และตนก็ได้เลื่อนขั้นเพราะเรื่องนี้ด้วย

แล้วตอนนี้เขาจะกล้าบอกกับองค์จักรพรรดิหรือว่าที่ดินรกร้างว่างเปล่าแห่งนี้เป็นของตระกูลตน?

ผู้ตรวจการซุนเป็นคนซื่อตรงและมีนิสัยตรงไปตรงมา เขามิเกรงกลัวอำนาจของใต้เท้าหลี่ เมื่อเห็นว่าใต้เท้าหลี่มิพูดจา เขาจึงเอ่ยออกไปตามตรง “ฝ่าบาท นี่มิใช่ที่ดินรกร้างพ่ะย่ะค่ะ เป็นที่ดินที่มีเจ้าของ!”

“หา? ในเมื่อเป็นที่ดินที่อุดมสมบูรณ์ แล้วเหตุใดจึงมีวัชพืชขึ้นรกเช่นนี้?”

เซียวหลินเทียนแสร้งทำเป็นงุนงง “เกษตรกรในพื้นที่นี้ร่ำรวยกันมากพอแล้วหรือ? ที่ดินอุดมสมบูรณ์หลายร้อยหมู่กลับปล่อยรกร้างเช่นนี้มิเป็นการเสียของเปล่าหรืออย่างไร?”

เซียวหลินเทียนตรวจสอบมาหมดแล้วว่า ที่ดินเหล่านี้เป็นของใคร ที่พูดเช่นนี้ออกไปก็เพื่อนำไปสู่สิ่งที่เขาจะพูดต่อไปจากนี้

ผู้ตรวจการซุนจึงหัวเราะพลางเหลือบมองใต้เท้าหลี่อย่างดูถูกแล้วรายงาน “ฝ่าบาท เรื่องนี้ต้องถามใต้เท้าหลี่พ่ะย่ะค่ะ! ที่ดินอุดมสมบูรณ์หลายร้อยหมู่แห่งนี้ล้วนเป็นของตระกลูใต้เท้าหลี่พ่ะย่ะค่ะ!”

ใต้เท้าหลี่ได้ยินผู้ตรวจการซุนเอ่ยชื่อของตนออกไปก็กลัวว่าจะเซียวหลินเทียนจะลงโทษ จึงทำได้เพียงออกมาเอ่ยอย่างหวาด ๆ

“ผู้ตรวจการซุน ข้าก็มิแน่ใจว่าที่นี่ใช่ที่ดินของตระกูลข้าหรือไม่ รอให้ข้ากลับไปถามพ่อบ้านก่อนเถิด!”

“เรื่องนี้เหตุใดต้องกลับไปถามที่บ้านเล่า กรมพระคลังก็เป็นผู้จัดการทะเบียนบ้านและที่ดิน เหตุใดใต้เท้าเจี่ยงจะมิรู้ ถามใต้เท้าเจี่ยงดูก็รู้แล้วมิใช่หรือ!”

เซียวหลินเทียนยิ้มแล้วมองไปทางใต้เท้าเจี่ยง

จักรพรรดิสูงสุดได้เคยออกกฎนี้ไว้ แต่กฎก็คือกฎ ขุนนางจำนวนมากก็ล้วนเป็นเช่นนี้ ดังนั้นต่างคนจึงต่างหลับตาข้างหนึ่งกันมาตลอดมิได้เห็นเป็นเรื่องใหญ่ใด ๆ

เมื่อเซียวหลินเทียนเอ่ยขึ้นมาในตอนนี้ จะมิเห็นเป็นเรื่องก็คงมิได้แล้ว

“ฝ่าบาท กระหม่อมยุ่งในเรื่องบ้านเมืองมาโดยตลอดพ่ะย่ะค่ะจึงมิได้มีเวลาจัดการในเรื่องนี้ กระหม่อมละเลยเองพ่ะย่ะค่ะ!”

“กลับไปกระหม่อมจะจัดการเป็นอย่างดีพ่ะย่ะค่ะ ในตอนช่วงเพาะปลูกวสันตฤดู กระหม่อมจะทำการเร่งให้พวกเขามาปลูกพืชพรรณแน่พ่ะย่ะค่ะ!”

ใต้เท้าหลี่รีบอธิบายตนเองทันที

เซียวหลินเทียนยิ้มเยาะ พลางเอ่ยอย่างเป็นระบบระเบียบ “ใต้เท้าหลี่ทำงานเพื่อบ้านเมืองจึงมิได้สนใจจัดการเรื่องที่ดินเพาะปลูก นี่มิใช่ความผิดของใต้เท้าหลี่หรอก!”

“ในอดีตอัครเสนาบดีจ้าวเคยกล่าวไว้ประโยคหนึ่ง ข้าก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น… แต่ละคนย่อมมีวิชาที่เชี่ยวชาญต่างกัน! คนมีความสามารถเช่นใต้เท้าหลี่ให้ไปจัดการเรื่องที่ดินก็เป็นการใช้คนมิเหมาะกับงาน!”