ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1691

หลิงอวี๋มีความคิดสงสัยนี้แวบขึ้นมา แล้วนางก็ตัดมันทิ้งไป

ค่ายกองทหารเสือในตอนนี้มีอิ้งเฉิงคนสนิทของเซียวหลินเทียนเป็นราชองครักษ์ของค่ายกองทหารเสือ และอิ้งเฉิงไม่มีวันทรยศเซียวหลินเทียน!

ยังมีความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งคือ มิใช่องครักษ์เงาของค่ายกองทหารเสือที่เหลืออยู่ทรยศ แต่เป็นพวกองครักษ์เงาที่คอยจับตาดูจ้าวหรุ่ยหรุ่ยที่ทรยศ

พวกเขาปกปิดสถานการณ์ที่แท้จริงกับอิ้งเฉิง ดังนั้นหลิงอวี๋จึงมิได้รับข่าว

“กลับไปให้อวี๋เฮ่าทำความกับเข้าใจสถานการณ์ดูก่อน! อย่าได้สงสัยพวกเขาไปเรื่อยเปื่อย!”

หลิงอวี๋มิอยากทำลายขวัญกำลังใจของทหาร จึงพามิกี่คนกลับเมืองหลวง

แม้ว่าแม่นมอูจะติดตามหลิงอวี๋ออกจากวัง แต่ก็มิได้ดำเนินการร่วมกับหลิงอวี๋่ นางขึ้นไปบนภูเขาแล้วหายตัวไปราวกับผี

หลิงอวี๋กลับมาที่วัง แม่นมอูก็มิได้กลับมา

หลิงอวี๋มิได้นอนทั้งคืน นางรอให้แม่นมอูกับขันทีโม่กลับมาอย่างอดทน

ยามเกือบรุ่งสาง แม่นมอูกับขันทีโม่จึงกลับมาตาม ๆ กัน

สีหน้าแม่นมอูดูเคร่งขรึม ในขณะที่ใบหน้าขันทีโม่ดูผิดหวัง

“หลิงอวี๋ ข้ามิพบคนตระกูลเย่เลย!” ขันทีโม่เอ่ยด้วยรอยยิ้มขมขื่น

หลิงอวี๋รีบบอกเรื่องที่ตนพบกับเย่หรงบนภูเขาออกไป ทันทีที่ขันทีโม่ได้ยินหลิงอวี๋เล่า ก็เอ่ยอย่างเด็ดขาด “เจ้าเดาถูกแล้ว เขาคือคนตระกูลเย่… นามของเขาคือเย่หรง!”

“เย่หรงผู้นี้เรียกได้ว่าเป็นคนที่แตกต่างในตระกูลเย่ บรรดาพี่ชายและลูกพี่ลูกน้องต่างก็บำเพ็ญตนอยู่เหนือกว่าเขา ว่ากันว่าเขาอายุสามขวบแล้วก็ยังพูดมิได้ ในการบำเพ็ญตนก็ไม่มีพรสวรรค์ จึงถูกตระกูลเย่ละทิ้งตั้งแต่เด็ก!”

หลิงอวี๋รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงเอ่ยอย่างสงสัย “ขันทีโม่ ตำนานนี้มิน่าเชื่อถือกระมัง! ข้ารู้สึกได้ว่า พลังของเย่หรงนั้นอยู่เหนือกว่าข้า เขาจะมิใช่ผู้บำเพ็ญตนได้อย่างไร!”

“เช่นนั้นก็มิแน่ชัดแล้ว ข้ามิได้กลับไปเป็นเวลานานแล้ว บางทีเขาอาจจะพบโชคดีโดยมิคาดคิดกระมัง!”

ขันทีโมส่ายหัวแล้วเอ่ย “หากเป็นนายน้อยตระกูลเย่ที่มา บางทีข้าอาจจะโน้มน้าวให้เขาช่วยจัดการกับจ้าวหรุ่ยหรุ่ยและเฉียวเค่อได้ แต่คนที่มาคือเย่หรง… เช่นนั้นคงไม่มีความหวังแล้ว!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน