ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1498

เซียวหลินเทียนคิดเช่นนี้ก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

“เหตุใดมิดีดแล้ว ทักษะฉินของเจ้ายอดเยี่ยมมาก ตามหลักแล้วมิน่าจะผิดพลาด...”

สวีเนี่ยนจือได้ยินเสียงก็แอบดีใจ ในที่สุดนางก็ก้าวไปขั้นหนึ่งแล้ว!

องค์จักรพรรดิมิได้เห็นตนแล้วหันหลังหนีไป ทั้งยังก้าวเข้ามาพูดคุย นั่นเป็นการพิสูจน์แล้วว่าองค์จักรพรรดิมิได้รังเกียจตน

แต่สวีเนี่ยนจือกลับมิได้งุนงงไปเพราะเหตุนี้ นางจึงแสร้งหันไปอย่างตกใจ เมื่อเห็นเซียวหลินเทียนจึงเรียกออกมาอย่างตกใจ “ฝ่าบาท...”

“ฝ่าบาทขอประทานอภัยเพคะ เนี่ยนจือรบกวนฝ่าบาทหรือไม่เพคะ!”

สวีเนี่ยนจือรีบลุกขึ้นแล้วคุกเข่าทำความเคารพ

“มิต้องพิธีรีตอง ข้ารบกวนเจ้าหรือไม่?”

เซียวหลินเทียนประคองนางเล็กน้อย อาศัยโคมมังกรสีเข้มที่แขวนอยู่ในศาลา เซียวหลินเทียนจึงมองเห็นอย่างชัดเจนว่าบนใบหน้างดงามของสตรีเต็มไปด้วยรอยน้ำตา

เขาตะลึงไปเล็กน้อย นี่คือสาเหตุที่กุ้ยเหรินสวีดีดฉินผิดอยู่ตลอดสินะ?

เมื่อนึกถึงเสียงฉินที่ทั้งน่าสงสารและซาบซึ้ง ทั้งยังมีความมิพอใจ เซียวหลินเทียนขึงเอ่ยถามออกไป “เจ้ากำลังนึกถึงใครหรือ?”

“กราบทูลฝ่าบาท เนี่ยนจือพ่อแม่สิ้นแล้วทั้งคู่ เมื่อครู่แค่นึกถึงพวกท่านเพคะ...”

สวีเนี่ยนจือตอบเสียงสะอื้น “เนี่ยนจือขอทูลลา มิรบกวนฝ่าบาทเพคะ!”

เซียวหลินเทียนเห็นสวีเนี่ยนจือเช็ดน้ำตาอย่างรีบ ๆ จากนั้นก็ยกฉิน ท่าทางรีบร้อนจะไป เขาก็ยิ้มออกมาอย่างมิรู้ตัว

ตอนกลางวันกุ้ยเกรินอู๋เห็นตนเข้าก็รีบร้อนจะเข้ามาหา ตอนนี้กุ้ยเหรินสวีกลับเห็นตนราวกับเห็นสัตว์ป่า รีบร้อนจะหนีไป

เหตุใดทั้งสองต่างกันเช่นนี้!

ยิ่งคิดจะไป เขาก็ยิ่งมิให้นางไป

เซียวหลินเทียนนึกถึงที่หลิงอวี๋ปิดบังตนก็ยิ่งอยากทำอะไรที่กระตุ้นนางเสียหน่อย

“ข้ากินข้าวคนเดียวมิอยากอาหาร กุ้ยเหรินสวี เจ้ากินข้าวเป็นเพื่อนข้าเถิด!”

เซียวหลินเทียนโพล่งคำเชิญชวนออกไป

เซียวหลินเทียนยังให้ขันทีน้อยเซี่ยไปนำสุรามาให้สองไหแล้วรินให้สวีเนี่ยนจือด้วยตนเองเป็นประวัติการณ์

สวีเนี่ยนจือยืนอยู่ด้านข้างมิกล้านั่งลง เซียวหลินเทียนจึงเหลือบมองนางพลางเอ่ยอย่างมิพอใจ “ข้าให้เจ้ามากินอาหารด้วยกัน เจ้ายืนแล้วจะกินอย่างไร?”

“นั่งลง!”

สวีเนี่ยนจือเม้มปากแล้วนั่งลง

หลังจากดื่มกับเซียวหลินเทียนไปสองแก้ว สวีเนี่ยนจือก็ดูเหมือนจะสงบลงไปมาก คำพูดและกิริยาก็เผยให้เห็นท่าทางของสตรีที่มีความสุภาพเรียบร้อย ตอบคำถามเซียวหลินเทียนก็รอให้ถามแล้วจึงตอบ

เซียวหลินเทียนค่อนข้างประหลาดใจ สวีเนี่ยนจือผู้นี้ดูมิคล้ายสนมเหล่านั้นในวังเลย แค่มองก็รู้ว่าได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี

“เจ้าเข้าวังมาได้อย่างไร?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยถาม

สวีเนี่ยนจือสีหน้าดูเศร้าแต่มิได้ตอบทันที ครุ่นคิดแล้วจึงเอ่ยออกมา

“เรื่องราวในเมื่อวาน อย่างเช่นตายเมื่อวาน เรื่องราวในวันนี้ อย่างเช่นเกิดวันนี้ เนี่ยนจือมิอยากเอ่ยถึงเรื่องเสียใจในอดีตอีกเพคะ ฝ่าบาท เนี่ยนจือมิอยากตอบ!”