ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1720

ด้านนอกเป็นสวนรกรุงรัง หลิงอวี๋ยังมิทันจะได้เห็นสถานการณ์รอบตัวอย่างชัดเจน เสวี่ยหลานก็หยิบแส้ขึ้นมาแล้วฟาดใส่หัวและใบหน้าของนาง

แส้ฟาดใส่หน้าหลิงอวี๋ ใบหน้าของหลิงอวี๋เจ็บปวดมาก ๆ นางโกรธมาก อยากจะไปแย่งแส้ แต่เสวี่ยหลานเบี่ยงตัวหลบเลี่ยงไป

นางเฆี่ยนตีไปนางอีกครั้งแล้วตำหนิด้วยความโกรธ “นางสารเลว เจ้ายังกล้าจะแย่งแส้อีก วันนี้ข้าจะสอนกฎเกณฑ์ให้เจ้าอย่างดี!”

“ในวังเทพนี้ นอกจากเจ้าวังแล้ว เจ้าวังน้อยเป็นใหญ่ที่สุด เจ้าวังน้อยพูดสิ่งใดเจ้าก็ต้องเชื่อฟัง มิฉะนั้นจะถูกลงโทษ!”

เพียะ ทันใดนั้นแส้ก็ฟาดไปที่ขาของหลิงอวี๋ หลิงอวี๋ก็เซล้มลงไปกับพื้น

ยังมิทันที่นางจะลุกขึ้นมาได้ เสวี่ยหลานก็เฆี่ยนตีที่ตัวนางอีกครั้ง

“ต่อหน้าเจ้าวังน้อยมิอนุญาตให้เจ้าแทนตัวว่าข้า เจ้าต้องแทนตัวว่าบ่าว!”

“ต่อไปเจ้าวังน้อยจะเป็นเจ้านายของเจ้า เจ้าเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงที่เจ้าวังน้อยเลี้ยงดูเท่านั้น หากเจ้าวังน้อยให้เจ้าคลานเหมือนสุนัข เจ้าก็ทำได้เพียงต้องเชื่อฟังเท่านั้น!”

หลิงอวี๋ยิ่งฟังก็ยิ่งโกรธขึ้นเรื่อย ๆ นางเป็นมนุษย์ แม้ว่าจะเป็นทาสที่ต่ำต้อย ก็มิอาจเอาตนไปเทียบกับสุนัขได้!

นางเห็นเสวี่ยหลานเหวี่ยงแส้ลงมาอีกครั้ง จึงเอื้อมมือออกไปจะคว้าแส้ไว้

แต่เมื่อจับไว้ได้ เสวี่ยหลานก็กระตุกอย่างแรง หลิงอวี๋ก็รู้สึกว่าแส้ในมือของตนคล้ายถ่านร้อน มิสามารถจับไว้ได้อีกต่อไป

มือของนางเจ็บ แส้ก็ถูกเสวี่ยหลานดึงไป ฝ่ามือของหลิงอวี๋ก็ถูกบาดจนเลือดไหลออกมาทันที

“หากยังกล้าต่อต้าน ก็จะถูกลงโทษเพิ่มอีก!”

แส้ของเสวี่ยหลานโจมตีใส่หลิงอวี๋ราวกับงู

หลิงอวี๋ถูกเฆี่ยนตีอย่างหนักจนกลิ้งไปกับพื้น คิดจะต่อต้านอยู่หลายครั้ง แต่ก็ถูกเสวี่ยหลานเฆี่ยนตีจนมิสามารถสู้กลับได้

นางประเมินได้แล้วว่าตนมิใช่คู่ต่อสู้ของเสวี่ยหลานเลย

เมื่อเห็นว่าถูกเฆี่ยนตีไปกว่าสิบครั้งแล้ว เสวี่ยหลานก็มิหยุด

เสวี่ยเหมยที่อยู่ด้านข้างตะโกนขึ้นมา “เสวี่ยหลาน พอแล้ว อย่าลืมที่หัวหน้าเซี่ยงบอก จะทำลายนางมิได้ มิฉะนั้นหากเจ้าวังน้อยไม่มีของเล่นแล้วจะโกรธเอาได้!”

เสวี่ยหลานจึงได้หยุดมือ แล้วเอ่ยกับหลิงอวี๋อย่างไร้ความปรานี “จำสิ่งที่ข้าพูดได้หรือไม่?”

“จำได้!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน