ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1876

“น้องหญิง!”

ในเวลาเพียงชั่วพริบตานั้น หลิงอวี๋ก็นึกถึงสิ่งเหล่านี้ขึ้นมาได้ นางจึงดึงป้าวซวนเอาไว้ “เราไปดูที่ริมแม่น้ำกันเถิด เรือพวกนั้นกำลังบรรทุกสินค้ากันอยู่ ดูน่าสนใจยิ่งนัก!”

เมื่อป้าวซวนถูกหลิงอวี๋ดึงตัวไปเช่นนั้น นางก็ตามไปอย่างมิอาจยื้อตนเองไว้ได้

“น้องหญิง เก๋อฮุ่ยหนิงจะทำร้ายพวกเรา!”

หลิงอวี๋เดินไปพลางกระซิบไปด้วย “เจ้าอย่าได้หันไปดู ทำเป็นว่ามิรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น และเมื่อไปถึงเรือเหล่านั้น ข้าจะวิ่งไปด้านหนึ่ง ส่วนเจ้าก็วิ่งไปอีกด้านหนึ่ง พยายามวิ่งไปในที่ที่มีคนอยู่เป็นจำนวนมากเข้าไว้!”

“พี่หญิง เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?”

ป้าวซวนตกใจกลัวจนสีหน้าเปลี่ยน “เก๋อฮุ่ยหนิงจะทำร้ายพวกเราด้วยเหตุใด? ท่านพ่อของนางยังต้องการเจ้าอยู่มิใช่หรือ?”

“ข้าเล่าให้ฟังมิทันแล้ว หลังจากที่เจ้าหนีออกไปให้พยายามหลีกเลี่ยงพวกนาง แล้วซ่อนตัวจนถึงวันพรุ่ง จากนั้นค่อยมาหาข้าที่ใต้หอสังเกตการณ์ที่สูงที่สุดของท่าเรือ!”

“หากว่าข้ามิมา เจ้าก็มิต้องรอ หาทางกลับไปหาครอบครัวด้วยตนเองเสีย!”

หลิงอวี๋หันไปมอง แล้วก็เห็นว่าลูกหาบเหล่านั้นมิเดินอย่างเชื่องช้าแล้ว แต่กลับวิ่งมาทางพวกนางอย่างรวดเร็ว ดังนั้นนางจึงลากป้าวซวนวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

“น้องหญิง หากมีวาสนาต่อกัน เราคงได้เป็นพี่น้องกันต่อ เจ้าดูแลตัวเองด้วย!”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นว่าเรืออยู่ใกล้แค่เอื้อม นางก็ผลักป้าวซวนไป ส่วนนางก็วิ่งไปอีกทางหนึ่ง

เมื่อพวกลูกหาบที่ตามหลังมาเห็นเช่นนั้น ก็มิรีรอรีบไล่ตามหลิงอวี๋ไป

“พี่หญิง!”

เมื่อป้าวซวนหันไปเห็นภาพนั้นก็น้ำตาคลอเบ้า นางรู้ว่าหลิงอวี๋ทำเพื่อตน แต่ว่าตนควรทิ้งหลิงอวี๋ไว้หรือ?

นางมีเวลาคิดเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น จากนั้นป้าวซวนก็ตัดสินใจแล้ววิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง

หากเก๋อฮุ่ยหนิงต้องการจะทำร้ายพวกนาง เช่นนั้นหากหนีออกไปได้หนึ่งคนก็ยังสามารถหาทางช่วยอีกคนได้ แต่จะตกอยู่ในมือของเก๋อฮุ่ยหนิงทั้งสองคนมิได้

“พี่หญิง เจ้าดูแลตัวเองด้วย!”

ป้าวซวนวิ่งไปพลางร้องไห้ไป และวิ่งไปเฉพาะในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านเท่านั้น ลูกหาบสองคนที่ไล่ตามนางมาเห็นเช่นนั้นก็พูดมิออก สตรีที่ดูอ่อนหวานผู้นี้ วิ่งเร็วถึงเพียงนั้นได้อย่างไรกัน!