ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1733

ที่ไหล่ของเสวี่ยหลานมีชิ้นเนื้อหายไป ทั่วทั้งร่างกายก็เปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน

นางขวางทางหลิงอวี๋ แล้วมองหลิงอวี๋ด้วยสายตาเย็นชา หลิงอวี๋เองก็สบตานางอย่างมิยอมแพ้เช่นกัน...

ทั้งสองจ้องมองกันและกัน แล้วเสวี่ยหลานก็เอ่ยอย่างมิพอใจ “นางสารเลว ข้าจะจดจำบัญชีนี้ไว้ รอข้าก่อน ข้าจะทำให้เจ้าต้องตายทั้งเป็น!”

นี่นับเป็นการท้าทายหรือไม่?

หลิงอวี๋หัวเราะเยาะพลางเอ่ย “มิรู้ว่าใครกันแน่ที่จะตายทั้งเป็น! เจ้ามีกลอุบายใดก็งัดออกมา ข้ามิกลัวเจ้าหรอก!”

“เสวี่ยหลาน!”

นางรับใช้คนหนึ่งตะโกนมาไกล ๆ เสวี่ยหลานจึงทำได้เพียงมองหลิงอวี๋อย่างโกรธเคือง จากนั้นจึงหันหลังเดินออกไป

หลิงอวี๋อุ้มหมาป่าน้อยสองตัวที่ชุ่มไปด้วยเลือดกลับไปที่เรือน เมื่อเหล่านางกำนัลเห็นเลือดบนตัวของหลิงอวี๋ ก็ล้วนตกใจจนหลบอยู่ไกล ๆ

ปี้เอ๋อร์ก็กลัวหมาป่าน้อยเช่นกัน แต่เมื่อเห็นหมาป่าน้อยสองตัวนอนเชื่องอยู่ในอ้อมแขนของหลิงอวี๋ ก็กล้ามากขึ้น

นางหาเสื้อผ้าเก่า ๆ มาให้หลิงอวี๋พันตัวหมาป่าน้อยสองตัว แล้วช่วยหลิงอวี๋หาอ่างน้ำร้อนมา

หลิงอวี๋ทำความสะอาดหมาป่าน้อยทั้งสองอย่างอดทน

สิ่งที่ทำให้หลิงอวี๋ประหลาดใจก็คือ ลูกหมาป่าทั้งสองตัวมีสีขาวราวกับหิมะเหมือนกับแม่ของพวกมัน

ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ หมาป่าที่อ่อนแอกว่าจะมีขนสีดำที่ตาข้างหนึ่งและมีขนสีขาวที่ตาอีกข้างหนึ่ง

“เจ้าตัวเล็ก เจ้าชื่อพุดดิ้งแล้วกัน!”

หลิงอวี๋ลูบหัวเล็ก ๆ ของมันด้วยความรัก

หมาป่าน้อยอีกตัวลืมตาแล้ว และกะพริบตาปริบ ๆ มองหลิงอวี๋

หลิงอวี๋ลูบหัวเล็ก ๆ ของมันแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ส่วนเจ้าชื่อกาแฟ!”

สองคำนี้ผุดขึ้นมาในหัวของหลิงอวี๋เอง หลิงอวี๋มิรู้ว่าเหตุใดจึงคิดถึงสองคำนี้

ปี้เอ๋อร์จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย “พี่อาอวี๋ พุดดิ้งกับกาแฟคืออะไรหรือ?”

“อาหารสองชนิด อร่อยมาก!”