ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1837

หมอเถาถอนหายใจออกมา แล้วโบกมือ “มิต้องพูดแล้ว ไปเถิด ๆ! หากข้าผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างปลอดภัย ในภายหน้าโรงฮุ่ยเฉ่าก็คงจะได้เปิดขึ้นอีกครั้ง ถึงเวลานั้นพวกเจ้าอยากจะกลับมาก็ค่อยกลับมากันเถิด!”

หลังจากนั้นมินาน ลูกจ้างหนุ่มหลายคนก็เดินหอบห่อผ้าเข้าไปกล่าวลาหมอเถาทีละคนทั้งน้ำตาและเดินออกมา

หลิงอวี๋รีบเดินเข้าไป จากนั้นเสี่ยวซิ่งลูกจ้างหนุ่มที่ยังมิไปก็เห็นนางเข้าจึงเอ่ย “ฮูหยิน ร้านเราปิดแล้ว หากท่านอยากจะตรวจรักษาก็ไปที่ร้านอื่นเถิด!”

“ข้าต้องการยา!”

หลิงอวี๋เอ่ยออกมาอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เสี่ยวซิ่งกำลังจะพูดออกมา หมอเถาก็เอ่ย “เจ้าดูว่านางต้องการเครื่องยาสมุนไพรอันใด แล้วมอบให้นางไปเสียเถิด โรงฮุ่ยเฉ่าปิดแล้ว นางเป็นลูกค้ารายสุดท้าย ก็ถือได้ว่านางมีโชคชะตากับข้า!”

เสี่ยวซิ่งจึงยื่นมือออกไป “ใบเทียบยาเล่า?”

“ข้าไม่มีใบเทียบยา ข้าจะบอกให้เอง เจ้าแค่ใส่มาตามปริมาณที่ข้าบอกก็พอ!”

หลิงอวี๋รีบบอกเครื่องยาสมุนไพรที่ต้องการออกไป แล้วเสี่ยวซิ่งก็วางห่อผ้าลง จากนั้นก็ไปเปิดกล่องและตู้เพื่อช่วยหยิบยาให้หลิงอวี๋

หลิงอวี๋เห็นว่าเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นเหลืออยู่มิมาก และบางอันก็ถูกห่อเอาไว้แล้วด้วย

หมอเถามองไปรอบ ๆ ร้านโอสถอย่างเศร้าสร้อย ท่าทางดูอาลัยอาวรณ์มิอยากจากไป

หมอเถาผู้นี้ดูท่าทางจะอายุหกสิบกว่าปี เขามีผมหงอกที่ขมับทั้งสองข้าง และชุดยาวสีเทาสะอาดตานั้นก็ทำให้เขาดูสง่างามยิ่ง

“หมอเถา ร้านโอสถเปิดอยู่ดี ๆ แล้วเหตุใดจึงจะปิดเล่า? ท่านประสบปัญหาอะไรหรือ?”

หลิงอวี๋เอ่ยปากถามออกไป หมอเถาให้เครื่องยาสมุนไพรแก่ตนโดยมิคิดเงิน ดังนั้นหากนางสามารถช่วยเขาได้ก็จะช่วยอย่างแน่นอน

“แม่นาง ถึงข้าบอกไปเจ้าก็มิเข้าใจหรอก อย่าต้องให้ข้าเสียเวลาบอกเลย รับยาแล้วก็ไปเถิด!”

หมอเถาส่ายหัว ท่าทางเขาจะมิยอมพูดอะไรอีก