ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1557

งานเลี้ยงท้องถนนจบลงแล้ว

ใต้เท้าเถี่ยลงโทษพวกคนที่ด่าที่ชาวบ้านจับออกมาต่อหน้าทุกคน และใส่โซ่ตรวนให้เดินไปตามถนน ทุกคนถูกตัดสินให้ใช้แรงงานห้าปีเพื่อเป็นเยี่ยงอย่างแก่ผู้อื่น

นางซุนเองก็ถูกระบุชื่อด้วย นางจึงก้าวมาข้างหน้าอย่างเศร้าใจแล้วคุกเข่าลงเล่าเรื่องทั้งหมดที่ตนถูกหนานฮุ่ยข่มขู่ออกมา

สุดท้ายนางซุนก็ร้องไห้พลางเอ่ย “คำพูดเหล่านั้นที่ข้าพูดที่ราชสำนักล้วนเป็นการใส่ร้ายฮองเฮา ฮองเฮามิเคยแย่งชิงทรัพย์สินของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน ข้าพูดโกหกเอง!”

“ข้าทำผิด มิกล้าขอให้ฮองเฮาประทานอภัย ขอเพียงให้ฮองเฮาอนุญาตให้ข้าได้รอให้สามีฟื้นขึ้นมาและได้พูดกับเขามิกี่คำ แล้วข้าจะยอมตายชดใช้ความผิด!”

ใต้เท้าเถี่ยประกาศออกไปอย่างเที่ยงตรง “นางซุนใส่ร้ายฮองเฮา มีความผิดโทษฐานทำลายชื่อเสียงของฮองเฮา ดังนั้นจึงต้องลงโทษไปตามความผิด!”

“เห็นแก่ที่ถูกคนบีบบังคับ มีเหตุผลยอมรับได้ ได้รับการละเว้นจากโทษประหาร ให้ใส่โซ่ตรวนเดินไปตามถนนและรับโทษใช้แรงงานห้าปี!”

บัณฑิตเหล่านั้นต่างก็ชื่นชมกับคำตัดสินของใต้เท้าเถี่ย เดิมทีทุกคนคิดว่าครานี้นางซุนจะต้องตายแน่นอนแล้ว

นางใส่ร้ายฮองเฮาผู้เป็นที่เคารพ แม้ว่าจะถูกประหารก็สมเหตุสมผล

แต่ใต้เท้าเถี่ยมิได้จงใจลงโทษนางซุนสถานหนักเพียงเพราะคนที่นางซุนใส่ร้ายคือฮองเฮา สิ่งนี้หมายความว่าใต้เท้าเถี่ยได้ปกป้องความเข้มงวดของกฎหมายอย่างเคร่งครัดแล้ว

แม้ว่าเซียวหลินเทียนจะอยากให้นางซุนตาย แต่ใต้เท้าเถี่ยคือคนที่ตนแต่งตั้ง เขาเองก็เคารพในการตัดสินของใต้เท้าเถี่ย

“อาอวี๋ ญาติเช่นนี้มิต้องใส่ใจ เจ้าอย่าได้เศร้าไปเลยนะ...”

เซียวหลินเทียนกุมมือของหลิงอวี๋ไว้พลางเอ่ยปลอบใจ

หลิงอวี๋จึงเอ่ยเรียบ ๆ “หม่อมฉันมิได้เศร้าใจ ลงโทษเช่นนี้ก็พอแล้วเพคะ!”

นางซุนใส่ร้ายหลิงอวี๋ แม้ว่าหลิงอวี๋จะโกรธมาก แต่ก็มิสามารถให้นางซุนตายเพราะเรื่องนี้ได้

แต่จะปล่อยนางไปง่าย ๆ หลิงอวี๋เองก็มิได้ใจกว้างถึงเพียงนั้น

ยามนี้ตนมิเพียงแต่เป็นหลิงอวี๋หลานสาวของนางซุน แต่ยังเป็นฮองเฮาด้วย หากมิลงโทษนางซุนแล้วจะปกครองคนอย่างไร

เรียกได้ว่า การตัดสินของใต้เท้าเถี่ยเที่ยงตรงยุติธรรม ทำให้หลิงอวี๋เองก็ชื่นชมเช่นกัน

เช่นนั้นแล้วจะทำอย่างไรดี?

เผยอวี้ครุ่นคิดประเด็นนี้มาตลอดทาง

แต่หลิงหว่านกลับมิลังเล เมื่อถึงจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน นางก็ขวางเผยอวี้อยู่ที่หน้าประตูใหญ่

“ท่านพี่เผย ส่งแค่ตรงนี้เถิด หลังจากนี้พวกเราไปกันเอง!”

ตลอดทางที่มาหลิงหว่านคิดจนเข้าใจแล้ว นางมิสามารถโกรธเกลียดมารดาของตนได้ แต่ก็มิสามารถให้ตระกูลของตนไปถ่วงเผยอวี้ไว้ได้

“วันพรุ่งข้าจะส่งหนังสือสู่ขอกลับไปที่ตระกูลเผย การแต่งงานของเราสองคนยุติลงแล้ว!”

ขณะที่หลิงหว่านพูดประโยคนี้ ในใจของนางก็หลั่งเลือด นางชอบเผยอวี้จริง ๆ!

ก่อนหน้านี้นางยังคิดว่าแต่งงานเข้าตระกูลเผยแล้วจะต้องเป็นภรรยาที่ดีและมีลูกกับเผยอวี้

ทว่าบัดนี้ ทุกอย่างได้สลายสิ้นไปแล้ว...