ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1612

“รวมกันเราอยู่ แยกกันเราตาย ขอเพียงเรามีศัตรูร่วมกันและสามัคคีกันให้แคว้นผ่านความยากลำบากไปได้ การจะฟื้นฟูแผ่นดินของเราย่อมมีความหวัง!”

เซียวหลินเทียนตะโกนออกไปอย่างกระตือรือร้น “ครานี้ตัวข้าจะนำทัพด้วยตัวข้าเอง เอาหัวของข้าเป็นประกันต่อชีวิตของเหล่าทหารของข้า หากมิสามารถตีพ่ายพวกศัตรูได้ ข้าจะมิกลับเมืองหลวง!”

“ในภายภาคหน้า ตัวข้าจะนำพาให้พวกเจ้าได้พัฒนาเศรษฐกิจ สร้างยุครุ่งเรืองที่แคว้นมั่งคั่งและราษฎรเข้มแข็ง...”

“ต้นไม้ต้นเดียวยากที่จะเป็นป่า ธนูสิบดอกยากที่จะหัก แต่เมื่อทุกคนช่วยกันเติมเชื้อเพลิงไฟก็จะลุกโชน...”

“ตอนนี้พวกเจ้าบอกข้ามาว่า ครอบครัวฉินตะวันตกสามารถร่วมแรงร่วมใจกันได้หรือไม่?”

ราษฎรและบัณฑิตที่ยังคงอยู่ในเมืองหลวงได้ยินคำพูดปลุกใจของเซียวหลินเทียนต่างก็ตื่นตัวด้วยความกระตือรือร้น

เมื่อก่อนเมื่อเจอสงคราม ราชสำนักไม่มีทางมาอธิบายกับราษฎร

แต่จักรพรรดิเซิ่งอู่มิเพียงแต่ออกจากวังมาอธิบายด้วยตนเอง แต่ยังรีบไปที่แนวหน้าเพื่อนำทัพด้วยตนเองทันทีด้วย มีจักรพรรดิเช่นนี้ช่างเป็นความโชคดีของพวกเขาจริง ๆ!

“ได้!”

มิรู้ว่าใครเป็นผู้นำตะโกนคนแรก แล้วราษฎรเหล่านั้นก็ตะโกนตาม ๆ กันขึ้นมา

“มีศัตรูร่วมกันและสามัคคีกันให้แคว้นผ่านความยากลำบากไปได้...”

เสียงตะโกนเหล่านี้ดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้แม่ทัพเฉินเห็นภาพนี้แล้วซาบซึ้งจนน้ำตารื้นขึ้นมา

เซียวหลินเทียนกระตุ้นจิตใจของราษฎร ทำให้ราษฎรที่แย่งชิงอาหารเหล่านั้นไปเข้าแถวซื้อของกันโดยมิรู้ตัว

เซียวหลินเทียนให้ขุนนางกรมพระคลังไปแจ้งร้านขายพืชพรรณต่าง ๆ ด้วยว่า มิอนุญาตให้ขึ้นราคาอาหารจนก่อให้เกิดความตื่นตระหนก ผู้ที่ฝ่าฝืนคำสั่งจะถูกตัดหัวฐานที่ทำให้ราษฎรกังวลใจ

ร้านค้าบางร้านมิเห็นด้วย มิขึ้นราคาอาหาร เช่นนั้นก็อ้างว่าสินค้ามิเพียงพอแล้วปิดร้านไป

ขอเพียงสงครามดำเนินต่อไป หลังจากนี้ราคาสูงขึ้นก็ค่อยเอาออกมาขายก็ได้เช่นกัน ถึงเวลานั้นเซียวหลินเทียนมิอยู่ที่เมืองหลวงจะยังจัดการเรื่องนี้ได้หรือ?