ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1839

“ท่านอา...”

“ท่านพ่อ…”

บุรุษผู้นั้นมีไข้สูงและพูดเพ้อออกมา หลิงอวี๋เห็นว่าใบหน้ารูปงามของเขาขมวดคิ้วมุ่น ดูท่าทางเจ็บปวด ราวกับว่าในฝันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ซึ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมาก

เมื่อหลิงอวี๋เห็นเหงื่อผุดขึ้นมาที่หน้าผากของเขา นางก็ฉีกอาภรณ์ขาด ๆ ของเขามาทำเป็นผ้าเช็ดเหงื่อให้เขา

“อย่า… อย่าทำเช่นนี้กับข้า!”

บุรุษผู้ที่มีบาดแผลอยู่ทั่วร่างกายผู้นั้นก็คือ เฉียวไป๋ที่ถูกท่านอาเฉียวพาลงมาจากภูเขาหิมะนั่นเอง

บนร่างกายของเฉียวไป๋มีบาดแผลอยู่หลายแห่ง ในตอนนั้นเขากำลังรู้สึกสับสน แต่หลังจากที่ค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา เฉียวไป๋ก็จำช่วงเวลาที่ถูกขังอยู่ในค่ายกลได้

เขานึกขึ้นได้ว่าตนกับท่านพ่อต่างก็สู้กัน ทั้งยังจำได้ด้วยว่าตนแทงเข้าไปที่ท้องของท่านพ่อ

เฉียวไป๋กังวลใจขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็คว้าตัวท่านอาเฉียวไว้แล้วตะโกนออกมา “ท่านอา ข้า... ข้า... ข้าสังหารท่านพ่อใช่หรือไม่?”

นี่มันเป็นการปิตุฆาต!

เฉียวมองท่านอาเฉียวตาปริบ ๆ หวังว่าท่านอาเฉียวจะตอบปฏิเสธในคำถามของตน

แต่ไหนเลยจะรู้ว่าท่านอาเฉียวจะมองเขา แล้วผ่านไปสักพักเขาก็พยักหน้า

หัวใจของเฉียวไป๋จมดิ่งลงไปทันที เขาถอยหลังไปสองสามก้าว และดวงตาก็แดงขึ้นมาทันใด

“นี่มิใช่ความผิดของเจ้า ตอนนั้นพวกเจ้าต่างก็ถูกค่ายกลทำให้สับสน...”

ท่านอาเฉียวรีบปลอบใจเขา

“นั่นมิใช่ข้ออ้าง! ข้าสังหารท่านพ่อของข้า!”

เฉียวไป๋ตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวัง “ข้าสังหารท่านพ่อของข้า... ข้ายังนับว่าเป็นคนอยู่หรือ?”

“ไม่… ไม่… ข้าจะทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน?”

“ท่านอา ท่านบอกข้าหน่อยเถิดว่ามันมิใช่เรื่องจริง! ท่านพ่อของข้ายังมิตายใช่หรือไม่? สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นภาพลวงตาของข้าใช่หรือไม่!”

เฉียวไป๋พุ่งเข้าไปจับท่านอาเฉียวไว้แล้วออกแรงเขย่าตัวเขา