ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1788

เด็กหนุ่มผอมบางเช่นนี้น่าจะมิใช่คู่ต่อสู้ของตน!

หลิงอวี๋หลับตาลงอีกครั้งพลางครุ่นคิด

ท่านน้าหลิน เสวี่ยเหมยและอี้เหวินให้หัวหน้าเสิ่นที่เป็นผู้ส่งเสบียงพาตนลงจากเขามา จะต้องเป็นเพราะตนได้รับการยกย่องจากหวงฝู่หมิงจูจึงไปดึงดูดความอิจฉาริษยาของพวกนางเป็นแน่

นางมิเชื่อว่าท่านน้าหลินเพียงแค่ต้องการให้ตนออกจากวังเทพอย่างเดียวเท่านั้น

เมื่อคิดเชื่อมโยงถึงเรื่องเครื่องประดับเหล่านั้นที่หัวหน้าเสิ่นพูดถึง ทั้งยังมีเรื่องที่อี้เหวินอาศัยว่าจะให้ตนดูแลจัดการงานภายในของวังเทพแล้วพาตนไปดูโกดัง อีกทั้งยังบอกตนเรื่องที่หวงฝู่หมิงจูมีจี้หยกราตรีน้ำเงินอีก

หลิงอวี๋จึงได้กล้าคาดเดาอะไรเช่นนี้

ท่านน้าหลินจะต้องติดสินบนหัวหน้าเสิ่นให้พาตนลงมาจากภูเขา จากนั้นก็ใส่ร้ายว่าตนขโมยเครื่องประดับแล้วหนีไปอย่างแน่นอน

ขอเพียงมีหนึ่งในเครื่องประดับหนึ่งชิ้นตกหล่นหายไป หวงฝู่หลินก็จะยิ่งเชื่อว่าตนเป็นคนขโมย

จากนั้นหัวหน้าเสิ่นก็จะสังหารตน

หัวหน้าเสิ่นออกไปแล้ว เสี่ยวเจียงผู้นี้ก็มิใช่คู่ต่อสู่ของตน หากมิหนีเวลานี้แล้วยังจะรออะไรอีกเล่า!

หลิงอวี๋คิดแล้วขยับมือเท้าอย่างเงียบ ๆ

มือเท้ามิได้ถูกมัดไว้ แต่ขยับเพียงเล็กน้อยก็กินแรงไปมาก ทั้งตัวของนางนุ่มนิ่มไปหมดราวกับฝ้าย

หลิงอวี๋มิรู้ว่าหัวหน้าเสิ่นให้ตนกินอะไร ในใจก็ทั้งร้อนรนทั้งโกรธ

ตอนนี้แม้แต่จะลุกขึ้นตนก็ทำมิได้ แล้วจะหนีได้อย่างไรกัน?

หลิงอวี๋มิรู้ว่าหัวหน้าเสิ่นมีวรยุทธ์หรือไม่ หากมิหนีไปเวลานี้แล้วหัวหน้าเสิ่นกลับมาจะยิ่งหนีมิพ้น

นางลืมตาขึ้นแล้วเอ่ยออกไป “หิว...”

เสี่ยวเจียงตกใจกับเสียงของหลิงอวี๋เล็กน้อย แล้วรีบวิ่งเข้ามา เห็นว่าหลิงอวี๋มิสามารถลุกขึ้นได้ก็โล่งใจไป

“อาจารย์ข้าออกไปซื้อของกินแล้ว เจ้าทนสักหน่อย!”

หลิงอวี๋ได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกว่าเสี่ยวเจียงผู้นี้ยังมีความใจดีอยู่บ้าง นางจึงพยายามจะลุกขึ้นเพื่อหยั่งเชิงดู

ทันทีที่ออกแรง แม้ว่าทั่วทั้งตัวจะอ่อนปวกเปียก แต่ก็ทำให้หลิงอวี๋ลุกขึ้นนั่งได้

“ข้ามิสบายหรือ? เหตุใดทั้งตัวจึงไม่มีแรง!”

“เจ้าหนุ่ม ข้าอยากไปปัสสาวะ!”

หลิงอวี๋แสร้งทำเป็นร้อนรน

เสี่ยวเจียงตะลึงไปทันที หิวยังพอทนได้ แต่เรื่องปัสสาวะจะทนได้อย่างไร?