ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 17

"ท่านแม่!"

“ปล่อยเขาซะ!”

เสียงของหลินอวี๋และเสี่ยวเมาที่ดังขึ้นพร้อมกัน

แตกต่างกันก็คือเสียงเล็ก ๆ ของเสี่ยวเมาที่ยังมึนงงอยู่บ้าง เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้

แต่น้ำเสียงของหลิงอวี๋นั้นเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

บรรยากาศเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาทำให้แม่นมที่อยู่ใกล้นางตัวสั่นไปหมดโดยไม่รู้ตัว

“เสี่ยวเมาไม่ต้องกลัว!”

เมื่อเห็นเสี่ยวเมาจ้องมองมาที่นาง หลิงอวี๋ก็ลดรังสีอมหิตลงไปได้บ้าง

นางยิ้มให้เสี่ยวเมาอย่างอ่อนโยน "พวกเรามาเล่นเกมกันนะ ปิดหู หลับตาไว้ จบเกมแล้วค่อยลืมตานะ!"

“ขอรับ ข้าจะเชื่อฟังท่านแม่!”

หลิงอวี๋ไม่เคยยิ้มให้เสี่ยวเมาอย่างอ่อนโยนเช่นนี้มาก่อน เสี่ยวเมาหลับตา และเอามือเล็ก ๆ ปิดหูของเขาไว้อย่างเชื่อฟัง

เชื่อฟังจริง ๆ!

หลิงอวี๋พยักหน้าอย่างชื่นชม

เมื่อนางหันหน้ากลับไป รอยแผลที่บนใบหน้าน่าเกลียดดูน่ากลัวเป็นพิเศษ และแผ่บรรยากาศเย็นเยียบกดดันออกมา

“ข้าบอกให้ปล่อย ไม่ได้ยินรึ”

หลิงอวี๋ยื่นมือชี้ไปที่แม่นมที่กำลังอุ้มเสี่ยวเมา น้ำเสียงของนางเย็นชาราวกับยมทูตจากนรก!

"ได้สิ ถ้าเจ้าอยากให้พวกเราปล่อยเสี่ยวเมาไป ก็แค่คุกเข่าลงโขกหัวให้พวกเราสามครั้ง ไม่สิ... สามสิบครั้ง! พวกเราจะปล่อยเขาไป!"

หลิงผิงลุกขึ้น แล้วถอยหลังไปสองสามก้าว

นางกุมแก้มที่เปื้อนเลือดของนาง นางคิดว่าหากจับเสี่ยวเมาได้ หลิงอวี๋จะยอมทุกอย่าง

“โขกหัวคำนับ เจ้ารับไหวหรือ?”

หลิงอวี๋ยืดตัวตรงขึ้น เมื่อครู่ที่นางทำร้ายหน้าของหลินผิงไปแบบไม่ได้ตั้งใจ และนางรู้สึกผิดอยู่บ้าง!

ในตอนนี้ความรู้สึกผิดทั้งหลายหายไปในทันที!

คนชั่วที่คิดทำเรื่องอย่างกรอกสารหนูให้ตัวเองแบบนี้ ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด!

ตอนนี้นังบ่าวสารเลวคนนี้ ใจร้ายอยากจะฆ่าเสี่ยวเมาให้ตายอีกครั้ง!

คนอื่นทนได้ก็ทน แต่ข้าทนไม่ได้!

“ไม่คำนับ ก็ฆ่ามันให้ตายไปซะ!”

หลิงผิงคิดรีบแก้แค้นเอาคืน

นางไม่ได้ตระหนักว่าหลิงอวี๋ในตอนนี้ ไม่ใช่หลิงอวี๋ที่เคยถูกนางชักจูงได้ง่าย ๆ อีกต่อไป นางขู่อย่างเหี้ยมเกรียมว่า

“ข้าจะนับถึงสิบ รีบปล่อยเขาไป มิฉะนั้นเตรียมรับผลที่จะตามมาได้เลย!”

หลิงอวี๋ไม่สนใจที่จะพูดกับพวกนางอีกต่อไป ไม่อยากบั่นทอนสติปัญญาตัวเอง

นางยกนิ้วขึ้นและเริ่มนับ "หนึ่ง...สอง..."

“ดูเจ้าโง่นี่สิ เสี่ยวเมาอยู่ในกำมือของพวกเรา นางยังกล้าสั่งพวกเราอีก ช่วยไม่ได้แล้วจริง ๆ!”

โหดเหี้ยม แม่นยำ รวดเร็ว...

นางพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่ฝึกฝนมาในกองทัพ และแกว่งมีดผ่าตัดในมือของนาง...

เห็นแสงสีขาวที่ปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง...

แม่นมที่อุ้มเสี่ยวเมาไว้รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือ

ทันทีที่แม่นมปล่อยมือ เสี่ยวเมาก็หลุดออกจากอ้อมแขนของนาง

หลิงหยูคว้าตัวเสี่ยวเมาด้วยสายตาที่ฉับไว ย่อตัวลงอุ้มเสี่ยวเมาแล้วลงมืออีกครั้ง

หลิงผิงรู้สึกเพียงว่าข้อเท้าตัวเองมีอะไรเย็น ๆ ผ่าน และจากนั้นนางก็ล้มลงกับพื้นเสียงดังตุบ

“อา...อา...”

เมื่อนางเห็นเลือดไหลออกจากข้อเท้าของนาง ก็เพิ่งรู้สึกเจ็บไปถึงขั้วหัวใจ!

"อา... อา..." แม่นมที่จับเสี่ยวเมาเป็นตัวประกัน ก็จับข้อมือตัวเองไว้

เลือดไหลออกมาจากข้อมือของนางด้วย และนางก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งตามหลังหลิงผิงด้วยความเจ็บปวด

แม่นมที่ถอยหนีไปที่ประตูเตรียมหนีหากสถานการณ์ไม่สู้ดี

แต่ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว นางรู้สึกหวาดกลัวจนตัวแข็งอยู่กับที่

นางรู้สึกถึงของเหลวอุ่น ๆ ระหว่างขาที่ไหลออกมาตามกางเกง

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

หลิงอวี๋น่ากลัวมากจริง ๆ!