ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1719

“พี่หญิง!”

หลิงอวี๋รู้สึกได้ว่าเสี่ยวอวี้กำลังเรียกตน แต่ร่างกายของนางมิสามารถควบคุมได้ นางลอยไปแล้วก็ร่วงลง

ความเร็วที่ร่วงลงมานั้นเร็วมากจนทำให้หลิงอวี๋รู้สึกว่าหัวถูกกดทับจนเสียงดังอื้ออึงไปหมด มิสามารถทนต่อแรงที่ร่วงลงมาอย่างรวดเร็วได้ นางจึงสลบไป

หลิงอวี๋หลับอยู่ในความมืด มิรู้ว่าหมดสติไปนานแค่ไหน แล้วก็ได้ยินคนพูดกันแว่ว ๆ

“เจ้าวังน้อย คนผู้นี้น่าเกลียดมาก ท่านช่วยเหลือนางเพราะเหตุใดกันเพคะ? แค่โยนออกไปเป็นอาหารเสือดาวหิมะก็พอแล้ว!”

เสียงเด็กเอ่ยขึ้นมา “วังเทพไม่มีใบหน้าสดใหม่มานานมากแล้ว เห็นหน้าพวกเจ้าอยู่ทุกวันข้าก็เบื่อแล้ว เก็บนางไว้คลายความเบื่อเถิด!”

“เจ้าวังน้อย คนผู้นี้น่าเกลียดถึงเพียงนี้ จะคลายความเบื่อได้อย่างไรเพคะ!”

นางกำนัลเอ่ยอย่างมิพอใจ

“เจ้ามิเข้าใจ นางทำได้หลายอย่างเลย! เจ้ารอไปก่อนเถิด นางจะนำเรื่องน่าประหลาดใจมาให้เจ้าแน่!”

หลิงอวี๋กะพริบตา เสียงของเจ้าวังน้อยฟังดูน่ารักมาก แต่น้ำเสียงของนางกลับเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

หลิงอวี๋พยายามลืมตา แต่กลับถูกแสงเจิดจ้าตรงหน้าทิ่มแทงจึงหลับตาไปอีกครั้ง

เพียงมองแวบเดียวเมื่อครู่ นางก็พบว่าตนอยู่ในวัง!

นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นห้องโถงใหญ่อันงดงามหรูหรา คานที่อยู่สูงเหล่านั้นก็ล้วนห่อหุ้มด้วยทองคำแวววาว!

เสาหลายต้นเป็นราวกับเสายักษ์ที่ค้ำฟ้า บนนั้นมีมังกรสีทองหลายตัวนั่งขัดสมาธิด้วยท่าทางดูดุร้ายอยู่

ทั่วทั้งห้องโถงดูหรูหราสง่างามมากจนหลิงอวี๋ตะลึง

“เจ้าวังน้อย นางฟื้นแล้วเพคะ!” นางกำนัลเห็นหลิงอวี๋มองด้านบนอยู่อย่างตกตะลึงก็เอ่ยเตือนเจ้าวังน้อย

หลิงอวี๋หันไปก็เห็นนางกำนัลหลายคนรายล้อมเด็กผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งอยู่

เด็กหญิงผู้นั้นอายุประมาณห้าหกขวบ มีใบหน้างดงามละเอียดอ่อน ดวงตาสีขาวดำชัดเจนราวกับตุ๊กตา งดงามมากจนมิน่าเชื่อ

นางสวมชุดสีชมพูและสีเหลืองขอบทอง ด้านนอกสวมเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกสีขาว ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นถูกขนสุนัขจิ้งจอกสะท้อนจนดูขาวซีดอย่างเห็นได้ชัด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน