ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1596

องครักษ์พาตัวพวกแม่นมเข้ามา แม่นมเหล่านี้ก็เป็นแม่นมที่รับผิดชอบในการห่อศพให้ไทฮองไทเฮาเช่นกัน

หลิงอวี๋มองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนหน้านี้ใต้เท้าเถี่ยได้ทำการสอบสวนพวกนางแล้ว แต่พวกแม่นมต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่ามิได้ปล่อยหนูเข้าไปในโลง

ตอนนั้นยังมิพบว่าผ้าไหมมีปัญหา หลังจากที่พบแล้ว หลิงอวี๋มิสามารถเชื่อได้ว่าแม่นมเหล่านี้มิรู้เรื่อง!

“พวกเจ้านำผ้าไหมไปให้พร้อมกับเถิงเซียง เห็นว่านางเปลี่ยนผ้าไหมหรือไม่?”

ท่านอ๋องเฉิงเอ่ยเรื่องการลงโทษด้วยการถูกงูนับหมื่นกัดกินมาพูดอีกรอบ พลางเอ่ยอย่างไร้ความปรานี “ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าอีกครั้ง หากมิพูดความจริงแล้วข้าตรวจสอบออกมาได้ พวกเจ้าจะได้รับการทรมานโดยการถูกงูนับหมื่นกัดกินจนตายไปด้วยกันกับเถิงเซียง!”

พวกแม่นมมองหน้ากัน แม้ว่าการถูกงูนับหมื่นกัดกันจะน่ากลัวมาก ๆ แต่ก็ยังยืนกรานเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน “ท่านอ๋องเฉิง พวกเรามิเห็นเถิงเซียงเปลี่ยนผ้าไหมจริง ๆ เพคะ!”

“ผ้าไหมเหล่านี้จะต้องเป็นคนของกรมวังที่เปลี่ยนแน่นอน!”

“มิเห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตา!”

ท่านอ๋องเฉิงเห็นคนเหล่านี้ดื้อรั้นเช่นนี้ก็ตะคอกอย่างทนมิไหว “ผ้าไหมเท่านั้น เถิงเซียงเพียงผู้เดียวไม่มีทางเลี่ยงสายตาผู้คนแล้วเปลี่ยนมันได้หรอก! พวกเจ้าคือคนที่ร่วมกับนาง...”

“พวกเจ้าคิดว่าตนทำได้อย่างไร้ที่ติใช่หรือไม่? วันนี้ข้าจะทำให้พวกเจ้ายอมรับการกระทำผิดของตนให้ได้!”

“เอาหนูมา! แล้วกางตาข่ายเหล็ก!”

ทันใดนั้นก็มีองครักษ์กลุ่มหนึ่งแบกตาข่ายเหล็กสี่อันเข้ามา แล้วติดตั้งเป็นกรงอย่างรวดเร็ว

จากนั้นว่านฉีซานก็เอาหนูสิบกว่าตัวเข้ามา

ทุกคนมองหน้ากันไปมา มิรู้ว่าทีนี้จะต้องทำอะไร!

“รองหัวหน้า เจ้าเข้าไปก่อน!”

ท่านอ๋องเฉิงออกคำสั่ง

รองหัวหน้ามิรีรอ เดินเข้าไปอย่างมั่นใจ

กรงนั้นสูงเท่าคนหนึ่งคน รูในตาข่ายเหล็กก็อัดแน่นเหมือนตะแกรง เป็นการป้องกันมิให้หนูหนีออกมาทำให้ผู้คนหวาดกลัว

เมื่อรองหัวหน้าเข้าไป ว่านฉีซานก็ส่งหนูเข้าไปจากตรงประตูหลายตัว แล้วหนูเหล่านั้นก็วิ่งไปทั่วอย่างอิสระ

ไหนเลยจะคิดว่า หลิงอวี๋จะรู้จักพิษชนิดนี้ และค่อย ๆ แกะรอยไปทีละนิดจนพบความจริง...

รองหัวหน้าอยู่ข้างในนั้นเป็นเวลาครึ่งก้านธูป จากนั้นเหล่าขุนนางก็ล้วนทนมิไหว

หนูวิ่งไปมาอยู่ในกรง มีเป็นครั้งคราวที่มีสองตัววิ่งไปที่เท้าของรองหัวหน้า แต่มิได้เกิดเรื่องใดที่พิเศษขึ้นทั้งนั้น

“พอแล้ว รองหัวหน้าออกมาได้!”

ท่านอ๋องเฉิงออกคำสั่ง รองหัวหน้าจึงเดินไปที่หน้าประตู แล้วว่านฉีซานก็เปิดช่องดึงรองหัวหน้าออกไป

“เอาตัวเถิงเซียงกับพวกแม่นมเข้าไป!”

เถิงเซียงยังมิรู้ว่าอันตรายมาเยือน ยังคงคิดว่าวิธีนี้ของท่านอ๋องเฉิงมิได้มีอันตรายใด ๆ จึงเดินเข้าไปด้วยท่าทีมิสะทกสะท้าน

พวกแม่นมเองก็ถูกองครักษ์ดันเข้าไปเช่นกัน

และเกือบจะในทันที เหล่าขุนนางก็พบว่าหนูที่อยู่ในกรงก่อนหน้านี้มิวิ่งไปทั่วแล้ว แต่กลับพุ่งเข้าไปหาเถิงเซียงกับพวกแม่นมทั้งหมด