ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1693

“เหอะ ๆ!”

เย่หรงรู้สึกขบขันกับคำพูดของหลิงอวี๋ เขามิรู้ว่าหลิงอวี๋ไปเอาความกล้าหาญถึงเพียงนี้มาจากไหน รู้ทั้งรู้ว่าตนอาจจะมุ่งร้ายต่อนาง แต่ก็ยังเผชิญหน้ากับตนอย่างสงบเช่นนี้

นี่หากมิใช่โง่เขลาก็คงโอหังเกินไปแล้ว!

เย่หรงเดินตามหลิงอวี๋เข้าไปในท้องพระโรงอย่างช้า ๆ

เย่หรงมิได้สนใจวังที่หรูหราและสง่างามนี้มากนัก เพราะวังของแดนปีศาจนั้นยิ่งใหญ่กว่าที่นี่มาก

“พี่หรง เชิญนั่ง!”

หลิงอวี๋นั่งอยู่บนบัลลังก์ แล้วให้เย่หรงนั่งที่เก้าอี้

เย่หรงนั่งลงอย่างสบาย ๆ แล้วเขาก็เอ่ยเข้าประเด็น “ข้าสามารถช่วยเจ้าจัดการกับเฉียวเค่อและจ้าวหรุ่ยหรุ่ยได้ ข้ามีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้น หลังจากที่เรื่องนี้สำเร็จแล้วเจ้าต้องตามข้ากลับไปแดนเทพ!”

แดนปีศาจคือชื่อที่มนุษย์เหล่านี้เรียกเพราะความกลัว เย่หรงจึงแก้คำพูดของหลิงอวี๋ไป

หลิงอวี๋ตะลึงไปเล็กน้อย คาดมิถึงว่าเย่หรงจะร้องขอเช่นนี้

เขารู้หรือไม่ว่าหากตนตามเขากลับไปแดนเทพแล้วจะต้องเผชิญกับอะไร?

นางจะต้องตาย และตายอย่างอนาถด้วย!

ใบหน้าสงบของเย่หรงทำให้หัวใจของหลิงอวี๋สั่นไหว หรือเขาอาจจะมิรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงที่ตระกูลเย่ให้เขาพาตนกลับไป!

เมื่อคืนเย่หรงเห็นศพแห้งเหล่านั้นก็อาเจียนออกมาแล้ว หากเขารู้ว่าจะต้องสลายเลือดเนื้อของตนเพื่อให้ได้หยกหล้าสุขาวดี เขาจะยังยืนกรานที่จะพาตนกลับไปหรือไม่?

“หลิงอวี๋ ข้าถามผู้อาวุโสตระกูลข้ามาแล้ว เส้นทางชั่วร้ายที่จ้าวหรุ่ยหรุ่ยบำเพ็ญตนนั้นเป็นวิชาลับที่สูญหายไป สามารถบรรลุได้อย่างรวดเร็ว เจ้าเพิ่งอยู่ในดินแดนที่ห้ามิใช่คู่ต่อสู้ของนางหรอก!”

“หากข้ามิช่วยเจ้า แม้แต่จ้าวหรุ่ยหรุ่ยผู้เดียวเจ้าก็มิสามารถจัดการได้แล้ว มิต้องพูดถึงนายน้อยตระกูลเฉียวเลย!”

“จ้าวหรุ่ยหรุ่ยบำเพ็ญตนบรรลุไปถึงดินแดนที่เจ็ดแล้ว ทั่วทั้งดินแดนของพวกเจ้าไม่มีผู้ใดที่เป็นคู่ต่อสู้ของนางได้! ราษฎรของเจ้าก็จะต้องทนทุกข์ทรมานไปด้วย!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน