ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1747

สายตาเยือกเย็นของท่านน้าหลินจับจ้องไปที่เสวี่ยหลาน เสวี่ยหลานถูกมองเช่นนั้นก็รู้สึกหนาวไปทั้งตัว

แต่นางก็ยังคงยืนกรานแล้วเอ่ย “ท่านน้าหลิน ข้ามิได้ทำจริง ๆ เจ้าค่ะ! ข้ามิรู้…”

“มิรู้?”

ท่านน้าหลินเค้นคำนี้ลอดไรฟันออกมาทีละคำ

เสวี่ยหลานผู้นี้อาศัยความงามของตน อยากจะปีนขึ้นเตียงของหวงฝู่หลิน

ก่อนหน้านี้ท่านน้าหลินยอมให้นาง เพราะอาหารที่นางทำได้รับความพึงพอใจจากหวงฝู่หมิงจูมากจริง ๆ

ท่านน้าหลินมิอยากทำให้หวงฝู่หมิงจูมิพอใจ แล้วส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของตนกับหวงฝู่หลิน จึงควบคุมตนเองมาโดยตลอด

ทว่ายามนี้ เสวี่ยหลานกล้าใช้ข้อห้ามเรื่องอาหารของหวงฝู่หมิงจูมาทำร้ายนาง!

ท่านน้าหลินยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกลัว วันนี้โชคดีที่อาอวี๋ช่วยหวงฝู่หมิงจูไว้ได้ มิฉะนั้นหากเกิดอะไรขึ้นกับหวงฝู่หมิงจู หวงฝู่หลินไม่มีทางปล่อยตนที่เป็นผู้ดูแลวังเทพไปแน่!

ท่านน้าหลินก้าวเข้าไปใกล้ทีละก้าว เสวี่ยหลานก็ตกใจจนตัวสั่น

นางร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง “เจ้าวังน้อย ช่วยด้วยเพคะ บ่าวมิได้จะทำร้ายท่านจริง ๆ โปรดช่วยบ่าวขอความเมตตาด้วยเพคะ!”

แม้ว่าหวงฝู่หมิงจูจะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ก็นอนอยู่อย่างหมดเรี่ยวหมดแรง

เมื่อครู่นางได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแล้ว

เดิมทีนางกระโดดโลดเต้นอยู่ แต่เพราะทาสต่ำต้อยผู้นี้ให้ตนกินสิ่งที่มิควรกิน ทำให้ตนต้องทรมานครั้งใหญ่เช่นนี้ นางจะปล่อยเสวี่ยหลานไปได้อย่างไร!

ยังมิทันที่หวงฝู่หมิงจูจะพูดอะไร ท่านน้าหลินก็แทงปิ่นปักผมเข้าไปในเบ้าตาของเสวี่ยหลานโดยมิพูดพร่ำทำเพลง

“อ๊าก…”

เสียงกรีดร้องของเสวี่ยหลานดังออกมาจากตำหนักรุ่ยจู

“นางสารเลว ข้าจะเหลือตาไว้ให้เจ้าข้างหนึ่ง ให้เจ้าดูว่าเจ้าจะตายอย่างไร!”

ท่านน้าหลินเอ่ยอย่างไร้ความปรานี “เสวี่ยหลานวางยาพิษทำร้ายเจ้าวังน้อย หลักฐานเป็นที่ประจักษ์ชัด ลากตัวออกไปแล้วโยนเข้าไปในถ้ำหมาป่า!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน