ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1684

ชั่วครู่หนึ่งหลิงอวี๋คิดจะล่าถอยไป แต่ที่ด้านหลังของนางล้วนเป็นพุ่มไม้ เป็นไปมิได้ที่นางจะล่าถอยโดยมิถูกพบ

บุรุษที่พุ่งเข้ามานั้นเร็วมาก เขาคือพี่หรงที่พูดจาสงบผู้นั้น

ทันทีที่เขาพุ่งมาถึงที่ที่หลิงอวี๋ซ่อนตัวอยู่ก็พบว่ามีคนซ่อนตัวอยู่แล้วหนึ่งคน

พี่หรงยกฝ่ามือขึ้นทันที คิดจะโจมตีหลิงอวี๋ที่อยู่ในความมืด

หลิงอวี๋รู้สึกถึงอันตรายอยู่ครู่หนึ่ง กำลังคิดจะลงมือโดยมิสนใจสิ่งใดแล้วก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษผู้นั้นที่แสงจันทร์ส่องสว่างลงมา

ใบหน้านั้นราวกับแกะสลัก หล่อเหลาไร้ที่ติ

ริมฝีปากบางมีความดูถูกเหยียดหยามและเยือกเย็นอยู่เล็กน้อย ดวงตาสีเข้มคู่นั้นเปล่งประกายสะท้อนแสงจันทร์ และมีแสงสีเขียวเข้มประหลาดสะท้อนออกมาด้วย...

เหตุผลหลักที่หลิงอวี๋มิลงมือก็เพราะว่า ใบหน้าของบุรุษผู้นี้เหมือนกับหลิงหรงลูกพี่ลูกน้องของตนในยุคปัจจุบันทุกประการ

นอกจากปู่แล้วหลิงหรงเป็นคนที่ใกล้ชิดกับนางมากที่สุด เพียงแต่หลิงหรงอายุเพียงสิบห้าก็มาหายตัวไปมิพบตัวและมิพบศพเพราะไปปีนเขาแล้วเกิดอุบัติเหตุตกลงมาจากยอดภูเขาน้ำแข็ง

ตอนนั้นหลิงอวี๋ตามหาอยู่เป็นเวลาหนึ่งเดือนแต่ก็มิพบหลิงหรง

ต่อมาในเวลาว่างก็มักจะไปปีนยอดภูเขาน้ำแข็งที่หลิงหรงหายไปอยู่บ่อย ๆ หวังว่าจะได้พบหลิงหรง แต่จนกระทั่งตอนที่นางตายก็มิพบศพของหลิงหรง

ยามนี้เมื่อเห็นใบหน้าที่แทบจะเหมือนกับของหลิงหรงทุกประการเช่นนี้ หลิงอวี๋ก็รู้สึกคุ้นเคย แล้วจะลงมือได้อย่างไร?

น่าแปลกใจมากที่เมื่อพี่หรงเห็นหลิงอวี๋จ้องมองตน ดวงตาที่เบิกกว้างนั้นก็ทำให้เขาตกใจราวกับว่าเขาเห็นแสงสว่างในคืนที่มืดมิด

ดวงตาคู่นั้นให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าเป็นดวงตาที่เขาเคยเห็นในความฝันมานับครั้งมิถ้วน

มือที่ยกขึ้นก็มิสามารถลงมือได้เช่นกัน

ขณะที่ทั้งสองกำลังจ้องมองกันอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง

จากนั้นก็มีเสียงแผ่วเบาดังมา

“นายน้อย ด้านหน้ามีเรือนอยู่เรือนหนึ่ง น่าจะเป็นที่นี่กระมังขอรับ!”

“เหตุใดหรุ่ยหรุ่ยถึงมาบำเพ็ญตนในสถานที่ที่มิเอื้ออำนวยเช่นนี้! สถานที่เช่นนี้วันเดียวข้าก็มิอาจอยู่ต่อไปได้!”

บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งเอ่ยอย่างเหยียดหยามแล้วเดินไป