ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1450

เซียวหลินเทียนพูดออกมาพร้อมทำหน้านิ่วคิ้วขมวด จากนั้นก็มองที่ดินรกร้างว่างเปล่าเหล่านั้นด้วยท่าทีที่ดูเสียใจเป็นอย่างมาก

“ใต้เท้าหลี่มิสามารถจัดการที่ดินเพาะปลูกได้ แต่ที่ดินที่ดีเหล่านี้จะปล่อยรกร้างไปก็น่าเสียดาย!”

ใต้เท้าเฉินหนึ่งในกรมพระคลังได้รับคำสั่งจากหลี่ว์เซียงมาก่อนหน้านี้ ในยามนี้จึงออกมาพลางเอ่ย

“ฝ่าบาท กระหม่อมก็รู้สึกว่าที่ดินที่ดีเช่นนี้หากปล่อยรกร้างไปช่างน่าเสียนักพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อใต้เท้าหลี่มิถนัดในการจัดการที่ดิน เช่นนั้นเหตุใดจึงมิให้ใต้เท้าหลี่ขายที่ดินเหล่านี้กลับคืนให้ราชสำนักแล้วให้จวนขุนนางส่งคนมาจัดการอย่างเท่าเทียมหรือพ่ะย่ะค่ะ!”

“หากทำเช่นนี้ก็มิต้องปล่อยที่ดินให้รกร้างแล้วและยังทำให้ใต้เท้าหลี่มิต้องมายุ่งวุ่นวายเพราะเหตุนี้อีกด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ใต้เท้าหลี่ การปล่อยที่ดินรกร้างตามกฎแล้วจะต้องถูกลงโทษตามความร้ายแรงของสถานการณ์! ที่ดินรกร้างของเจ้ามีขนาดหลายร้อยหมู่ ต้องมีการชดเชยภาษีและถูกลงโทษด้วย มันจะได้มิคุ้มเสีย!”

ใต้เท้าเฉินยังพูดมิทันจบ ใต้เท้าหลี่ก็ตกใจคุกเข่าลงกับพื้นแล้ว

“ฝ่าบาท กระหม่อมมิรู้จริง ๆ พ่ะย่ะค่ะว่าที่ดินเหล่านี้ถูกปล่อยให้รกร้าง กระหม่อมมีความผิดที่ปล่อยปละละเลย! ฝ่าบาทโปรดเห็นแก่ที่กระหม่อมทำงานเพื่อบ้านเมืองลงโทษกระหม่อมเบาลงด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนใช้น้ำเสียงที่เห็นแก่ใต้เท้าหลี่แล้วขมวดคิ้วพลางเอ่ย “ใต้เท้าหลี่ เจ้าทำให้ข้ารู้สึกลำบากใจแล้ว!”

“เจ้ามีที่ดินรกร้างอยู่หลายร้อยหมู่จริง ๆ และดูท่าทางจะมิได้รกร้างอยู่เพียงแค่ปีสองปี หากจ่ายภาษีชดเชยก็คงต้องเป็นเงินก้อนใหญ่ทีเดียว!”

“หากข้ามิลงโทษเจ้า ก็คงมิอาจโน้มน้าวราษฎรได้!”

“แต่จะให้ลงโทษเจ้า ข้าเองก็ลำบากใจเช่นกัน เพราะว่าที่ดินนี้เป็นสิ่งที่องค์จักรพรรดิสูงสุดมอบให้เจ้า การที่เจ้ามิถนัดในการจัดการที่ดินก็เป็นเรื่องที่อภัยกันได้!”

เซียวหลินเทียนแสร้งทำเป็นเงียบไปสักพักหนึ่งแล้วจึงเอ่ย “ตัวข้าคิดว่า ข้อเสนอแนะของใต้เท้าเฉินก็มีเหตุผลเช่นกัน ในเมื่อเจ้ามิถนัดในการจัดการที่ดินก็ส่งคืนให้กับราชสำนักเถิด!”

“แต่ในเมื่อสิ่งนี้เป็นรางวัล ข้าก็มิอาจให้เจ้าเสียเปรียบได้ เช่นนั้นก็ขายคืนให้ราชสำนักตามราคาตลาดก็แล้วกัน! แล้วเจ้าก็ชดเชยภาษีในช่วงหลายปีมานี้เป็นการลงโทษ จากนั้นข้าจะมิลงโทษเจ้าในทางอื่นอีก!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน