ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1791

หัวหน้าเสิ่นถูกปู้ติงจ้องมองอยู่ด้วยสายตาดุร้ายก็ไม่มีทางเลือก จึงต้องเขียนหนังสือยอมรับผิด เขาขอแค่เพียงหลบหนีไปได้ อย่างก็อื่นค่อยว่ากันทีหลัง

“หัวหน้าเสิ่น หากจะตามหาคนคนหนึ่งควรเริ่มจากที่ใด?”

สุดท้ายหลิงอวี๋ก็ถามหัวหน้าเสิ่นไปหนึ่งคำถาม

หัวหน้าเสิ่นยิ้มขมขื่น “หากแม่นางจะตามหาคน ป้าวเฉิงคนที่ข้าพูดถึงเมื่อครู่คือคนที่มีความสามารถเก่งกาจยิ่งนัก เขามีลูกน้องมากมาย อีกทั้งคนในหมู่บ้านที่อยู่รอบ ๆ นี้ก็เชื่อฟังเขาด้วย”

“หากเจ้าจะตามหาคน ขอเพียงมีเงินมากพอ เขาก็จะช่วยตามหาคนให้ได้เร็วที่สุด!”

หลิงอวี๋อยากจะตามหาเสี่ยวอวี้น้องสาวของตน เมื่อได้ยินดังนั้นก็สนใจขึ้นมา

แต่ตนไม่มีเงินติดตัวสักแดง จะไปพูดให้ป้าวเฉิงตามหาคนให้ตนได้อย่างไรกัน!

“หัวหน้าเสิ่น เอาของมีค่าที่ท่านน้าหลินให้มาให้ข้าสักชิ้นเถิด!”

หลิงอวี๋เอ่ยออกไปตามตรง “ข้าไม่มีเงินติดตัวสักแดง เจ้าก็ถือว่าทำบุญแล้วกัน!”

ต่อให้หลิงอวี๋จะต้องการของมีค่าทั้งหมดของหัวหน้าเสิ่น หัวหน้าเสิ่นก็มิกล้าบอกว่าไม่ นับประสาอะไรกับหนึ่งชิ้นเล่า!

หัวหน้าเสิ่นรีบเปิดห่อของตนแล้วหันหลังให้หลิงอวี๋หยิบกำไลหยกออกมาหนึ่งชิ้น!

“แม่นาง กำไลหยกนี้มิได้พิเศษอะไรนัก เจ้านำไปค้าขายแลกเปลี่ยนก็มิน่าจะมีคนสงสัย น่าจะขายได้ประมาณสองพันตำลึง นั่นก็เพียงพอให้เจ้าใช้แล้ว!”

หัวหน้าเสิ่นคิดเพียงว่าหลิงอวี๋จะปล่อยตนไป จึงควักเศษเงินที่ตัวออกมา

“แม่นาง ข้ามีอยู่อีกสิบกว่าตำลึง ข้าก็ให้เจ้าทั้งหมดแล้วกัน!”

หลิงอวี๋ดีใจแล้วรับเศษเงินนั้นมาด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ย “เช่นนั้นก็ขอบคุณเจ้าด้วย! เจ้าไปเถิด!”

แม้ว่าหัวหน้าเสิ่นจะรับคำสั่งของท่านน้าหลินมาทำร้ายตน แต่หลิงอวี๋เห็นแก่ที่เขายังทำมิสำเร็จทั้งยังให้ความร่วมมือกับตนอย่างมาก ดังนั้นจึงมิอยากจะทำให้พวกเขาลำบาก

หัวหน้าเสิ่นราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก เขารีบปีนขึ้นมาแล้วพาเสี่ยวเจียงไปอย่างเลือกมิได้

หลิงอวี๋ชั่งน้ำหนักเศษเงินในมือ และลูบหัวน้อย ๆ ของปู้ติง พลางเอ่ย “ปู้ติง ขอบคุณเจ้านะ หากมิใช่เจ้า ข้าก็คงจะถูกสองคนนั้นทำร้ายจนตายไปแล้ว!”