ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1734

คำเตือนของเสวี่ยเหมยและการเหลือบมองก่อนจะไปทำให้หลิงอวี๋ระมัดระวังขึ้นมาทันที

นางเพิ่งมา แม้แต่นางกำนัลเหล่านี้ก็ล้วนมิรู้จัก

แต่เสวี่ยหลานเป็นคนดังต่อหน้าหวงฝู่หมิงจู นางกำนัลเหล่านี้จะต้องถูกอำนาจของนางบีบให้มาช่วยนางทำร้ายตนอย่างแน่นอน!

การจะทำสิ่งใดเพียงคนเดียวนั้นยากนัก!

หลิงอวี๋มิรู้ว่าเสวี่ยหลานจะจัดการกับตนอย่างไร อยากจะป้องกันก็มิรู้ว่าจะป้องกันอย่างไร

หลิงอวี๋กลับมาที่ห้องของตน เห็นหมาป่าน้อยสองตัวที่ดูเหมือนจะได้กลิ่นนม ต่างก็เดินไปอยู่หน้ากระปุกนมแล้วโน้มไปหากระปุกนม

ท่าทางโน้มตัวไปข้างหน้านั้นช่างน่ารักนัก เห็นแล้วหลิงอวี๋ก็ใจอ่อน

หลิงอวี๋มิสนใจจะคิดเรื่องของตน แล้วหาจานมารินนม

หมาป่าน้อยสองตัวกินนมบนจานหมดในทันที

หลิงอวี๋ก็รินนมให้พวกมันต่อ หลังจากกินนมไปครึ่งกระปุก หมาป่าน้อยทั้งสองก็อิ่มแล้วมุดเข้าไปในเสื้อผ้าเก่าที่ปี้เอ๋อร์นำมาให้และผล็อยหลับไป

หลิงอวี๋ทำความสะอาดสิ่งตกค้างบนพื้นแล้วนอนลงบนเตียง ครุ่นคิดว่าเสวี่ยหลานจะใช้กลอุบายอะไรมาตอบโต้ตน

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ นางก็นึกถึงลูกปัดสีเขียวที่แม่หมาป่าให้ไว้ในมือของตน หลิงอวี๋จึงหยิบออกมา

ลูกปัดนี้เป็นสีเขียวมาก ๆ และใสราวกับน้ำ สวยงามอย่างมิน่าเชื่อเลยทีเดียว

อีกภาพหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าของหลิงอวี๋ บุรุษรูปงามที่เห็นในความฝันมอบกำไลสีเขียวแบบเดียวกันนี้ให้ตน

สีนั้นเหมือนกับลูกปัดที่อยู่ตรงหน้าทุกประการ!

หลิงอวี๋เล่นลูกปัดสีเขียวแล้วรู้สึกผ่อนคลาย สีเขียวในส่วนลึกที่สุดของลูกปัดก็ยิ่งเข้มขึ้น หลิงอวี๋จ้องมองอย่างตั้งใจ แล้วก็ได้ยินเสียคนพูดแว่ว ๆ

“พี่เสวี่ยหลานให้พวกเราจับงูมาปล่อยไว้ในเรือนของสตรีที่มาใหม่… แต่ในเหมันตฤดูเช่นนี้เราจะไปหางูได้จากที่ใดกัน!”

“เจ้าวังน้อยเลี้ยงงูขาวน้อยไว้มิใช่รึ? ไปขโมยมันมาก็จบแล้ว!”

“ถึงเวลานั้นก็บอกว่ามิรู้ว่างูขาวน้อยเข้ามาในเรือนของนางได้อย่างไร!”