ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1789

หลิงอวี๋กุมใบหน้าตนเองอย่างสิ้นหวัง นางมิเชื่อว่าปู้ติงจะทิ้งตนไป

จะต้องเป็นเพราะที่นี่อยู่ไกลจากวังเทพมากเกินไปอย่างแน่นอน ปู้ติงจึงมิได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของตน

ในขณะที่หลิงอวี๋กำลังคิดที่จะพยายามกลับไปบนเตียงก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังมาจากด้านล่าง

“นั่นคือหมาป่าหรือ? ข้ามิได้ตาฝาดไปใช่หรือไม่!”

“เจ้าตาฝาดแล้ว ที่นี่จะมีหมาป่ามาจากที่ใดกัน!”

“แต่ข้าเห็นหมาป่าที่เป็นสีขาวราวกับหิมะทั้งตัววิ่งไปจากบนหลังคาจริง ๆ นะ...”

หมาป่าตัวสีขาวราวหิมะ?

หลิงอวี๋กำลังจะวางมือก็เห็นว่ามีสายฟ้าสีขาวพุ่งเข้ามาจากหน้าต่างอย่างรวดเร็ว

หลิงอวี๋ยังมิทันได้เห็นชัด สายฟ้านั้นก็พุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของนาง แล้วตัวที่เป็นขนปุกปุยก็ทำให้ทั้งตัวของนางอบอุ่นขึ้นมา

หลิงอวี๋ก้มหน้าลงก็เห็นดวงตาสีเขียวของหมาป่าน้อยที่มีขนตาสีขาวข้างหนึ่งดำข้างหนึ่ง

ปู้ติง!

ปู้ติงจริง ๆ ด้วย!

มิเจอกันหลายวัน ปู้ติงโตขึ้นอีกแล้วและดูแข็งแรงขึ้นด้วย!

หลิงอวี๋กอดปู้ติงอย่างดีใจแล้วก็จุ๊บมันไป

แล้วหัวใจที่จมลงสู่ก้นบึ้งก็กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นทันที

“ปู้ติง ข้าถูกคนวางแผนทำร้าย ตัวข้าไม่มีแรงเลย เจ้าหายาแก้พิษให้ข้าหน่อยได้หรือไม่?”

หลิงอวี๋จุ๊บปู้ติงไปพลางกระซิบไป

ปู้ติงเลียใบหน้าของหลิงอวี๋อยากสนิทสนม จากนั้นก็ส่งเสียงร้องเบา ๆ แล้วอ้าปากคายลูกปัดสีเขียวเม็ดนั้นออกมา และใช้กรงเล็บเขี่ยมันไปตรงหน้าของหลิงอวี๋

“ข้าต้องการยาแก้!”

หลิงอวี๋คิดว่าปู้ติงมิเข้าใจคำพูดของตน จึงบีบที่หูของมัน

ปู้ติงร้องออกมาอย่างดื้อรั้นอีกครั้งแล้วแลบลิ้นเลียมือของหลิงอวี๋

“เจ้าหมายความว่านี่ก็คือยาแก้หรือ?”