ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1827

กระทั่งหลิงอวี๋ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง นางก็รู้สึกว่าที่ท้องน้อยของตนยังปวดอยู่เล็กน้อย

คราวนี้นางมิเห็นดวงอาทิตย์แล้ว เหนือหัวของนางเป็นหลังคาสีเทา ๆ และมีเนื้อแห้งห้อยอยู่บนคาน

นี่คือที่ใดกัน?

ลูกของนางยังอยู่หรือไม่?

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังจะยื่นมือออกไปแตะที่ท้องน้อยของตน นางก็ได้ยินเสียงพูดคุยมาแว่ว ๆ

“ท่านป้า พวกเรานายบ่าวถูกคนเลวทำร้ายมาจึงมาลำบากอยู่ที่นี่ ขอบคุณท่านป้ามาก ๆ ที่รับพวกเรา! เมื่อพวกเราตามหาครอบครัวเจอแล้ว เราจะตอบแทนท่านอย่างดีแน่นอน!”

เสียงของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย

ตามมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างมีอายุเอ่ยขึ้นมา “คุณหนูจ้าวเกรงใจกันเกินไปแล้ว พวกเจ้าพักอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถิด หากต้องการสิ่งใดก็บอกมา ข้าจะให้ลูกชายข้าไปซื้อมาให้พวกเจ้าเอง!”

“ท่านป้า ท่านเตรียมอาหารให้พวกเราก็พอแล้ว! จริงสิ ท่านป้า ข้าขอถามท่านสักหน่อยเถิด ที่นี่คือที่ไหนหรือ? อยู่ห่างจากเมืองหลวงแดนเทพเท่าไร?”

หลิงอวี๋รีบเงี่ยหูฟังทันที นางจะต้องหนีไปจากเงื้อมมือของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยให้จงได้ หากรู้ทิศทางแล้วก็จะหลบหนีได้ง่าย

“หมู่บ้านของเราชื่อหมู่บ้านหนิงหย่วน อยู่ห่างจากตัวเมืองสามสิบกว่าลี้ ที่เจ้าถามว่าอยู่ห่างจากเมืองหลวงแดนเทพเท่าไรนั้นข้ามิรู้หรอก ทั้งชีวิตนี้ข้ามิเคยไปเมืองหลวงแดนเทพเลย!”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง มิเป็นไรเจ้าค่ะ! รอให้นางรับใช้ของข้าหายดีก่อน แล้วค่อยไปถามในตัวเมืองอีกทีก็ได้ ขอบคุณท่านป้ามาก ๆ เจ้าค่ะ!”

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยเอ่ยออกมา

“เด็กคนนี้เกรงใจกันมากไปแล้ว หน้าตาสะสวยทั้งยังมารยาทดี คุณหนูในเมืองช่างต่างจากเด็กซนที่หมู่บ้านเรายิ่งนัก!!”

ท่านป้าเอ่ยชื่นชมนางด้วยรอยยิ้ม

ปีศาจร้ายเช่นจ้าวหรุ่ยหรุ่ยนั่นหรือมีมารยาท?

หลิงอวี๋เกือบจะหัวเราะเยาะออกมา เพียงแต่เมื่อนางเอามือมาวางบนข้อมือของตน แล้วผลของการวัดชีพจรของนางก็ทำให้นางหัวเราะมิออก

เด็กมิอยู่แล้ว!