ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1563

เมื่อเซียวหลินเทียนพูดออกมา หลิงอวี๋ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเคยเอ่ยถึงใต้เท้าเจี่ยงผู้นี้ว่าหอบรรพบุรุษในตระกูลเขาทำด้วยทองคำ

ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนส่งคนไปตรวจสอบแล้ว เช่นนั้นหลักฐานก็น่าจะสรุปได้แล้ว

“อาอวี๋ เจ้าให้ข้าคิดหาวิธีสักหน่อยว่าจะโจมตีร้านตั๋วเงินสี่หลายอย่างไรโดยมิให้ราษฎรเหล่านั้นได้รับความเสียหาย”

ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนก็อยากจะจัดการใต้เท้าเจี่ยง แต่ก็คิดวิธีดี ๆ ที่จะทำให้ได้ผลดีทั้งสองฝ่ายมิได้

ใต้เท้าเจี่ยงกับร้านตั๋วเงินสี่หลายมีความโยงใยกันไปหมด เซียวหลินเทียนกังวลว่าหากไปแตะใต้เท้าเจี่ยงแล้วจะทำให้ราษฎรเหล่านั้นได้รับความเสียหายไปด้วย

ก่อนหน้านี้หลิงอวี๋มิได้สนใจเรื่องนี้มากนัก แต่นางเป็นคนยุคปัจจุบัน เคยได้ยินได้เห็นธนาคารล้มเหลวมามากมาย การระดมทุนอย่างผิดกฎหมายสร้างความเสียหายให้ราษฎรอย่างหนัก

หากราชสำนักปล่อยปละละเลยร้านตั๋วเงินเหล่านี้ เช่นนั้นก็คงจะได้เห็นหายนะครั้งใหญ่

การที่เซียวหลินเทียนใส่ใจในจุดนี้เป็นการกระโดดเชิงคุณภาพ เป็นกษัตริย์ผู้ทรงปัญญาที่ล้ำหน้ากว่าแคว้นใด ๆ

แต่เท่านี้ยังมิพอ ตอนนี้เซียวหลินเทียนตระหนักได้เพียงว่าร้านตั๋วเงินสี่หลายเป็นพวกขององค์ชายคัง ยังมิได้ตระหนักถึงวิกฤติอื่น ๆ

ตอนที่หลิงอวี๋มิได้ใส่ใจก็มิสนใจได้อยู่ แต่เมื่อเซียวหลินเทียนเอ่ยถึง นางจะมิเอ่ยถึงคงมิได้แล้ว

“เซียวหลินเทียน เหตุใดจึงมีเพียงแค่ร้านตั๋วเงินสี่หลาย แล้วร้านตั๋วเงินอื่น ๆ เล่าเพคะ? ท่านทราบได้อย่างไรว่าพวกเขาพึ่งได้ทั้งหมด?”

หลิงอวี๋มิอาจถ่ายทอดความรู้เรื่องการเงินในยุคปัจจุบันให้เซียวหลินเทียนในตอนนี้ได้ จึงหยิบยกเอาร้านตั๋วเงินสี่หลายเป็นตัวอย่าง

“อย่างเช่นร้านตั๋วเงินสี่หลาย เจ้านายของพวกเขาเกิดปัญหาแล้ว เช่นนั้นหากร้านตั๋วเงินล้มละลาย แล้วผู้ใดจะมาชดเชยความเสียหายให้กับราษฎรที่ฝากเงินไว้หรือเพคะ?”

“อีกอย่าง ถ้าหากไม่มีการควบคุมดูแล ร้านตั๋วเงินที่ไร้จริยธรรมสะสมเงินจำนวนหนึ่งได้แล้วโกงเงินหนีไป ราษฎรที่ฝากเงินไว้จะทำอย่างไรเพคะ?”

“ราชสำนักควรจะมีร้านตั๋วเงินเป็นของตนเอง เช่นนี้อย่างน้อยก็สามารถรับประกันให้กับราษฎรมากกว่าร้านตั๋วเงินที่ไม่มีความน่าเชื่อถือเหล่านั้น!”

หลิงอวี๋นึกถึงท่านกวนเอ้อร์ที่ออกจากเมืองหลวงไปตอนแรกได้จึงเอ่ย “เรื่องการจัดการร้านตั๋วเงิน ไม่มีผู้ใดคุ้นเคยกับเรื่องภายในดีไปกว่าท่านกวนเอ้อร์ ท่านอาจจะเชิญท่านกวนเอ้อร์กลับมาแล้วให้เขาช่วยท่านจัดการเรื่องนี้!”

เซียวหลินเทียนได้ยินแล้วก็ยิ้มออกมา “ใช้วิธีแทรกซึมแบบค่อยเป็นค่อยไป! ฮ่าฮ่า อาอวี๋ ข้าจะเชื่อฟังเจ้า ข้าจะหาคนไปเชิญท่านกวนเอ้อร์กลับมา!”

“อาอวี๋ ข้ามิอาจคาดคิดเลยจริง ๆ ว่าหากไม่มีเจ้า ข้าจะไปหาคนที่รู้จักและเข้าใจข้าเช่นนี้ได้จากที่ใด!”

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ ความชื่นชมในดวงตาแทบจะล้นออกมา จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปดึงหลิงอวี๋เข้ามากอดไว้แน่น

“อาอวี๋ ข้าชอบเจ้ามาก ชอบมาก ชอบมาก ๆ...”

“เรา… มีลูกกันอีกคนเถิด!”

เซียวหลินเทียนรวบรวมความกล้าแล้วจึงพูดสิ่งนี้ออกมา เขารู้สึกว่าการจูบเป็นบางครั้งคราวมิเพียงพอแล้ว เขาอยากจะใกล้ชิดกับหลิงอวี๋ให้มากขึ้นอีกขั้น...

นอนอยู่ข้างกายของนางทุกวันแต่กลับมิสามารถทำสิ่งใดได้ ความหดหู่เช่นนี้เกือบจะทำให้เขาเป็นบ้าแล้ว...