ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1891

ผู้รอบรู้ซาบซึ้งจนน้ำตาแทบไหล เมื่อไรกันที่เขาได้รับความเชื่อใจจากใครบางคนมากมายถึงเพียงนี้!

หลิงอวี๋พูดไปตามตรง “พี่ใหญ่ มีเรื่องบางอย่างที่ตอนนี้ข้ายังบอกท่านมิได้ มิใช่ว่าข้ามิไว้ใจท่าน แต่หากพูดไปแล้วมันอาจสร้างปัญหามากมายให้ท่านได้!”

“เชื่อใจข้าเถิด สักวันข้าจะเล่าให้ท่านฟังทุกอย่าง!”

ผู้รอบรู้มองตั๋วเงินในมือของตนพลางพูดอย่างใจกว้างว่า “ทุกคนต่างก็มีความลับของตัวเอง หากเจ้ามิอยากพูดก็มิต้องพูดหรอก พี่ใหญ่เชื่อใจเจ้า!”

หลิงอวี๋ถึงกับยอมมอบของมีค่าทั้งหมดให้กับตนเช่นนี้ แม้จะมีความลับปิดบังต่อตนผู้รอบรู้ก็ย่อมยอมรับได้

ขอแค่เขาเชื่อใจว่าหลิงอวี๋ไม่มีเจตนาร้ายก็พอแล้ว

สองพี่น้องพักที่โรงเตี๊ยมหนึ่งคืน ต่อมาในวันรุ่งขึ้นที่ฟ้ายังมิสว่าง ผู้รอบรู้ก็รีบรุดไปเช่ารถม้ามาหนึ่งคัน

โชคดีที่รถม้าเพิ่งส่งผู้โดยสารเพื่อขึ้นเรือไป ผู้รอบรู้จึงได้เช่ารถม้ามาในราคาสิบตำลึง

ส่วนหลิงอวี๋นั้นเพิ่งตื่น และผู้รอบรู้ก็วิ่งเข้ามาเคาะประตูด้วยความลิงโลด “น้องชาย รีบลุกเถิด พวกเราต้องออกเดินทางแล้ว! รถม้ากำลังรออยู่ข้างนอก”

หลิงอวี๋รีบอาบน้ำแต่งตัวและแบกห่อผ้าของตนออกมา ผู้รอบรู้ยัดถุงกระดาษไขใบหนึ่งใส่มือของนางและพูดว่า “ข้าซื้อซาลาเปามาให้เจ้าสองลูก สารถียังต้องรีบไปรับผู้โดยสารที่เมืองหลวงแดนเทพต่ออีก กินรองท้องระหว่างทางไปก่อน ถึงเมืองหลวงแดนเทพเมื่อไรพี่ชายคนนี้จะซื้อของอร่อยให้เจ้ากิน!”

ผู้รอบรู้นับหลิงอวี๋เป็นน้องชาย เขาจึงทำหน้าที่ในฐานะพี่ใหญ่ด้วยการเอาใจใส่อีกฝ่ายเช่นนี้

หลิงอวี๋รู้สึกได้ถึงความสุขจากการได้รับการดูแลที่ห่างหายไปนาน นางตามผู้รอบรู้ออกไปโดยมิพูดอะไร นางดีใจมากที่เมื่อคืนวานได้ยอมรับพี่ใหญ่ผู้นี้ไว้ และเมื่อไปถึงเมืองหลวงแดนเทพนางก็จะมิโดดเดี่ยวอีกต่อไป

สารถีพาคนทั้งสองออกไป ผู้รอบรู้นั้นหาเรื่องพูดคุยกับสารถีไปตลอดทาง

ส่วนหลิงอวี๋ก็นอนฟังอยู่ในรถม้า

ก่อนหน้านี้ผู้รอบรู้และหลิงอวี๋นั่งเรือไปยังเมืองหลวงแดนเทพ และพักอยู่บนเรือนานกว่าครึ่งเดือน ทำให้พลาดข่าวสารไปมากมาย

เมื่อเห็นว่าสารถีเป็นคนช่างพูด ผู้รอบรู้จึงถามว่า “ท่านลุง ข้าได้ยินมาว่ามหาปราชญ์ได้รับบาดเจ็บ เขาไปสู้กับใครมาถึงได้เป็นเช่นนั้นหรือ?”