ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1593

ว่านฉีซานจึงได้ตรวจสอบตรงกลางฝาโลง เสียงเคาะที่สะท้อนกลับต่างกันทำให้ทุกคนได้ยินถึงความผิดปกติ

เซียวหลินเทียนจึงให้จ้าวซวนเรียกพวกองครักษ์เข้ามา แล้วทุกคนก็ร่วมกันออกแรงพลิกฝาโลง ว่านฉีซานก็เคาะตรงจุดที่เคาะเมื่อครู่แล้วก็พบรูเล็ก ๆ รูหนึ่ง เมื่อออกแรงเคาะ ไม้ที่ปิดรูเล็ก ๆ อยู่ก็หลุดออกมา

รูนั้นมิใหญ่มิเล็ก ขนาดพอเหมาะกับการใส่หนูลงไป

แต่รูนั้นเล็กเกินไป และมีรูปร่างเป็นกรวย สีของไม้ก็เหมือนกับรอบ ๆ อย่างสิ้นเชิง หากมิสังเกตก็ไม่มีใครพบว่าโลงศพที่หนาและหนักนี้มีรูหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

“เหตุใดจึงมีคนใจร้ายเช่นนี้ ไทฮองไทเฮาสิ้นพระชนม์ไปแล้วก็ยังมิปล่อยแม้แต่พระศพของพระนางไป!”

ท่านอ๋องเฉิงตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

“ฮองเฮา แม้ว่าจะพิสูจน์แล้วว่ามีคนใส่หนูเข้าไปทำลายศพของไทฮองไทเฮา! แต่นี่ก็มิสามารถอธิบายได้ว่าไทฮองไทเฮามิได้ถูกวางยาพิษนะพ่ะย่ะค่ะ!”

ผู้ตรวจการพันยังคงพยายามต่ออย่างมิยอมแพ้

หลิงอวี๋จึงยิ้มเยาะใส่เขา “ข้าพิสูจน์ให้เห็นก่อนว่ามีคนจงใจใส่หนูเข้าไป ต่อไปก็จะบอกสาเหตุการตายของหนู!”

หลิงอวี๋เดินไปที่กองผ้าไหมที่ดึงออกมาจากโลงศพ หยิบผ้าชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วยิ้มเยาะพลางเอ่ย

ผ้าไหมนี้มีคนอบด้วยน้ำหอมพิษกันหนู น้ำหอมพิษกันหนูนี้เป็นน้ำที่สกัดจากไม้พุ่มชนิดหนึ่ง กลิ่นของมันดึงดูดให้หนูตาย!”

“พวกเจ้าเห็นรอยกัดบนผ้าไหมนี้แล้วมิรู้สึกว่าแปลกหรือ? หนูจะกัดกินผ้าไหมได้อย่างไร?”

ก่อนหน้านี้หลิงอวี๋ทำการวิเคราะห์เลือดของหนู แต่ระบบตรวจพบสารพิษที่มิรู้จัก

หลิงอวี๋จึงนึกถึงอยู่ตลอดว่าอะไรคือสารพิษที่มิรู้จักที่ทำให้หนูบ้าคลั่งเช่นนี้ได้ นางจึงนึกถึงกลิ่นบนผ้าไหม

แรกเริ่มหลิงอวี๋ละเลยเรื่องกลิ่นไปแล้ว เพราะคิดว่าพวกแม่นมอบเครื่องหอมตอนที่จัดการศพให้ไทฮองไทเฮา

แต่เมื่อนางสังเกตดูอย่างละเอียด ผ้าห่อศพบนตัวของไทฮองไทเฮาเองก็มีกลิ่นเช่นเดียวกันนี้ และกลิ่นเหล่านี้ไม่มีทางเป็นเครื่องหอมที่ใช้ทั่วไปในวัง

เมื่อคิดตามแนวทางนี้ หลิงอวี๋ก็นึกถึงยาเบื่อหนูในยุคปัจจุบัน ในนั้นผสมกับน้ำหอมเคมีเช่นเมทิลีนเตตรามีนลงไป สารนี้สกัดมาจากพืชไม้พุ่ม