ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1749

หลิงอวี๋มิเชื่อข่าวลือเรื่องการถูกสาป แต่คำพูดของปี้เอ๋อร์ให้แนวทางแก่นาง ทำให้นางรู้ว่าที่หวงฝู่หมิงจูเลือดออกมิได้เกิดจากไข้ฝีดาษ

หลิงอวี๋สงบใจลงพลางครุ่นคิดว่าจะรักษาหวงฝู่หมิงจูอย่างไรดี

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ต้องห้ามเลือดก่อน มิฉะนั้นหวงฝู่หมิงจูจะมิได้ตายด้วยเชื้อไข้ฝีดาษ แต่จะตายเพราะเลือดออกมากเกินไป

แต่ต้องใช้อะไรห้ามเลือดเล่า?

จู่ ๆ ก็มีเครื่องยาสมุนไพรจำนวนนับมิถ้วนผุดขึ้นมาในหัวของหลิงอวี๋ นางจึงรีบเดินไปที่หน้าต่างแล้วตะโกนออกไปข้างนอก “ใครก็ได้ เชิญพี่เสวี่ยเหมยมาพบข้าที!”

ด้านนอกตำหนักรุ่ยจูมีคนเฝ้ายามอยู่ จึงนำคำขอของหลิงอวี๋ส่งต่อไปทันที

มินานเสวี่ยเหมยก็รีบมา ยืนอยู่นอกโถงแล้วตะโกน “อาอวี๋ มีเรื่องอันใดหรือ?”

“ข้าต้องการเครื่องยาสมุนไพร เจ้าให้คนส่งมาให้ข้าที!”

หลิงอวี๋จึงบอกเครื่องยาสมุนไพรที่ต้องการไป

เสวี่ยเหมยสงสัย “อาอวี๋ เจ้ามีทักษะการแพทย์หรือ? เจ้าอย่าได้ให้ยาสุ่มสี่สุ่มห้ากับเจ้าวังน้อย หากเจ้าทำให้เจ้าวังน้อยตาย ข้าช่วยเจ้ามิได้นะ!”

“เจ้าวังน้อยติดเชื้อไข้ฝีดาษ ไม่มีเครื่องยาสมุนไพรนางก็ตาย! ข้ามีทักษะการแพทย์เล็กน้อย เจ้าหาเครื่องยาสมุนไพรมาให้ข้าเถิด! หากเกิดอะไรขึ้นข้าจะรับผิดชอบเอง!”

เสวี่ยเหมยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วให้คนจดเครื่องยาสมุนไพรที่หลิงอวี๋ต้องการไป

มิรู้ว่าเจ้าวังจะกลับมาเมื่อใด หากหวงฝู่หมิงจูตายไป พวกนางก็จะไม่มีใครรอดพ้นจากการลงโทษไปได้

เพราะหวงฝู่หลินมีโรคประจำตระกูลและป่วยมาเป็นเวลานานแล้ว จึงเตรียมตำหนักยาไว้ในวังเทพ

เสวี่ยอวิ๋นหัวหน้าที่ดูแลตำหนักยาเองก็มีความรู้เรื่องเครื่องยาสมุนไพรเช่นกัน เมื่อเห็นว่าในใบเทียบยาไม่มียาที่เป็นอันตราย จึงเตรียมยาเหล่านั้นให้เสวี่ยเหมย

เสวี่ยอวิ๋นมาส่งให้ด้วยตนเอง นางเป็นคนหูหนวก ปีนี้เพิ่งอายุสิบเจ็ด เป็นเด็กกำพร้าที่เจ้าวังอุปถัมภ์แล้วพามาที่วัง

เพราะพูดมิได้และมิได้ยิน จึงมิค่อยสื่อสารกับผู้อื่นนัก และมักจะอยู่ในตำหนักยาเสมอ

ทักษะการแพทย์และความสามารถของนางในการระบุเครื่องยาสมุนไพรนั้นล้วนเป็นหวงฝู่หลินที่สอนด้วยตนเอง นางรู้ดีว่าอาการป่วยของหวงฝู่หมิงจูสร้างความปวดหัวให้กับเจ้าวังมาโดยตลอด

ที่มาส่งยาเองก็เพราะกังวลว่าหลิงอวี๋จะรู้มิจริงแล้วให้ยาหวงฝู่หมิงจูอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า