ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1560

มิเพียงแต่หลิงอวี๋ที่กลุ้ม ท่านอดีตเสนาบดีเองก็โกรธมาก

หลิงเสียงกังยังมิทันจะเดินลงพื้นได้ ท่านอดีตเสนาบดีก็ได้ยินเขาบอกว่าจะตามนางซุนไปที่บ้านเกิด จึงพุ่งเข้าไปด่าหลิงเสียงกังที่เตียงผู้ป่วย

“หลิงเสียงกัง นางซุนทำเรื่องเลวร้ายเอง นางรนหาที่ตายข้าก็ปล่อยนางไปแล้ว แต่เหตุใดเจ้าต้องตามนางไปด้วย?”

“ข้าดูแลเจ้ามา ลำบากลำบนสอนสั่งเจ้ามา มิใช่เพื่อให้เจ้าทำให้เสียเปล่าเองเช่นนี้!”

หลิงเสียงกังมองท่านอดีตเสนาบดีที่แก่ลงไปมากอย่างขมขื่น พลางเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษขอรับท่านพ่อ ลูกทำให้ท่านผิดหวัง!”

“อย่ามาพูดไร้สาระกับข้า เจ้ามันอกตัญญูมิรู้คุณ...”

ท่านอดีตเสนาบดีเอ่ยอย่างปวดใจ “เจ้าอายุยังน้อย วรยุทธ์ในกายยังสามารถทำประโยชน์ให้บ้านเมืองได้ เจ้าไปเช่นนี้จะมิใช่การชดใช้ แต่เป็นการหลบหนี!”

“ตอนนั้นเหตุใดเจ้าถึงถูกถอดออกจากตำแหน่ง? ก่อนหน้ามิสามารถพูดให้ชัดเจนได้ ตอนนี้หลิงอวี๋ก็เป็นฮองเฮาแล้ว ขอเพียงเจ้าอยากพลิกคดี นางจะมิช่วยเหลือเจ้าหรือ?”

“ตระกูลหลิงของเรามิเคยเกิดเรื่องเช่นนี้ เจ้ามิคิดเพื่อตัวเจ้าเอง เจ้าก็ต้องนึกถึงฮองเฮากับหลิงเสี่ยงบ้าง!”

หลิงหว่านยืนอยู่ข้างเตียงเงียบ ๆ นางมิสามารถพูดได้ว่า การที่ท่านพ่อละทิ้งทุกอย่างแล้วไปกับนางซุนเป็นเรื่องมิถูกต้อง

ตอนนั้นที่นางเห็นนางซุนห้อยอยู่บนคาน หลิงหว่านตกใจกลัวแทบตาย

นางมิอยากจะพบเจอเรื่องในเช่นเดียวกันนี้อีก

การแกล้งตายของนางซุนหนีจากการลงโทษและความอับอาย แต่สำหรับนางแล้ว การมีชีวิตอยู่อาจจะเป็นสิ่งที่ทรมานที่สุด

วันนี้ฮูหยินผู้เฒ่าเผยกับฮูหยินเผยมาถึงที่ ฮูหยินผู้เฒ่าเผยมาคุกเข่าให้หลิงหว่านแล้วขอร้องให้หลิงหว่านไปขอให้เซียวหลินเทียนถอนพระราชโองการเรื่องการแต่งงานของนางกับเผยอวี้

“หว่านเอ๋อร์ ย่าชอบเจ้ามาก แต่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เจ้าจะให้ในชีวิตภายภาคหน้าของเผยอวี้ออกไปเจอผู้คนได้อย่างไร?”

“หากเจ้าไว้ทุกข์ให้มารดาสามปี อายุของเผยอวี้ก็มากแล้ว เขาจะรอช้ามิได้!”

ฮูหยินเผยตรงไปตรงมายิ่งกว่า นางเอ่ยกับหลิงหว่านเสียงแข็ง “หลิงหว่าน วันพรุ่งเจ้าไปหาองค์จักรพรรดิให้ถอนพระราชโองการเสีย ข้าจะบอกเจ้าให้ เจ้าอย่าได้คิดจะแต่งงานเข้าตระกูลเผยเลย!”

“ท่านพ่อ ท่านปู่พูดถูก ตระกูลหลิงของเราไม่มีคนหนีทหาร ท่านพี่กับท่านพี่หลิงเสี่ยงก็ล้วนอยู่ประจำการกัน มิสามารถนำพาประวัติเช่นนี้ติดตัวไปตลอดชีวิตได้!”

“แม้ว่าท่านจะทำเพื่อพวกเขา เพื่อทหารเหล่านั้นที่ติดตามท่านไปตายในสนามรบ ท่านก็ต้องชะล้างการถูกกล่าวหาอย่างมิยุติธรรมเหล่านั้นไป!”

หลิงหว่านเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว “ท่านพ่อ แม้ว่าข้าจะมิได้แต่งงานไปตลอดชีวิต แต่ก็สามารถช่วยท่านดูแลท่านแม่ให้ดีได้นะเจ้าคะ!”

หลิงหว่านยังพูดมิทันขาดคำ นางซุนก็บุกเข้ามา

“พวกเจ้าไม่ว่าผู้ใดก็มิต้องไปกับข้า พวกเจ้าไปกับข้าเพียงเพราะเป็นห่วงว่าข้าจะฆ่าตัวตาย แต่ข้ารับรองว่าจะมิฆ่าตัวตายอีก!”

นางซุนดึงผ้าที่คลุมหัวตนเองออก ทันทีที่ทั้งสามคนเห็นก็ตกใจเบิกตาโตทันที

ผมหนา ๆ บนหัวของนางซุนไม่มีแล้ว หัวของนางโล้นเกลี้ยง

“ข้าจะไปบวชชีที่อารามแม่ชี ชีวิตที่เหลือจะขอพึ่งแสงแห่งพระพุทธ เพื่อชดใช้บาปที่ข้าได้ก่อไว้!”