ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1630

หลังจากไล่ตามมาตลอดหลายสิบลี้ องค์ชายคังก็ตามหัวหน้าหมู่บ้านทันที่เส้นทางภูเขา

องค์ชายคังโกรธมาก รีบกวดม้าไปข้างหน้าแล้วขวางกั้นเส้นทางภูเขาอย่างโกรธเกรี้ยว

“สารเลว เจ้ากล้ายักยอกเงินของข้า เจ้าคิดว่าชีวิตยืนยาวเกินไปรึ?”

หัวหน้าหมู่บ้านมีความทุกข์ที่มิอาจพูดออกมาได้ เมื่อธนูยิงออกไปแล้วมิอาจย้อนกลับได้ เพื่อครอบครัวของตน เขาทำได้เพียงทำตามที่แม่ทัพสือสั่งเท่านั้น

“องค์ชาย เงินนี้เป็นเงินที่ท่านได้มาจากการปล้นเบี้ยหวัดทหาร เงินนี้ได้มาโดยมิชอบ ผู้ที่มีส่วนร่วมก็มีสิทธิ์ได้ กระหม่อมเอามาสักหน่อยแล้วจะเป็นอย่างไรเล่า!”

หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้ยางอาย “องค์ชาย ท่านอย่าได้ลืมว่าในช่วงหลายปีมานี้ล้วนเป็นกระหม่อมที่ช่วยท่านรักษาเบี้ยหวัดทหารไว้ กระหม่อมเสี่ยงชีวิตทำงานให้กับท่าน แต่ท่านกลับให้เงินมิกี่ร้อยตำลึงก็คิดจะไล่กระหม่อมแล้วหรือ?”

“สารเลว!”

องค์ชายคังโกรธมากจนเสียสติแล้วตะคอกออกไป “เจ้าเป็นเพียงทาสก็ควรรับใช้ข้าแล้ว! ให้เจ้าแค่มิกี่ร้อยตำลึงก็เพียงพอแล้ว เจ้ายังต้องการอีกเท่าใด?”

หัวหน้าหมู่บ้านยิ้มพลางเอ่ย “เบี้ยหวัดทหารสองล้าน นี่มิใช่จำนวนน้อย หากถูกพบเข้า ครอบครัวของกระหม่อมล้วนจะต้องตายทั้งหมด เงินมิกี่ร้อยตำลึงจะซื้อชีวิตมากมายถึงเพียงนั้นได้หรือ?”

“ท่านอย่าได้คิดว่ากระหม่อมมิรู้ว่าท่านทำสิ่งใด ตอนนั้นรองแม่ทัพที่ติดตามท่านไปปล้นเบี้ยหวัดทหารถูกท่านสังหารปิดปากไปแล้ว ทหารเหล่านั้นก็ถูกท่านอ้างเหตุผลต่าง ๆ ส่งกลับไปหรือไม่ก็สังหารทิ้ง...”

“หากกระหม่อมมิไป เมื่อท่านฟอกเงินทั้งหมดนี้แล้ว ท่านจะให้กระหม่อมมีชีวิตอยู่ต่อไปหรือ?”

แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะถูกแม่ทัพสือข่มขู่ แต่คำพูดเหล่านี้แม่ทัพสือพูดกับเขาด้วยความจริงใจ

ตอนนั้นหัวหน้าหมู่บ้านได้ยินเข้าเหงื่อเย็น ๆ ก็ไหลออกมาที่หลัง จากความเลวร้ายขององค์ชายคัง นี่คือสิ่งที่เขาทำได้จริง ๆ!

หัวหน้าหมู่บ้านผู้นี้ก็เป็นหนึ่งในคนที่มีส่วนร่วมในการปล้นเบี้ยหวัดทหารในตอนนั้น เพียงแต่เพราะเขาจงรักภักดีต่อองค์ชายคังทั้งยังเป็นทาสในตระกูลขององค์ชายคังอีก จึงถูกองค์ชายคังชักชวนให้มาดูแลรักษาเบี้ยหวัดทหารแทนเขาที่หมู่บ้าน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน