ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1746

ทุกคนฟังคำพูดของเสวี่ยหลานแล้วก็รู้สึกว่าปกติมาก เมื่อยกอาหารมาก็แทบจะเป็นไปมิได้ที่เสวี่ยหลานจะพลิกดูข้างล่าง แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าหลิงอวี๋ซ่อนอะไรที่เจ้าวังน้อยกินมิได้ไว้ใต้จานนั้น

แต่หลิงอวี๋จับช่องโหว่ในคำพูดของเสวี่ยหลานได้ นางจ้องมองเสวี่ยหลานอย่างน่ากลัวโดยมิพูดอะไร

เสวี่ยหลานก็จ้องหลิงอวี๋อย่างโมโห “เจ้าทาสชั่ว เถียงมิได้แล้วสิ! เจ้าก็แค่ยอมรับมาว่าเจ้าคิดจะสังหารเจ้าวังน้อย!”

หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ พลางเอ่ยกับท่านน้าหลิน “ท่านน้าหลิน ท่านได้ยินสิ่งที่นางเอ่ยหรือไม่เจ้าคะ?”

ท่านน้าหลินพยักหน้าโดยมิรู้ตัว แต่มิได้สังเกตเห็นความผิดปกติ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครโต้ตอบ หลิงอวี๋จึงเอ่ยอย่างอดทน “ท่านน้าหลิน ก่อนหน้านี้ข้าบอกหรือไม่ว่าเจ้าวังน้อยกินสิ่งใดแล้วแพ้?”

“ไม่!”

ท่านน้าหลินนึกย้อนดู หลิงอวี๋แค่บอกว่าหมิงจูแพ้อาหาร แต่มิได้บอกว่ากินอะไรเข้าไป

“ท่านน้าหลิน เมื่อครู่เสวี่ยหลานบอกว่า นางรับจานนั้นมาแล้วมิได้พลิกดู ดังนั้นจึงมิรู้ว่าข้าใส่อะไรไว้ด้านล่าง!”

หลิงอวี๋เอ่ยเสียงเรียบ “ท่านน้าหลิน ข้าขอถามสักหน่อยเถิดว่า เสวี่ยหลานได้กินอาหารจานนี้ไปแล้วหรือไม่?”

“ไม่ นางเป็นแค่ทาส ไหนเลยจะคู่ควรที่จะกินข้าวกับข้าและหมิงจู! นางมิเคยกินอาหารจานนี้!”

ท่านน้าหลินเอ่ยอย่างเย็นชา

หลิงอวี๋เอ่ยขึ้นมาอีก “ท่านน้าหลินยังจำได้หรือไม่ว่า ข้าระบุได้อย่างไรว่าเจ้าวังน้อยป่วยด้วยโรคอะไร?”

เมื่อหลิงอวี๋เอ่ยเช่นนี้ อี้เหวินกับท่านน้าหลินและทุกคนก็นึกถึงภาพที่หลิงอวี๋วิ่งไปที่โต๊ะแล้วชิมอาหาร

หลิงอวี๋มองเสวี่ยหลานแล้วยิ้มเยาะ “ท่านน้าหลิน ข้าชิมอาหารแล้วจึงได้รู้ว่าเจ้าวังน้อยแพ้อะไร!”

“เสวี่ยหลานมีตาทิพย์หรือ? นางมิได้พลิกอาหารดูและมิได้กินเข้าไป นางรู้ได้อย่างไรว่าในอาหารนี้มีถั่วลิสงบดอยู่?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน