ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1790

“อย่า… อย่าฆ่าข้า!”

หัวหน้าเสิ่นกลัวจนร้องออกมาเสียงสั่น

เขาเชื่อมั่นในวรยุทธ์ของตนว่าจะสามารถหนีไปได้อย่างราบรื่น ไหนเลยจะคิดว่าจะหนีมิพ้นหมาป่าตัวนี้!

“หึ! ข้าบอกไปแล้วว่า นอกเสียจากเจ้าจะเร็วกว่าปู้ติง มิเช่นนั้นก็ให้เชื่อฟังคำของข้า! เจ้าอยากจะทนทุกข์ก่อนจึงจะยอมฟังหรือไร?”

หลิงอวี๋ยิ้มเยาะพลางเดินเข้าไป เรี่ยวแรงที่ตัวนางกลับคืนมาแล้ว

ลูกปัดสีเขียวนี้มหัศจรรย์จริง ๆ!

แต่หลิงอวี๋มิได้มีความคิดที่จะครอบครองเป็นของตน นี่คือของของแม่หมาป่า ในเมื่อให้ปู้ติงไปแล้วเช่นนั้นก็เป็นของปู้ติง

“ปู้ติง! ปล่อยเขาเถิด!”

ปู้ติงจึงปล่อยหัวหน้าเสิ่นอย่างเชื่อฟัง หลิงอวี๋ก็ลูบหัวมันอย่างเอ็นดู จากนั้นก็เอาลูกปัดสีเขียวยัดเข้าปากมันไป

“เสี่ยวเจียง ปิดประตู!”

หลิงอวี๋เอ่ยกับเสี่ยวเจียงที่กลัวจนสั่นมิหยุด

เสี่ยวเจียงมองขาที่เลือดไหลของหัวหน้าเสิ่น เมื่อครู่หมาป่าตัวนั้นรวดเร็วมาก เขาหนีมิได้เลย

มีหรือเสี่ยวเจียงจะกล้ามิฟังคำพูดของหลิงอวี๋ เขาจึงเดินไปปิดประตูด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่น

“ข้าถามอะไรเจ้าก็ตอบสิ่งนั้น มิเช่นนั้นครั้งต่อไปที่ปู้ติงกัดจะมิใช่ขาของเจ้า แต่เป็นคอ เข้าใจหรือไม่?”

หลิงอวี๋เอ่ยกับหัวหน้าเสิ่นเสียงแข็ง

หัวหน้าเสิ่นมองหมาป่าที่หมอบอยู่ตรงชายกระโปรงของหลิงอวี๋อย่างเชื่อฟังด้วยสีหน้าซีดเผือด

ใต้หล้านี้ นอกจากหวงฝู่หลินที่เขาเห็นว่าทำให้เสือดาวหิมะเชื่อฟังเขาได้แล้ว ก็มิเคยเห็นใครที่สามารถทำให้หมาป่าที่ดุร้ายเชื่อฟังได้เลย!

แม่นางผู้นี้ มิควรยั่วยุนางอย่างยิ่ง!

“เข้าใจ!”

ผู้ที่เข้าใจสถานการณ์คือผู้ฉลาด หัวหน้าเสิ่นจึงพยักหน้า

“ท่านน้าหลินให้เจ้าพาข้าลงมาจากภูเขา นางคิดจะทำอะไร?”