ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1695

“ข้า...”

เย่หรงมองไปทางหลิงอวี๋ อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดไป

เขาพูดมิได้ หากพูดเรื่องมารดาผู้ให้กำเนิดตนก็ต้องเล่าภูมิหลังชีวิตของตนด้วย เขามิอยากพูดถึงอดีตที่ทนมิได้เหล่านั้นแล้ว

“พี่หรง เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าคนเรามีชาติก่อนและชาตินี้?”

หลิงอวี๋เพิ่งจะรู้จักเย่หรงได้มินานนัก รู้ว่าเย่หรงมิสามารถพูดเรื่องที่เขาถูกข่มขู่ออกมาโดยไม่มีเหตุผลได้ จึงเอ่ยอย่างอดทน

“เมื่อคืนตอนที่เห็นเจ้าพุ่งเข้ามาตรงที่ซ่อนตัวของข้า มีชั่วครู่หนึ่งที่ข้าคิดจะลงมือ! แต่ข้าก็มิทำ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด?”

“เพราะเหตุใด?”

“เพราะข้ามักจะฝันในแบบเดียวกัน ในฝันข้ารู้จักเจ้า… เจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า ชื่อว่าหลิงหรง!”

“ใบหน้าของเจ้าดูเหมือนกับที่ข้าเห็นในความฝันทุกประการ!”

หลิงอวี๋ยังมิอาจแน่ใจได้ว่าเย่หรงคู่ควรที่จะเชื่อใจหรือไม่ จึงมิกล้าเล่าเรื่องยุคปัจจุบันของตนออกไป ดังนั้นจึงใช้ข้ออ้างว่าเคยเห็นเขาในความฝัน

“เจ้าจำคำแรกที่ข้าพูดกับเจ้าในตอนนั้นได้หรือไม่? ก่อนหน้านี้ข้ามิเคยพบเจ้ามาก่อน แต่ข้าเรียกเจ้าว่าเสี่ยวหรง!”

เย่หรงนึกขึ้นได้แล้ว ตอนนั้นหลิงอวี๋เห็นตนแล้วเรียกตนว่าเสี่ยวหรงจริง ๆ ทั้งยังบอกว่านางคือพี่หลิงอวี๋ด้วย

เย่หรงก็นึกขึ้นได้ถึงสาเหตุที่ตนมิได้ลงมือกับหลิงอวี๋… เพราะดวงตาของนางคือสิ่งที่ตนเห็นในความฝัน!

ชีวิตในชาติก่อนและชาตินี้สำหรับหลิงอวี๋แล้วอาจจะดูเหลือเชื่อเล็กน้อย แต่เย่หรงเกิดในแดนเทพ เขารู้ว่าปรมาจารย์บางคนตายแล้วอาจจะกลับชาติมาเกิดได้!

หรือว่าตนกับหลิงอวี๋่เป็นพี่น้องกันในชาติก่อนจริง ๆ?

มิฉะนั้นการที่ทั้งคู่ต่างก็เคยเห็นกันในความฝันเช่นนี้จะอธิบายได้ว่าอย่างไร?

เย่หรงรู้สึกใกล้ชิดกับหลิงอวี๋อย่างอธิบายมิถูก เขาจึงเอ่ยเสียงเรียบ “มิได้ถือว่าข้าถูกข่มขู่หรอก แต่ข้ามีเหตุผลที่จะต้องพาเจ้ากลับไปให้ได้!”

“หลิงอวี๋ สมมติว่าตัวตนของเราถูกสลับสับเปลี่ยนกัน แล้วมารดาของเจ้าตกอยู่ในอันตราย เจ้าต้องพาข้ากลับไปจึงจะช่วยนางได้ เจ้าจะทำอย่างไร?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน