ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1562

เซียวหลินเทียนทอดถอนใจพลางเอ่ย “ตอนนั้นเสด็จพ่อยังต้องพึ่งพาท่านอดีตเสนาบดีให้ช่วยพระองค์เฝ้าระวังที่ชายแดน ท่านอดีตเสนาบดีขอร้องให้หลิงเสียงกัง เสด็จพ่อก็มิอยากทำร้ายจิตใจขุนนางเก่าแก่ จึงไว้ชีวิตหลิงเสียงกัง!”

หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ มีจักรพรรดิสูงสุดเป็นเกราะป้องกันให้องค์ชายคัง มิน่าหลิงเสียงกังอยากจะพลิกคดีแต่กลับยากเย็นนัก

เกรงว่าตอนนั้นที่หลิงเสียงกังออกจากเมืองหลวงแล้วบอกจะออกไปตามหาความจริงก็คงเพราะมองจุดนี้ออกแล้ว

“คดีกล่าวหาท่านลุงของหม่อมฉันคือเสด็จพ่อที่สร้างขึ้น หากตอนนี้ท่านจะพลิกคดีให้เขาก็จะเป็นการตั้งคำถามเสด็จพ่อของท่าน ไม่มีเหตุผลที่จะทำให้เหล่าขุนนางเชื่อมั่น การดึงคดีนี้ขึ้นมาก็จะเป็นการอกตัญญู!”

หลิงอวี๋วิเคราะห์ได้ตรงประเด็นมาก

เซียวหลินเทียนกังวลว่า หลิงอวี๋จะเข้าใจผิดว่าตนมิยินดีจะล้างมลทินชื่อเสียงให้หลิงเสียงกัง จึงรีบเอ่ย “ข้าแค่จะบอกว่าหากต้องการจะพลิกคดีนี้ในเวลามินานนั้นเป็นไปมิได้! มิได้หมายความว่าข้าจะมิยินดีช่วยหลิงเสียงกังพลิกคดี!”

“อาอวี๋ เรายังมีพื้นที่ให้จัดการเรื่องนี้!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยเสียงเรียบ “จนถึงตอนนี้เงินทหารสองล้านตำลึงนั้นก็ยังมิปรากฏ ก็แสดงว่าองค์ชายคังยังมิได้แตะต้องมัน!”

“ขอเพียงเราหาเงินทหารนั้นเจอ แล้วไปหาหลักฐานว่าองค์ชายคังสั่งการให้ทหารไปปล้นเงินทหารนั้นมา องค์ชายคังก็จะจบเห่!”

“ทหารที่ตายจำนวนมากนั้นล้วนเป็นทหารของราชสำนัก ชีวิตของพวกเขามากมายถึงเพียงนี้จะเป็นวิญญาณที่ตายเปล่าโดยไร้คำอธิบายมิได้!”

หลิงอวี๋ใจสั่นขึ้นมาแล้วคิดไปตามทางที่ตนคิดเมื่อครู่

สมมติว่า องค์ชายคังส่งทหารไปปล้นจริง ๆ เช่นนั้นอย่างน้อยที่สุดก็ต้องเป็นกำลังพลสองสามพันนาย คนมากถึงเพียงนี้สามารถปิดความลับมิให้รั่วไหลได้หรือ?

ขอเพียงสองสามคนในนั้นหลุดปากมา ยังจะกลัวว่าจะหาหลักฐานเอาผิดองค์ชายคังมิได้อีกหรือ?

หลิงอวี๋พูดความคิดนี้ออกไป เซียวหลินเทียนยิ้มขมขื่น “ที่เจ้าพูดมาข้าก็คิดไว้ แต่เรื่องราวมิได้ง่ายดังที่เจ้าคิด!”

“ยามนั้นข้าได้ยินว่าเจอตัวหลิงเสียงกังก็ได้ตรวจสอบเอกสารของเขาแล้ว ทั้งยังตรวจสอบรายชื่อทหารประจำการที่องค์ชายคังรับผิดชอบด้วย ทหารในกองกำลังเหล่านี้ถูกแบ่งไปตามพื้นที่ต่าง ๆ แล้ว บางคนที่ร่างกายอ่อนแอเจ็บป่วยก็ถูกส่งกลับบ้านไป!”

“ครานี้องค์ชายคังลงเงินไปเป็นจำนวนมากเพื่อแต่งงานกับจ้าวหรุ่ยหรุ่ย หากเราพยายามทำให้เขาอยู่ในสถานการณ์ยากจนข้นแค้น เขาจะต้องใช้เงินเบี้ยหวัดทหารนั้นเป็นแน่!”

สมองของหลิงอวี๋ครุ่นคิดตามอย่างรวดเร็ว

ยามนี้เงินคลังขาดแคลนมาก จะพัฒนาห่วงโซ่อุตสาหกรรมวัวนมก็ยังต้องให้ทุนก้อนใหญ่ หากได้เงินก้อนนี้กลับมา เช่นนั้นจะเป็นการบรรเทาความกดดันลงมิใช่หรือ?

“อาอวี๋ ครึ่งปีก่อนหน้านี้ตระกูลจ้าวเปิดร้านตั๋วเงินสี่หลาย ซึ่งก็คือร้านตั๋วเงินที่ใส่ร้ายว่าหลี่ต้าหนิวฝากเงินไว้สองแสน!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยขึ้นมา “ใต้เท้าเถี่ยลงโทษเถ้าแก่เหอด้วยข้อหาพูดเท็จแล้วนำเงินสองแสนนี้กลับมา จากนั้นก็ชดใช้ให้หลี่ต้าหนิวห้าหมื่น ส่วนที่เหลือก็ส่งไปที่เงินคลังแล้ว!”

“ร้านตั๋วเงินสี่หลายนี้รวบรวมทรัพย์สินแทนองค์ชายคัง อัตราดอกเบี้ยสูงกว่าร้านตั๋วเงินอื่นถึงครึ่งส่วน ทำให้ร้านตั๋วเงินอื่นมิพอใจ ก่อนหน้านี้ใต้เท้าเจี่ยงเจ้ากรมพระคลังยังคงปกปิดให้พวกเขาโดยบอกว่าร้านตั๋วเงินสี่หลายนี้เพิ่มอัตราดอกเบี้ยเพื่อเพิ่มประโยชน์สุขของราษฎร!”

“แต่ข้ากังวลว่า สักวันหนึ่งราษฎรที่ไปฝากเงินเหล่านี้จะสูญเสียไปทั้งหมด!”