ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1732

ทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็มิสามารถคิดอะไรได้อีก นางกระโดดลงไปในหลุม กลิ้งตัวลงบนพื้นสองสามครั้ง แล้วกลิ้งพุ่งไปหาแม่หมาป่าตั้วนั้น

แม่หมาป่ายังคงหายใจอยู่ เมื่อเห็นหลิงอวี๋ ดวงตาสีเขียวก็รื้น และมีน้ำตาไหลออกมาจากหางตา

“เจ้าอดทนไว้ ข้าจะช่วยลูกของเจ้า!”

หลิงอวี๋รู้สึกแสบจมูก นางกลั้นน้ำตาไว้แล้วผลักเสวี่ยหลานออกไป จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นมือออกไปเปิดท้องของแม่หมาป่าตามรอยมีด

แม่หมาป่ามิไหวแล้ว หากมิเอาลูกหมาป่าออกจากท้องให้ทันเวลา ลูกหมาป่าก็จะสิ้นใจอยู่ในร่างของแม่

หลิงอวี๋หยิบลูกหมาป่าตัวหนึ่งออกมาจากท้องของแม่หมาป่า มันตายแล้ว มันถูกเสวี่ยหลานแทงจนตาย

แล้วก็อีกหนึ่งตัว และอีกหนึ่ง...

ในท้องของแม่หมาป่ามีลูกทั้งหมดหกตัว แต่มีเพียงสองตัวเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่

ลูกหมาป่าสองตัวขดตัวอย่างสั่น ๆ ขนที่ตัวยังมองเห็นสีมิชัดเจน ล้วนถูกเลือดของแม่หมาป่าย้อมเป็นสีแดงไปหมด

“ลูกของเจ้ายังมีชีวิตอยู่!”

หลิงอวี๋อุ้มลูกหมาป่าทั้งสองไปไว้ข้างกายแม่หมาป่าทั้งน้ำตา ดวงตาสีเขียวของแม่หมาป่าสะท้อนภาพลูกทั้งสอง แล้วน้ำตาก็ไหลอาบดวงตาของมัน

“บรู๊ว…”

มันใช้แรงที่เหลือผลักลูกหมาป่าทั้งสองตัวเข้าไปหาหลิงอวี๋ แล้วมองหลิงอวี๋น้ำตาไหล

“ข้าจะช่วยเจ้าดูแลพวกเขาอย่างดี!”

หลิงอวี๋สัญญาอย่างเศร้าใจ

หมาป่าหิมะตัวนี้สามารถร้องไห้ได้ ความรู้สึกเข้าอกเข้าใจเช่นนี้ทำให้ใจของหลิงอวี๋รู้สึกแย่มาก

แม่หมาป่าพยุงตัวเงยหน้าไปทางหลิงอวี๋ หลิงอวี๋มิกลัวแม้แต่น้อย ปล่อยให้มันเลียมือของตนไป

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าฝ่ามือของตนเย็น ราวกับมีลูกปัดหล่นลงบนฝ่ามือ

นางก้มมองไปก็เห็นว่าในฝ่ามือมีลูกปัดสีเขียวที่เหมือนดวงตาของหมาป่าอยู่จริง ๆ