ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 16

"น่องไก่เคเอซี แฮมเบอร์เกอร์แมคโดนัล... อยากกินทั้งหมดเลย!"

หลิงอวี๋หิวท้องร้อง ในฝันกำลังกดโทรศัพท์มือถือสั่งอาหารเดลิเวอลี่

จู่ ๆ รู้สึกเจ็บที่กราม และเธอก็เจ็บจนรู้สึกตัวขึ้นมา

เสียใจจนอยากจะร้องไห้!

ทั้งเบอร์เกอร์และน่องไก่ของเธอกำลังบินจากไปแล้ว...

“พระชายา บ่าวรับใช้คนนี้รอให้ท่านกินยาอยู่!”

มือที่เอื้อมมาบีบคางอย่างแรงเจ็บจนหลิงอวี๋ได้สติขึ้นมา

ชามดินเผาที่มียาจีนถูกกรอกใส่ปากของนาง และยาถูกเทเข้าปากของนางอย่างแรง

หลิงอวี๋เห็นใบหน้ายิ้มแปลกๆ ของหลิงผิงได้อย่างชัดเจน และในขณะเดียวกัน ประสาทรับรสที่เฉียบแหลมของนางก็ตรวจพบบางอย่างผิดปกติในยา...

มันมีสารหนูอยู่ในนั้น!

นางยกมือปัดชามยาทิ้งโดยสัญชาติญาณ และอาเจียนยาพวกนั้นออกมา

เพล้ง！

ชามยาตกลงไปที่พื้นและแตกเป็นเสี่ยงๆ

จู่ ๆ สีหน้าของหลิงผิงก็เปลี่ยนไป นางก็จิกผมของหลิงอวี๋อย่างโหดเหี้ยมและตะคอกว่า

“เจ้าคิดว่าเจ้ายังเป็นพระชายาผู้สูงส่งอยู่งั้นรึ?”

“ข้าป้อนยาเจ้า แต่เจ้าไม่สำนึกบุญคุณ ยังกล้าทำชามยาตกแตก!”

“วันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตาย นังแพศยาไม่รู้จักบุญคุณคน”

หลิงผิงตบหน้าหลิงอวี๋ จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็ยกมือขึ้นไปคว้าข้อมือของนางทันที

แววตานางเต็มไปด้วยความโกรธ

พอกันที ไอสถานที่เฮงซวยนี่ และไอคนเฮงซวยพวกนี้ก็เหมือนกัน พอที！

แต่ละคน ยังไม่ทันทำอะไรเลยเอะอะก็จะด่านางฆ่านาง！

ถ้าไม่แสดงให้เจ้าเห็น เจ้าคิดว่าข้าไร้น้ำยาจริง ๆ หรือ?

นึกถึงการแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจนี้ หลิงอวี๋รู้สึกว่ารอยยิ้มนี้ของหลิงผิงและเขาน่ารังเกียจเหมือนกันไม่มีผิด！

นางรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดขึ้นมา และกระโจนชนหลิงผิงจนล้มกระแทกพื้นทันที

บังเอิญว่าใบหน้าของหลิงผิงที่ล้มลงไปนั้น ถูกชามแตกอยู่บนพื้นทิ่มแทงเข้าที่ใบหน้าของหลิงผิง

"อา..." หลิงผิงร้องอย่างน่าสงสาร

หลิงอวี๋เห็นเลือดที่ไหลออกมา และรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นบนหน้าตัวเอง

นางนิ่งอึ้งไปสักพัก แม้ว่าหลิงผิงจะน่ารังเกียจ แต่นางก็ไม่ได้อยากทำให้นางเสียโฉมจริง ๆ!

"ช่วยด้วย...พระชายาเป็นบ้าไปแล้ว นางคิดจะฆ่าข้า..."

หลิงผิงร้องตะโกนอย่างตื่นตระหนก

แม่นมสองคนได้ยินเสียงร้องก็วิ่งเข้ามาจากข้างนอก และเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า พวกนางก็รีบไป หมายจะจับตัวหลิงอวี๋

หลิงอวี๋รู้ว่าร่างกายของนางอ่อนแอเกินไป และนางกำลังจะตกอยู่ในเงื้อมมือของแม่นมร่างยักษ์สองคนนี้ และสิ่งที่รอนางอยู่ก็คือการทรมานอีกรอบ!

ไม่ นางพอแล้ว!