ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1556

หลิงหว่านมาถึงหลังจากที่หลิงอวี๋เข้าห้องผ่าตัดไปแล้ว ระหว่างทางนางได้ยินพวกหลู่ชิ่งพูดเรื่องที่นางซุนทำต่อหลิงอวี๋

หลิงหว่านมิรู้ว่าจะเผชิญหน้ากับท่านแม่อย่างไร ดังนั้นแม้ว่าจะอยู่ในที่เกิดเหตุแล้ว นางก็มิได้เข้าไปพบหน้านางซุน

นางซุนเป็นมารดาของตน นางเป็นห่วงเรื่องความเป็นความตายของตนกับหลิงเสียงกังจึงถูกคนบีบให้ทำเรื่องที่เลอะเทอะเหล่านี้

แต่หลิงอวี๋เป็นลูกพี่ลูกน้องของตน ปกติแล้วก็ปฏิบัติต่อครอบครัวของตนอย่างดี!

หลิงหว่านยอมตายแต่มิคิดจะทำร้ายหลิงอวี๋

จะหน้ามือหรือหลังมือก็เนื้อเช่นกันตัดตรงไหนก็เจ็บปวด หลิงหว่านมิอาจพูดได้ว่าท่านแม่ผิด แต่ก็มิอาจยอมรับได้เช่นกันว่าท่านแม่ถูก!

“ฮองเฮา หลิงเสียงกังมิเป็นไรใช่หรือไม่?”

ท่านอดีตเสนาบดีเองก็เข้ามาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเช่นกัน

แม้ว่าท่านอดีตเสนาบดีจะเป็นห่วงความเป็นความตายของลูกชายตน แต่เขาเป็นห่วงชื่อเสียงของหลิงอวี๋ยิ่งกว่า ครอบครัวของตนต่างหากที่ทำผิดต่อหลิงอวี๋

เขามิสามารถให้หลิงเสียงกังทำให้หลิงอวี๋เดือดร้อนได้อีก

“ท่านปู่ ข้าลงมือเอง ท่านยังมิวางใจหรือ?”

หลิงอวี๋เห็นความเป็นห่วงในแววตาของท่านอดีตเสนาบดีก็ยิ้มอย่างมั่นใจพลางเอ่ยออกไป “เอาก้อนเลือดนั้นออกมาแล้ว! ท่านลุงถูกวางยา ดังนั้นจึงแก้พิษให้เขาด้วย เวลาจึงล่วงเลยไปเสียนานจนทำให้ท่านกังวลแล้ว!”

ท่านอดีตเสนาบดีโล่งใจไปทันที จากนั้นก็หันไปตะโกนบอกทุกคน “ได้ยินกันหมดแล้วหรือไม่ หลิงเสียงกังมิเป็นอะไร! การผ่าตัดของฮองเฮาสำเร็จ!”

“ต่อไปผู้ใดกล้าสงสัยในทักษะการแพทย์ของฮองเฮาอีก ข้าจะตบมันผู้นั้นเสีย!”

“ฮองเฮาอายุยืนพันปี ๆ พันพันปี...”

มิรู้ว่าผู้ใดตะโกนขึ้นมาคนแรก จากนั้นคนนับมิถ้วนก็ล้วนตะโกนกันขึ้นมา

เซียวหลินเทียนเดินลงมาจากแท่นสูงมาตรงหน้าหลิงอวี๋

หลิงอวี๋เปลี่ยนชุดทางการของฮองเฮาแล้วเพื่อจะทำการผ่าตัดให้หลิงเสียงกัง

เซียวหลินเทียนจึงเอ่ย “ไปนำชุดทางการของฮองเฮามา!”

เถาจื่อรีบเข้าไปเอาชุดทางการมาให้หลิงอวี๋

เซียวหลินเทียนเองมิกลัวว่าจะถูกคนฟ้องร้องพฤติกรรมมิเหมาะสมหรือ?

แต่ต้องบอกว่าหลิงอวี๋ชอบความหุนหันพลันแล่นของเซียวหลินเทียนในยามนี้นัก นางเป็นคนยุคปัจจุบัน เรื่องเล็กน้อยดั้งเดิมเหล่านี้นางมิได้สนใจอยู่แล้ว

แต่เซียวหลินเทียนเป็นคนยุคโบราณกลับมิเคร่งครัดในเรื่องนี้ ทำให้นางชื่นชม

“เราขึ้นไปกันเถิด!”

เซียวหลินเทียนจูงมือของหลิงอวี๋ ราษฎรที่ล้อมอยู่ต่างก็หลีกทางให้โดยอัตโนมัติแล้วมองจักรพรรดิกับฮองเฮาผู้เป็นที่เคารพก้าวย่างขึ้นไปบนแท่นสูง

หลิงอวี๋ยังคงมีรอยยิ้มที่สงบและมั่นใจ นางเดินตามเซียวหลินเทียนไป

แต่เวลานี้ รอยยิ้มนี้มิได้ทำให้บัณฑิตรู้สึกว่านางเป็นคนเสแสร้งอีกแล้ว พวกเขารู้สึกเพียงว่าฮองเฮาผู้นี้ใจกว้างและใจดีมาก ๆ

จะเป็นที่รักหรือที่ชังก็มิเก็บมาใส่ใจ ปล่อยให้มันเป็นไป...

น้ำใจนี้ ควรค่าแก่การที่พวกเขาให้ความเคารพ...