ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1792

“ไปหาสมบัติที่ภูเขาหิมะหรือ? อยากตายนักหรือไรกัน! ภูเขาหิมะนั่นกินคนมิเหลือแม้กระดูก!”

แขกคนหนึ่งส่ายหน้าแล้วเอ่ย

“คนเหล่านี้แตกต่างไป พวกเขาแต่ละคนมีวรยุทธ์แก่กล้า อีกทั้งยังพาคนเข้าไปตั้งมากมาย มิน่าจะเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้วกระมัง!”

“พวกเราเองก็ตามไปหากำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้างดีหรือไม่!”

แขกอีกคนหนึ่งยิ้มออกมาแล้วเอ่ย “เจ้าน่ะหรือ อย่าไปเลย ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่กำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ เลย จะกลับกลายเป็นว่าเอาชีวิตไปทิ้งอยู่ข้างในนั้นน่ะสิ!”

“เสี่ยวซานเอ๋อร์ หากเจ้าอยากจะร่ำรวยจริง ๆ พี่ชี้ช่องทางให้ดีหรือไม่?”

หลิงอวี๋เหลือบมองเสี่ยวซานเอ๋อร์ผู้นั้น เขาเป็นวัยรุ่นอายุประมาณยี่สิบ ดูผอมและอ่อนแอมาก การแต่งกายก็ดูเรียบง่ายธรรมดา

เครื่องหน้างดงาม ทว่าดวงตาค่อนข้างแปลก ดูเหมือนมองคนแล้วมิสามารถมองให้ชัดเจนได้

สงสัยจะตาเหล่กระมัง!

เสี่ยวซานเอ๋อร์ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “พี่หาน ช่องทางอะไรหรือ? รีบบอกมาเร็วเข้า หากข้าร่ำรวยแล้วจะไม่มีทางลืมเจ้าแน่นอน!”

“ไปเป็นผู้ค้ามนุษย์อย่างหม่าเฉียงอย่างไรเล่า! เจ้ามิเห็นหรือว่าทาสหญิงหนึ่งเกวียนของเขาขายไปได้สี่แสนหกหมื่น? การค้าขายนี้ง่ายดายกว่าที่เจ้าจะไปตามหาสมบัติที่ภูเขาหิมะเสียอีก!”

ทาสหญิงหนึ่งเกวียนสี่แสนหกหมื่น?

หลิงอวี๋ได้ยินก็เบิกตาโต คนซื้อนี่มันอะไรกัน ร่ำรวยถึงปานนั้นเลยหรือไร?

แม้ในฝันหลิงอวี๋ก็คงคาดมิถึงว่า ผู้ซื้อก็คือเซียวหลินเทียนนั่นเอง เขามาเพื่อตามหานางโดยเฉพาะ

เสี่ยวซานเอ๋อร์ได้ยินคำพูดของแขกก็คอตกท้อแท้ไปทันที “พี่หานล้อข้าเล่นแล้ว! ผู้ค้ามนุษย์ตั้งมากมายมีหม่าเฉียงแค่คนเดียวที่ได้ อีกอย่างการค้ามนุษย์ก็เป็นเรื่องผิดศีลธรรม ท่านแม่ข้ามิยอมให้ข้าทำการค้าเช่นนี้แน่!”

“เช่นนั้นก็สมควรแล้วที่เจ้าจน!”

แขกผู้นั้นด่าออกมา เมื่อกินดื่มจนอิ่มหนำแล้วก็ลุกขึ้นออกไป

มินานคนทั้งโต๊ะก็ออกไปจนหมด เสี่ยวซานเอ๋อร์จึงเอาอาหารที่เหลือเทลงในโถแล้วลุกขึ้นจะไปเช่นกัน