ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1781

กระทั่งหวงฝู่หมิงจูกลับมา เสวี่ยเหมยก็เอ่ยกับหวงฝู่หมิงจูด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “เจ้าวังน้อย อาอวี๋บอกว่านางปวดหัวเล็กน้อยเลยไปนอนก่อนเพคะ คืนนี้มิได้มาเล่านิทานให้ท่านฟังแล้ว คืนนี้บ่าวอยู่กับท่านนะเพคะ!”

หวงฝู่หมิงจูค่อนข้างมิพอใจ เสวี่ยเหมยจึงเอ่ยเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน “คนเราก็ป่วยกันได้นะเพคะ อาอวี๋ดูแลท่านมาตั้งหลายวันจะป่วยก็เป็นเรื่องปกตินัก ท่านต้องเข้าใจนาง ประเดี๋ยวนางพักผ่อนแล้ว วันพรุ่งก็สามารถทำอาหารอร่อย ๆ ให้ท่านได้แล้วเพคะ!”

หวงฝู่หมิงจูครุ่นคิดแล้วเอ่ยอย่างรู้ความ “เช่นนั้นก็ได้ ให้พี่อาอวี๋พักผ่อนให้หาย แล้วคืนวันพรุ่งค่อยมาเล่านิทานให้ข้าฟัง!”

เสวี่ยเหมยเกลี้ยกล่อมหวงฝู่หมิงจูเสร็จแล้วก็ไปรับใช้หวงฝู่หมิงจู อาบน้ำให้แล้วพาเข้านอน

ปี้เอ๋อร์ย้ายเข้ามาก็มาอยู่ที่ห้องเดียวกับหลิงอวี๋ นางเองก็คิดว่าหลิงอวี๋ปวดหัวไปนอนแล้ว จึงรอให้เจ้าวังน้อยเข้านอนแล้วปี้เอ๋อร์จึงได้กลับห้องไป

เสวี่ยเหมยก็ตามมามิใกล้มิไกล รอให้ปี้เอ๋อร์เข้าไปก่อนแล้วเสวี่ยเหมยก็ตามเข้าไป

“พี่เสวี่ยเหมย...”

ปี้เอ๋อร์เห็นว่าในห้องไม่มีคนอยู่ กำลังแปลกใจว่าเหตุใดหลิงอวี๋จึงหายไป แต่เมื่อหันกลับมาก็เจอเสวี่ยเหมยเข้า

ยังมิทันที่นางจะได้พูดอีก เสวี่ยเหมยก็ถือกริชแทงเข้าไปที่ท้องของปี้เอ๋อร์อย่างโหดเหี้ยม

ปี้เอ๋อร์เบิกตาโตแล้วมองเสวี่ยเหมยอย่างมิอยากจะเชื่อ

“เจ้าอย่าโทษว่าข้าใจร้าย หากจะโทษก็ไปโทษที่เจ้ามิควรใกล้ชิดกับอาอวี๋ถึงเพียงนี้!”

เสวี่ยเหมยมองปี้เอ๋อร์หยุดหายใจไปอย่างมิแยแส แล้วจึงประคองปี้เอ๋อร์ไปวางไว้บนเตียงของนาง จากนั้นก็ห่มผ้าให้อย่างดี

ส่วนเตียงของหลิงอวี๋ เสวี่ยเหมยก็เอาหมอนและเสื้อผ้ายัดเข้าไปในผ้าห่ม ทำเหมือนว่ามีคนนอนอยู่

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เสวี่ยเหมยก็กลับไปเฝ้ายามที่ห้องนอนของเจ้าวังน้อยอย่างเงียบ ๆ

วันรุ่งขึ้น

หวงฝู่หมิงจูตื่นขึ้นมา เสวี่ยเหมยคอยดูแลช่วยนางแต่งตัวจนเสร็จ จากนั้นก็มาที่ห้องอาหารเพื่อรอให้หลิงอวี๋ยกอาหารเช้ามาให้

แต่รอแล้วรอเล่าก็มิเห็นหลิงอวี๋ยกอาหารมา

เสวี่ยเหมยจึงแสร้งทำเป็นโกรธ “อาอวี๋ผู้นี้ยังเตรียมอาหารเช้ามิเสร็จหรืออย่างไรกัน บ่าวจะไปดูสักหน่อย!”

“ข้าไปด้วย!”

หวงฝู่หมิงจูกังวลว่าหลิงอวี๋จะป่วยจึงไปพร้อมกับเสวี่ยเหมย