ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1890

ผู้รอบรู้พูดมิออกแล้ว หลิงอวี๋มิรู้อะไรเลย แล้วจะจ่ายยาที่ถูกต้องได้อย่างไร!

“พี่สิง ข้าอยากรู้มากว่าท่านรู้เรื่องมากมายถึงเพียงนั้นได้อย่างไร?”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นว่าผู้รอบรู้ลำบากใจ นางจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ก่อนหน้านี้ท่านเคยใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองหลวงแดนเทพหรือ?”

ใบหน้าของผู้รอบรู้กระตุก เขาหันมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจพวกเขา จึงเอ่ยขึ้นมา “ข้าจะพูดกับเจ้าตามตรง เมื่อก่อนข้าเป็นคนของตำหนักปีกเงิน ข้าเป็นคนของเจี่ยงหัวผู้พิทักษ์ฝ่ายขวา เมื่อสองปีก่อนข้าทำงานพลาดไป ทำให้เจี่ยงหัวโกรธ เขาจึงไล่ข้าออกจากตำหนักปีกเงิน!”

“ก่อนหน้านี้ข้าก็ยังคิดจะหาโอกาสขอพบท่านเจ้าตำหนักเก่า แล้วกลับไปที่ตำหนักปีกเงินอีกครั้ง แต่ตอนนี้ตำหนักปีกเงินเสื่อมโทรมลงไปแล้ว ได้ยินว่าเจ้าตำหนักเก่าป่วยหนักและมิรับงานแล้ว ข้าจึงได้เร่ร่อนอยู่ข้างนอกตลอดเช่นนี้!”

“คนที่ออกมาจากตำหนักปีกเงินล้วนเก่งในการสืบหาข้อมูล แม้ว่าข้าจะออกจากตำหนักปีกเงินไปแล้ว แต่ข้าก็เคยชินกับสัญชาตญาณนี้ ดังนั้นข้าจึงใส่ใจกับข้อมูลแต่ละประเภทมาก อยากจะรู้มากแค่ไหนก็มิยาก!”

หลิงอวี๋จึงได้รู้ว่าผู้รอบรู้ก็เป็นคนที่มีภูมิหลังเช่นกัน เมื่อเห็นว่าเขาจริงใจกับตนเช่นนี้ นางก็รู้สึกละอายเล็กน้อย

แต่ศัตรูของตนแข็งแกร่งเช่นนี้ หากบอกเขาไปก็มีแต่จะนำอันตรายมาให้เขา เช่นนั้นก็ปิดบังไว้เถิด

“พี่สิง เช่นนั้นท่านว่าเรามาถึงที่เมืองหลวงแดนเทพแล้ว ต้องไปหาอาชีพอันใดหรือ?”

ผู้รอบรู้ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วเอ่ยออกไป “หาที่พักอาศัยก่อนเถิด เจ้าให้เวลาข้าสักสองสามวัน แล้วข้าจะช่วยเจ้าสืบดูว่าใครสามารถปลดผนึกได้”

“ในเมืองหลวงแดนเทพมีคนที่วรยุทธ์แก่กล้าอยู่เป็นมากหลายนัก หากเจ้ามิฟื้นคืนวรยุทธ์ ใคร ๆ ก็สามารถรังแกเจ้าได้ หากเรามีวรยุทธ์ เวลาที่เราจะทำสิ่งใดก็จะสะดวก!”

“จริงสิ น้องอวี๋ ทักษะการแพทย์ของเจ้าเป็นอย่างไรกันแน่? เจ้าอย่าโกหกข้าเชียว! หากเจ้าเก่ง ข้าก็มีลู่ทางหาเงิน!”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นว่าผู้รอบรู้กระตือรือร้นมากถึงเพียงนั้น ก็กระซิบบอกกับเขาว่าตนรักษาดวงตาของฮูหยินเว่ยหายดีแล้ว

ผู้รอบรู้หัวเราะออกมา “ข้าก็ว่าแล้วเหตุใดฮูหยินเว่ยจึงปล่อยเราไปง่าย ๆ ถึงเพียงนั้น ที่แท้พวกเจ้าสองคนก็เล่นละคร!”