ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 154

เฮยจื่อผวาจนหน้าซีดไร้เลือด เหงื่อกาฬเต็มดวงหน้า

เขาอ้าปากพลางหลับตาฉับไว

ราวกับคิดว่าตราบใดที่ไม่กล่าว โอสถสัจธรรมไม่อาจตัดสินชี้ขาดตนพูดจริงหรือเท็จได้

หลิงอวี๋ดูความจริงเล็ก ๆ นี้ของเฮยจื่อออกพลางหัวเราะนิดหน่อย

“เจ้าไม่ตอบก็ไร้ประโยชน์ ยาสัจธรรมนี้มหัศจรรย์ยิ่ง ถ้าเจ้าเงียบเรื่อย ๆ มันจะตัดสินเองคิดว่าเจ้าโกหก!”

“เจ้าลองตรวจดูสิว่า ท้องน้อย ๆ เริ่มเจ็บแล้วหรือยัง?”

“พระชายา ท่านขู่ขวัญเด็กเช่นนี้ได้เยี่ยงไร?”

พ่อบ้านฟั่นทนไม่ไหวพลางด่าว่า “เดิมทีไม่มีโอสถสัจธรรมอะไรนั่นในใต้หล้านี้ เจ้าอย่าพรางเป็นเทพแสร้งเป็นผีขู่ขวัญคน!”

หลิงอวี๋เหลืบมองพ่อบ้านฟั่น ยิ้มตอบ “ไยจะไม่มี! ผู้อื่นทำมิได้ แต่ตัวข้าผู้เป็นพระชายาทำได้!”

“พ่อบ้านฟั่นคงลืมสิ้นแล้ว คราก่อนก็เป็นโอสถลับของข้าช่วยชีวิตเฮยจื่อไว้มิใช่รึ?”

ทุกคนต่างลอบมองหน้ากัน คนเหล่านั้นที่ไม่เชื่อก็เริ่มสั่นคลอน นึกถึงหมอที่พูดว่าไม่อาจช่วยเฮยจื่อไว้ได้แล้วเมื่อคราก่อน!

แต่หลิงอวี๋หยิบยาลับออกมา ช่วยชีวิตเฮยจื่อที่แขวนบนเส้นด้ายได้อย่างเฉียบขาด!

บางทีอาจมียาสัจธรรมอยู่จริง!

“เฮยจื่อ อย่าโทษว่าข้ามิให้โอกาสเจ้า! เจ้าตอบตอนนี้ อาศัยขณะโอสถยังไม่ออกฤทธิ์เต็มที่ ตัวข้าผู้เป็นพระชายายังสามารถช่วยเจ้าได้!”

“ครั้นรอลำไส้เจ้าเริ่มขาด แม้เจ้าจะอ้อนวอนตัวข้าผู้เป็นพระชายา ข้าก็สิ้นกำลังช่วยได้แล้ว!”

หลิงอวี๋ลอบมองอิริยาบถของทุกคนพลางทวีกล่าวอย่างมั่นใจว่า

ร่างกายตึงเครียดของเฮยจื่อบิดเกร็ง เขารู้สึกว่าท้องน้อย ๆ ของตนเริ่มปวดแล้ว ในท้องจุกเสียดเฉียบพลัน

หรือว่าลำไส้เริ่มขาดแล้วจริง ๆ?

“ข้าพูดว่า...”

จู่ ๆ เฮยจื่อก็พลันร่ำไห้เสียงดัง “พระชายา เดินทีวันนั้นข้าไม่ได้พบท่านขอรับ! ท่านมิได้ด่าข้า!”

“เป็นเฉี่ยวเหลียนล่อท่านไปเรือน นางให้ข้าซ่อนตัว เอ่ยแบบนี้ว่า ทุกคนต่างคิดว่าท่านมาเรือนเพื่อเฉดหัวข้า!”

“ฮือฮือ… พระชายา ข้าผิดไปแล้ว ท่านช่วยข้าเถิดขอรับ! ข้าพูดความจริง! ท่านมอบยาถอนพิษแก่ข้าเถิด! ข้าไม่อยากตาย!”