ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1494

เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋เริ่มต้นสงครามเย็นกันแล้ว

เซียวหลินเทียนมิเป็นฝ่ายไปกินข้าวกับหลิงอวี๋อีก หลิงอวี๋ก็ย่อมไม่มีทางส่งคนไปเชิญเขา

เป็นเช่นนี้เพียงวันสองวันก็ยังไม่มีผู้ใดสังเกต แต่เมื่อเป็นติดต่อกันเช่นนี้หลายวัน อย่าว่าแต่คนที่อยู่ข้างกายเซียวหลินเทียนที่พบความผิดปกติ แม้แต่ไท่เฟยเส้าเองก็พบความผิดปกติเช่นกัน

“เหอะ ๆ จะต้องเป็นเรื่องการคัดเลือกสนมแน่ ๆ ที่ทำให้เกิดช่องว่างระหว่างสองคนนั้น!”

ไท่เฟยเส้าแอบยินดี นางส่งคนไปให้สัญญาณกับกุ้ยเหรินทั้งสองให้ฉวยโอกาสตอนนี้ทันที ขอเพียงเซียวหลินเทียนยอมรับหนึ่งในนั้น พวกจ้าวฮุยก็สามารถเอ่ยเรื่องการคัดเลือกสนมขึ้นมาได้อีกครั้ง

ทันทีที่อู๋จื่อผิงได้ยินว่าองค์จักรพรรดิกับฮองเฮาขัดแย้งกันก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

เมื่อก่อนตอนที่อยู่ตำหนักอ๋องอี้นางยังคิดอยู่เลยว่า หากเซียวหลินเทียนเป็นจักรพรรดิ ตนก็จะได้รับแต่งตั้งเป็นสนมเอกได้ ไหนเลยจะคิดว่าหลังจากเข้าวังมาแล้วจะเป็นกุ้ยเหริน

ก่อนหน้านี้นางคิดอยู่ตลอดว่า จะหาโอกาสไปปรนนิบัติเซียวหลินเทียน แต่ก็จนใจที่เซียวหลินเทียนมิเคยเรียกไปปรนนิบัติเลย กฏในวังหากไม่มีการเรียกก็มิสามารถเป็นฝ่ายไปถวายตัวเองได้

นางยังคิดอยู่ว่าเป็นเพราะหลิงอวี๋มิอนุญาตให้ตนไปปรนนิบัติองค์จักรพรรดิ ใจจึงเกลียดหลิงอวี๋มาก

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าทั้งสองขัดแย้งกัน โอกาสนี้หากมิคว้าไว้จะมิรู้สึกผิดต่อตนเองหรือ?

มิเรียกไปปรนนิบัติ แต่นางสามารถสร้างโอกาสพบกันได้!

อู๋จื่อผิงสืบเวลาที่เซียวหลินเทียนกลับจากกองทัพหลวง แล้วรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ที่งดงามไปรออยู่ที่ทางเดินในสวนดอกไม้

เวลานี้เป็นฤดูหนาว ลมหนาวเย็นยะเยือก อู๋จื่อผิงคลุมไว้เพียงชุดคลุมสีขาวที่ด้านนอกกระโปรงเท่านั้นเพื่อจะเผยรูปร่างที่อ่อนช้อยงดงามของตน

แต่รออยู่ท่ามกลางลมหนาวมินาน นางก็หนาวจนตัวสั่นปากซีด

แต่เมื่อนึกว่าขอเพียงเซียวหลินเทียนโปรดปรานก็สามารถบินขึ้นสู่ท้องฟ้าได้ อู๋จื่อผิงก็อดทนต่อความหนาวแล้ววิ่งเหยาะ ๆ อยู่ที่เดิม

แต่สวรรค์มิเมตตา หิมะที่หยุดตกไปหลายวันเริ่มตกลงมาอีกครั้งแล้ว

เกล็ดหิมะปลิวว่อนลงมายิ่งทำให้อู๋จื่อผิงแย่ยิ่งกว่าเดิม นางหนาวมากจนอยากพุ่งตัวกลับไปซุกตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่น ๆ

เวลานี้ นางหันข้างและแสดงความงดงามที่สุดของตนออกมา

เซียวหลินเทียนมองมารู้สึกเพียงสตรีผู้นี้ดูดี เขาลืมไปนานแล้วว่าจื่อผิงเป็นอย่างไร มิรู้ว่าสตรีผู้นี้คือใคร เมื่อมองแล้วก็เดินต่อและจะแยกไปตรงทางแยก

“องค์จักรพรรดิเสด็จมาแล้วเจ้าค่ะ!”

เฉี่ยวเอ๋อร์เห็นแล้วก็แสร้งทำเป็นเพิ่งจะเห็นเซียวหลินเทียนแล้วตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

“ฝ่าบาทเพคะ… จื่อผิงถวายพระพรฝ่าบาท!”

อู๋จื่อผิงเองก็ทำทีราวเพิ่งตื่นจากภวังค์แล้วรีบร้อนทำความเคารพเซียวหลินเทียน

ช่างบังเอิญ ที่พื้นมีหิมะค่อนข้างมาก ชายกระโปรงของนางจึงถูกนางเหยียบโดยมิทันระวังจนนางสะดุดมาข้างหน้า

อู๋จื่อผิงร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก เฉี่ยวเอ๋อร์รีบไปประคองนางทันที แต่อู๋จื่อผิงกลับลื่นออกไป...