ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1601

ดูเหมือนว่าเสี่ยวเป่าของจูหลานจะมีความรู้สึกคุ้นเคยกับหลิงอวี๋อย่างอธิบายมิถูก เมื่อเห็นหลิงอวี๋ก็ยิ้มจนตาเป็นขีดเดียวและเผยให้เห็นฟันน้ำนมที่เพิ่งขึ้นมา

หลิงอวี๋รับเขามา เสี่ยวเป่าก็ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลิงอวี๋

หลิงอวี๋เห็นเสี่ยวเป่าใกล้ชิดกับตนเช่นนี้ก็รู้สึกอบอุ่นใจ

และเมื่อเห็นเสี่ยวเป่ามีอาการท้องเสียและหัวพาดที่บนบ่าของตนอย่างหมดเรี่ยวแรง หลิงอวี๋ก็กังวลใจ

นางจับชีพจรเสี่ยวเป่า แล้วหลิงอวี๋ก็ไปเอาน้ำตาลมาป้อนเสี่ยวเป่าไปพร้อมกับยา

จูหลานมองอยู่ด้านข้างก็เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณหลิงอวี๋

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น หลิงอวี๋ก็มิได้คลางแคลงใจกับตน ยังคงพยายามรักษาเสี่ยวเป่าอย่างเต็มที่ คนที่จิตใจดีเช่นนี้เหตุใดไท่เฟยเส้าจึงต้องบีบคั้นให้ตายด้วยเล่า

พูดไปพูดมาก็เพื่อตำแหน่งนั้นมิใช่หรือ?

“เจ้าเก็บน้ำตาลเหล่านี้ไว้ เสี่ยวเป่าท้องเสียจนขาดน้ำ ในทุกครึ่งชั่วยามให้ป้อนน้ำตาลนี้กับเขา หากยังคงท้องเสียมิหยุดก็ให้คนไปตามข้ามาอีกที!”

หลิงอวี๋ยังมีเรื่องที่ต้องทำอีก จึงอธิบายให้จูหลานฟังแล้วออกไป

เสี่ยวฮุ่ยนางรับใช้คนสนิทของจูหลานเห็นว่าหลิงอวี๋ไปแล้วก็เอ่ยด้วยเสียงต่ำ “พระชายา ท่านวางใจให้ฮองเฮารักษาเสี่ยวเป่าถึงเพียงนั้นหรือ ยาที่พระนางให้มาก็มิรู้ว่าเป็นสิ่งใด กล้าให้เสี่ยวเป่ากินได้อย่างไรเจ้าคะ...

จูหลานได้ยินเช่นนั้นก็หน้านิ่งไปทันทีพลางตำหนิ “หุบปาก! เจ้าพูดเหลวไหลอะไร?”

เสี่ยวฮุ่ยตกใจจนคุกเข่าลงแต่ก็ยังพยายามเอ่ย “พระชายา บ่าวหวังดีกับเสี่ยวเป่านะเจ้าคะ พวกนางล้วนพูดกันว่าไทฮองไทเฮาสิ้นพระชนม์โดยมิรู้แน่ชัด จะต้องถูกฮองเฮาทำร้ายเป็นแน่!”

“ฮองเฮามีทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม วิธีการก็ยอดเยี่ยม ท่านอ๋องเฉิงตรวจมิพบว่าไทฮองไทเฮาถูกพิษชนิดใด มิได้หมายความว่าไทฮองไทเฮามิได้ถูกฮองเฮาทำร้ายจนสิ้นพระชนม์นะเจ้าคะ!”

“พระชายาลองคิดดูเถิด มีที่ไหนจะบังเอิญถึงเพียงนั้น องค์จักรพรรดิองค์ก่อนพระทัยวายเฉียบพลัน ไทฮองไทเฮาเองก็สิ้นพระชนม์ในแบบเดียวกันอีก...