ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1683

ท้องฟ้าเพิ่งจะมืดลง พวกหลิงอวี๋ก็รีบไปที่ภูเขาสัตตะสมบัติที่ตั้งของศาลบูรพกษัตริย์

ภูเขาสัตตะสมบัติแห่งนี้อยู่ห่างไกลจากหมู่บ้านและอยู่กลางภูเขา

เพราะเป็นสถานที่ที่เหล่าสนมมาบำเพ็ญเพียรกันในสมัยโบราณ จึงมีขนาดใหญ่มาก แบ่งออกเป็นลานเล็ก ๆ สิบกว่าแห่ง รวมแล้วมีอยู่หลายร้อยเรือน

ก่อนที่หลิงอวี๋จะมาที่นี่ นางได้พบภาพวาดการก่อสร้างศาลบูรพกษัตริย์ในตอนแรก และได้ศึกษารูปแบบของศาลบูรพกษัตริย์และภูเขาสัตตะสมบัติมาแล้ว

นาง ฉินซานและเผยอวี้ต่างก็ได้ข้อสรุปมาอย่างหนึ่ง

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยอาศัยการปิดบังของเหล่าสนมที่ศาลบูรพกษัตริย์ทำการบำเพ็ญตนที่นี่ เช่นนั้นเพื่อมิให้พวกนางตกใจแล้วเปิดเผยเรื่องที่ตนนำคนมาบำเพ็ญตน ที่พักอาศัยของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยจึงเลือกได้เพียงแค่เรือนที่อยู่ห่างไกลเท่านั้น

ลานเล็ก ๆ หลายแห่งที่อยู่ห่างไกลออกไปที่ภูเขาด้านหลังน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย

เมื่อพวกหลิงอวี๋มาถึงตีนเขาก็แยกกันไปสามทาง แต่ละคนก็พาคนของตนไปสำรวจตามลานเล็ก ๆ เหล่านั้น

หลิงอวี๋ออกมาคราวนี้พาเถาจื่อ หานเหมย สุ่ยหลิงและหานอวี้มาด้วย นางให้หานเหมยไปกับฉินซาน หานอวี้ไปกับเผยอวี้ ส่วนตนก็พาเถาจื่อกับสุ่ยหลิงเส้นทางตรงกลาง

เพื่อมิให้เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น พวกเขาจึงมิกล้าถือคบเพลิง แล้วอาศัยแสงจันทร์ขึ้นไปบนภูเขาอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ แทน

หลิงอวี๋มาถึงลานเล็กที่ใกล้ที่สุดก่อน

คาดว่าลานเล็กแห่งนี้จะอยู่ห่างไกลเกินไปจึงถูกทิ้งร้างไปแล้ว ข้างในมืดสนิท อาศัยแสงจันทร์มองไปก็เห็นว่าในเรือนเต็มไปด้วยกองขยะ

หลิงอวี๋มองแวบหนึ่งก็นำทั้งสองคนก้าวไปข้างหน้าต่อ

หลังจากไปต่ออีกครึ่งชั่วยามก็มาถึงลานเล็กแห่งที่สอง ยังมิทันจะเข้าไปใกล้ หลิงอวี๋ก็ได้ยินเสียงร้องอยู่ข้างใน

หลิงอวี๋ใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ส่งสัญญาณให้เถาจื่อกับสุ่ยหลิง แล้วทั้งสามคนก็รีบแยกกันและเข้าใกล้ลานเล็กนั้นอย่างระมัดระวังจากสามทิศทาง

หลิงอวี๋เข้ามาจากทางทิศตะวันออก นางค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้แล้วก็ได้ยินเสียงร้องไห้ข้างในนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

สตรีผู้หนึ่งร้องไห้พลางเอ่ย “ปล่อยข้าไปเถิด อีกสิบกว่าวันข้าก็จะคลอดแล้ว เจ้าอยากได้เงินเท่าใดข้ากลับไปแล้วข้าจะมอบให้เจ้า!”

สตรีอีกคนก็ร้องไห้และเอ่ยขอร้องเช่นกัน

“อีกสองเดือนข้าก็จะคลอดแล้ว… แม่นาง เจ้าเองก็เป็นสตรี ในภายภาคหน้าเจ้าก็จะเป็นแม่คนเช่นกัน ถือว่าเมตตาสงสารพวกเราเถิด ทำเพื่อสร้างบุญให้กับลูกของเจ้าเอง ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถิด!”