ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1735

กระทั่งนางกำนัลเหล่านั้นหายกันไป หลิงอวี๋ก็หันหลังเดินกลับ รู้สึกว่ามือเย็น

จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็ใจเต้นขึ้นมา

เมื่อครู่นางวางลูกปัดสีเขียวไว้บนเตียง ก็มิได้ยินที่นางกำนัลพูดกัน

ต่อมาเมื่อถือลูกปัดสีเขียวไว้ในมืออีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงนางกำนัลคุยกัน

หรือว่าที่การได้ยินของตนดีถึงเพียงนี้ก็เพราะลูกปัดสีเขียวนี้?

หลิงอวี๋ตื่นเต้นทันที หากเป็นเช่นนี้จริง ๆ ลูกปัดสีเขียวนี้ก็คือสมบัติล้ำค่า!

เพื่อยืนยันการคาดเดาของตน หลิงอวี๋จึงถือลูกปัดสีเขียวแล้วเดินต่อ ผลก็คือได้ยินนางกำนัลพูดกันอีก

“หยวนตง ข้าว่าพี่เสวี่ยเหมยดีกับสตรีผู้นั้นมากนะ เราทำเช่นนี้จะทำให้พี่เสวี่ยเหมยขุ่นเคืองหรือไม่?”

“พี่เสวี่ยเหมยก็ดีต่อเราเช่นกัน เทียบกับพี่เสวี่ยหลานแล้ว ข้าชอบพี่เสวี่ยเหมยมากกว่า!”

นางกำนัลอีกคนส่งเสียงเย็นชา “เสวี่ยเหมยก็มิใช่คนดีเช่นกัน นางดึงพวกเราไว้ก็แค่มิอยากให้พวกเราไปเข้าข้างเสวี่ยหลาน!”

“เจ้ามาทีหลัง เจ้ามิรู้ว่าเสวี่ยเหมยมีความแค้นต่อเสวี่ยหลาน คนรักของนางตายด้วยน้ำมือของเสวี่ยหลานนางต้องการให้เสวี่ยหลานตาย!”

ประเดี๋ยวหลิงอวี๋ก็อยู่ใกล้ ประเดี๋ยวก็อยู่ไกล พยายามลองลูกปัดสีเขียวของตน

สุดท้ายนางก็พบว่า การได้ยินของตนดีขึ้นเป็นผลมาจากลูกปัดสีเขียวจริง ๆ

เพียงแต่ว่าลูกปัดสีเขียวนี้มีความสามารถจำกัด ทำได้เพียงปรับปรุงการได้ยินของตนภายในขอบเขตที่กำหนดเท่านั้น หากออกจากขอบเขตนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

หลิงอวี๋กังวลว่าตนจะไปแหวกหญ้าให้งูตื่น จึงมิแอบฟังต่อแล้วเดินกลับ

ในเมื่อรู้แล้วว่าพวกนางจะใช้งูพิษมาทำร้ายตน จึงทำให้หลิงอวี๋ป้องกันได้ทันเวลา

นางกลับถึงเรือน ก็รีบหาเสื้อผ้าเก่าชิ้นหนึ่งแล้วฉีกเป็นเส้น ๆ มาทอเป็นตาข่ายหนา

กระทั่งฟ้ามืด หลิงอวี๋ก็แกล้งหลับ ดับตะเกียงน้ำมัน และรออยู่ในความมืดอย่างอดทน

รอนานอยู่หนึ่งชั่วยามกว่า ๆ หลิงอวี๋ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าสองคนเข้ามาใกล้