ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1550

เหล่าบัณฑิตและขุนนางที่เดิมทีคล้อยตามท่านอดีตเสนาบดีกับผู้ป่วยแต่ละคนจนเลือกเชื่อหลิงอวี๋แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็หวั่นไหวทันที

เมื่อเห็นนางซุนที่คำนับหัวโขกพื้นจนเลือดไหลคุกเข่าขอร้องหลิงอวี๋อยู่ที่พื้น ภาพนองเลือดนี้กระตุ้นให้หัวใจแห่งความชอบธรรมของพวกเขาปั่นป่วนขึ้นอีกครั้งแล้ว

“หลิงอวี๋เผด็จการรังแกผู้คนเช่นนี้ จะคู่ควรกับการนั่งเพลิดเพลินอยู่ในตำแหน่งฮองเฮาบนแท่นสูงนั้นได้อย่างไร!”

“หลิงอวี๋ ลงมาเสีย เจ้าควรจะฆ่าตัวตายเป็นการขอโทษ!”

“ประหารมือสังหารที่บีบให้คนตายผู้นี้เสีย!”

เสียงแห่งความโกรธเกรี้ยวดังก้องขึ้นมาในจัตุรัส บัณฑิตเหล่านั้นพยักหน้า และทุกคนก็พุ่งไปที่แท่นสูง

กองทัพหลวงก้าวออกมากั้นเอาไว้ แต่พวกเขามิสามารถสังหารราษฎรได้ และมิสามารถลงมือกับพวกเขาได้ด้วย จึงถูกบีบจนต้องถอยร่นไป

เซียวหลินเทียนเด้งตัวลุกขึ้นมา สีหน้าของเขามืดครึ้ม วันนี้แม้จะต้องสังหารคนที่ก่อเรื่องเหล่านี้ให้หมดและขึ้นชื่อเรื่องเผด็จการเป็นชนักติดหลัง เขาก็จะมิยอม

พูดได้มิชัดเจนแล้วอย่างไร เขาก็จะใช้สถานการณ์ที่นองเลือดยิ่งกว่ามาทำให้นางซุนและคนที่ด่าหลิงอวี๋ต้องหุบปากตลอดไป!

หลิงอวี๋เองก็ลุกขึ้น แต่กลับยื่นมือออกไปคว้ามือของเซียวหลินเทียนที่ใกล้จะระเบิดเอาไว้

ภาพที่เมื่อครู่ท่านอดีตเสนาบดีเป็นผู้นำในการกู้ชื่อเสียงของตนนั้นหลิงอวี๋เห็นทั้งหมดแล้ว สำหรับเรื่องที่นางซุนออกมากล่าวโทษตน ครานี้หลิงอวี๋ก็มีภูมิคุ้มกันแล้ว

แม่ของหลี่ต้าหนิวและผู้ป่วยที่ช่วยพูดให้ตนได้ปลอบโยนหลิงอวี๋ไว้แล้ว

มิขอให้ได้ดั่งใจคิด แต่ขอเพียงมิต้องรู้สึกผิดในใจเป็นพอ!

นางซุนทรยศตนเพียงผู้เดียว แต่ยังมีผู้คนมากมายถึงเพียงนี้ที่ยืนข้างตน!

เมื่อก้มลงมองจากแท่นสูงลงไป กองทัพหลวงที่ถอยหลังมาทางตนและล้อมอยู่นั้น พวกเขาเองก็ไม่มีความคิดที่จะถอย!

ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนบอกกับหลิงอวี๋ว่า… นางมิได้เดียวดาย!

ความพยายามและความทุ่มเทของนาง ทุกคนล้วนมองเห็น!

“ลงมือ...”

จ้าวฮุยทำท่าทางสั่งอย่างเด็ดขาด

ทำให้เกิดการจลาจลขึ้นก่อน เช่นนี้แม้เผยอวี้จะพาตัวหลิงเสียงกังกลับมาได้แล้วอย่างไรเล่า!

สังหารบัณฑิตและราษฎรไปแล้ว ก็จะทำให้ทุกคนเกิดความโกรธ เรื่องของหลิงเสียงกังก็จะกลายเป็นเรื่องเล็ก แต่ชื่อเสียงเรื่องเผด็จการของเซียวหลินเทียนเกิดขึ้นแล้ว

มีทหารกองทัพหลวงสองคนที่ถูกซื้อตัวไปเมื่อเห็นจ้าวฮุยส่งสัญญาณคำสั่ง ก็ยกหอกแล้วพุ่งออกไปโดยมิสนใจสิ่งใด จากนั้นก็แทงไปที่ราษฎรที่อยู่ใกล้ตนที่สุดและบัณฑิตคนหนึ่งที่เป็นแกนนำ

แต่ไหนเลยจะคาดคิดว่าการกระทำที่กะทันหันของพวกเขาจะอยู่ในสายตาขององครักษ์เงาของค่ายกองทหารเสือนานแล้ว

องครักษ์เงาเหล่านั้นล้วนปฏิบัติตามคำสั่งของราชองครักษ์อิงและซุ่มซ่อนตัวอยู่ในที่สูง ถือธนูและคอยจับตาดูสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตลอด

ทหารกองทัพหลวงสองคนที่เป็นผู้นำคิดจะสังหารราษฎรและบัณฑิตปรากฏตัวออกมา องครักษ์เงาเหล่านี้ก็ปฏิบัติตามคำสั่งของราชองครักษ์อิงอย่างภักดี แล้วยิงธนูที่คมกริบทั้งสองดอกออกไป...