ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1478

ยามนี้หลิงอวี๋มิอยากไว้หน้าผู้อาวุโสเช่นหลิงเสียงกังแล้ว นางรู้ว่าป้าสะใภ้ใหญ่เพียบพร้อมด้วยคุณธรรม แม้ว่าจะได้รับความอยุติธรรมก็ทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้

แต่เรื่องอะไรเล่า?

ป้าสะใภ้ใหญ่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูลูกให้หลิงเสียงกัง เมื่อหลิงเสียงกังออกไปรบก็ดูแลพ่อแม่แทนเขา

สิ่งที่ผ่านไปในแต่ละวันนี้มิลึกซึ้งยิ่งกว่าที่เฝิงฉินมีบุญคุณต่อหลิงเสียงกังหรือ?

“หลิงเสียงกัง ดูสตรีที่อยู่ตรงหน้าท่านผู้นี้ เมื่ออายุสิบห้าถึงวัยปักปิ่นก็แต่งงานเข้ามาในจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนเป็นภรรยาของท่าน เลี้ยงดูลูกแทนท่าน ดูแลพ่อแม่แทนท่าน!

“ท่านได้รับบาดเจ็บกลับมาก็เป็นนางที่ดูแลท่าน! ยามท่านป่วยก็เป็นนางก็คอยดูแลอยู่ข้างเตียงท่าน!”

หลิงอวี๋ตำหนิ “ท่านดูเถิดว่าตอนนี้นางอายุเท่าใดแล้ว?”

“นางแต่งงานกับท่านมายี่สิบกว่าปี ดูแลท่านมายี่สิบกว่าปี อยู่ข้างกายตลอดทุกวันทุกคืนมาเก้าพันกว่าวัน เทียบมิได้กับเฝิงฉินที่เพิ่งจะดูแลท่านมาหนึ่งปีครึ่งมิกี่ร้อยวันเลยหรือ?”

“การที่ท่านลืมนางมิใช่ข้ออ้างที่ท่านจะทรยศนาง! และมิใช่เหตุผลที่ท่านจะทำลายความดีที่นางมีต่อท่านได้ตามใจ!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างขุ่นเคือง “ตอนที่ท่านนอนอยู่ข้างกายเฝิงฉิน ลองคิดถึงภรรยาเดิมผู้นี้นะว่าพฤติกรรมของท่านเป็นการแทงมีดที่หน้าอกของนางครั้งแล้วครั้งเล่าหรือไม่?”

ป้าสะใภ้ใหญ่ได้ยินหลิงอวี๋พูดเช่นนี้ก็สะอื้นไห้อย่างคับข้องใจ

คำพูดเหล่านี้ของหลิงอวี๋คือความคับข้องใจของนาง แต่นางมิอาจพูดออกมาได้ นั่นมิใช่การบ่นที่ภรรยาที่ดีควรพึงกระทำ

และนางก็ยิ่งมิอาจให้หลิงหว่านที่เดิมทีก็เกลียดหลิงเสียงกังอยู่แล้วยิ่งเกลียดพ่อมากขึ้นอีก

หลิงหว่านเองก็กอดแม่ร้องไห้เช่นกัน นางรู้สึกได้ถึงความคับข้องใจของแม่ แต่สิ่งที่มิคาดคิดก็คือหลิงอวี๋จะลึกซึ้งเช่นนี้

ยามนี้เมื่อหลิงอวี๋พูดออกมา หลิงหว่านก็ยิ่งเข้าใจความลำบากและความเศร้าของแม่

“ฮองเฮา สามีของหม่อมฉันมิได้เป็นดังเช่นที่ท่านพูดเพคะ...”

เฝิงฉินคิดจะโต้แย้งให้หลิงเสียงกังอย่างร้อนใจ

“บังอาจ!”

“ขั้นตอนนี้อาจจะเป็นเวลาหนึ่งปี ครึ่งปี หรือถ้าเร็วสักหน่อยอย่างมากก็มิกี่เดือนก็พรากชีวิตของท่านได้แล้ว!”

หลิงอวี๋พูดประโยคเหล่านี้อย่างแข็งแกร่ง จากนั้นก็เอ่ยอย่างเย็นชา “ในฐานะที่ข้าคือแม่นางหลิงหมอที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง มีผู้คนมากมายที่ขอร้องให้ข้ารักษาให้พวกเขา!”

“หากข้ามิได้เห็นว่าท่านคือลุงของข้า ข้าจะขอร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าจะขอช่วยรักษาให้ท่านหรือ?”

นางซุนกับท่านอดีตเสนาบดีได้ยินหลิงอวี๋พูดอย่างจริงจังเช่นนี้ก็สีหน้าเปลี่ยนไป

นางซุนเอ่ยถามเสียงสั่น “ฮองเฮา เรื่อง… เรื่องโรคจะเป็นดังที่ท่านบอกจริงหรือ?”

หลิงอวี๋หันไปหานางซุนพลางเอ่ยอย่างใจดี “ป้าสะใภ้ใหญ่ พวกท่านลองคิดดู บาดแผลหนึ่งหากมิรักษามิทายาจะเปลี่ยนเป็นเช่นไร?”

จะบวม อักเสบ จะติดเชื้อไปที่ผิวหนังโดยรอบและสุดท้ายก็ตาย!

ตัวอย่างง่าย ๆ นี้ทำให้นางซุนกับหลิงหว่านตกใจจนหน้าซีด

สมองคือส่วนที่สำคัญที่สุดของคน หากเกิดการเปลี่ยนแปลงของโรค สิ่งที่หลิงอวี๋พูดมาเหล่านี้ก็ล้วนเกิดขึ้นได้ทั้งหมด