ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1750

หลังจากป้อนยาไปแล้ว หลิงอวี๋กับเสวี่ยอวิ๋นก็รอดูผลลัพธ์กันอย่างกระวนกระวาย

แต่ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว เลือดของหวงฝู่หมิงจูยังคงมิหยุดไหลและยังคงไหลออกมาอย่างช้า ๆ

“เหตุใดมิได้ผล?”

หลิงอวี๋รู้สึกปวดหัวขึ้นมา นางมองไปทางเสวี่ยอวิ๋นด้วยสีหน้าสับสน

ดวงตาที่งดงามของเสวี่ยอวิ๋นฉายแววผิดหวัง แต่เมื่อนึกถึงเจ้าวังที่มีทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมก็ยังหมดหนทางกับอาการป่วยของเจ้าวังน้อย การที่อาอวี๋ผู้นี้จะมิสามารถห้ามเลือดของเจ้าวังน้อยได้ก็เป็นเรื่องปกติ

“เจ้าวังเองก็ใช้เครื่องยาสมุนไพรเหล่านี้ด้วยนี่!”

เสวี่ยอวิ๋นหยิบปากกากับกระดาษออกมาเขียนยุกยิกแล้วให้หลิงอวี๋อ่าน

สุดท้ายก็เขียนว่า “เครื่องยาสมุนไพรที่ใช้กับเจ้าวังน้อยคือเห็ดสีม่วงซึ่งหายาก ออกดอกสามสิบปีครั้ง เจ้าวังจึงลงจากภูเขาไปหาเครื่องยาสมุนไพรนี้!”

หลิงอวี๋มองเครื่องยาสมุนไพรที่เสวี่ยอวิ๋นเขียนแล้วจมอยู่ในความคิด

ยาเหล่านี้บางชนิดสามารถห้ามเลือดได้จริง ๆ แต่การรวมกันมิเหมาะสมนัก ดูท่าทางชื่อเสียงการเป็นหมอชั้นเซียนของหวงฝู่หลินนั้นจะเป็นเพียงการโอ้อวด เขามีความรู้เพียงเล็กน้อยในการใช้ยาเหล่านี้

หลิงอวี๋มิเคยได้ยินชื่อเห็ดสีม่วงอะไรนั่นมาก่อน ดังนั้นจึงมิได้ใส่ใจ

หลิงอวี๋ผสมเครื่องยาสมุนไพรใหม่อีกครั้ง คราวนี้หลังจากให้เจ้าวังน้อยกินแล้วเลือดก็ยังคงมิหยุดไหลเช่นเดิม

เสวี่ยอวิ๋นเลิกหวังกับหลิงอวี๋และเดินออกไปอ่านตำราแพทย์ที่ตนนำมา หวังว่าจะหาวิธีช่วยเจ้าวังน้อยได้จากในนั้น

ปี้เอ๋อร์ยุ่งทั้งวัน เหนื่อยมากจนนั่งอยู่ด้านข้างแล้วเผลอหลับไป

หลิงอวี๋รู้สึกเห็นใจนาง จึงเข้าไปเขย่าตัวนาง “ปี้เอ๋อร์ ไปหาที่นอนเถิด! ข้าคอยดูแลเจ้าวังน้อยเอง!”

ปี้เอ๋อร์รีบนั่งตัวตรง ส่ายหัวแล้วเอ่ย “พี่อาอวี๋ ข้ามิเหนื่อย ข้าจะอยู่กับเจ้า!”

“มิเป็นไร ไปพักผ่อนเถิด! หากข้าต้องการเจ้าข้าจะเรียก!”

ปี้เอ๋อร์มิสามารถต้านทานคำของหลิงอวี๋ได้ จึงเดินไปตรงมุมแล้วนอนลง

หลิงอวี๋หมดหนทาง จึงเดินออกไปสูดอากาศ บางทีอาจจะคิดหาวิธีห้ามเลือดได้

นางเดินไปรอบ ๆ โถงใหญ่ แล้วก็ไปถึงกรงขังปู้ติงกับคาเฟยโดยมิรู้ตัว