ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1894

หลิงอวี๋และผู้รอบรู้ได้มาถึงเมืองหลวงแดนเทพ เหมือนกับที่ผู้รอบรู้บอก เมืองหลวงแดนเทพเต็มไปด้วยโอกาสเพราะที่นี่มีผู้บำเพ็ญตนมากมายและเต็มไปด้วยกลุ่มคนน้อยใหญ่อยู่ทั่วทุกหนแห่ง

หลิงอวี๋เองก็รู้สึกทึ่งกับความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงแดนเทพ มีร้านค้าอยู่ทั่วทุกมุมและสินค้าที่ขายก็มีความหลากหลายแปลกตาและสวยงาม

เช่นเดียวกัน ราคาที่อยู่อาศัยในเมืองหลวงแดนเทพก็มีราคาแพง

สองวันแรกทั้งสองคนพักที่โรงเตี๊ยมเล็ก ๆ บริเวณชานเมือง ซึ่งมีค่าใช้จ่ายคืนละห้าสิบตำลึงเงิน

หลังจากใช้ความพยายามอย่างมาก ในที่สุดผู้รอบรู้ก็ได้ซื้อเรือนเล็ก ๆ ของตรอกเล็กในเมืองที่อยู่ไกลออกไปโดยใช้เงินไปเกือบสามหมื่น

นี่เทียบเท่ากับการใช้สมบัติของหลิงอวี๋ไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง ซึ่งทำให้ผู้รอบรู้รู้สึกปวดใจอยู่นาน

แต่หลิงอวี๋พอใจแล้ว การซื้อเรือนเล็ก ๆ แห่งนี้ได้ในราคาต่ำเช่นนี้ ถือว่าผู้รอบรู้ก็มีความสามารถ มิเช่นนั้น หากดูตามราคาตลาด เรือนแห่งนี้อาจมีราคาสูงถึงห้าหมื่นด้วยซ้ำ

“พี่ใหญ่ เงินหมดก็หาใหม่ได้ มิต้องเสียใจไปหรอก พวกเรามีบ้านแล้วก็สามารถหาอาชีพทำมาหากินได้”

หลิงอวี๋พูดปลอบอีกฝ่ายด้วยความมั่นใจ

เรือนเล็กนี้รวมห้องครัวแล้วมีห้องทั้งหมดเพียงหกห้องเท่านั้น ซึ่งห้องเหล่านี้ก็เก่ามากอีกทั้งยังมีหลังคารั่ว หากฝนตกน้ำคงท่วมเต็มห้อง

ผู้รอบรู้เป็นคนซื้อวัสดุมาซ่อมแซมบ้าน ส่วนหลิงอวี๋รับผิดชอบเรื่องการซื้อของใช้ในชีวิตประจำวัน หลังจากผ่านสองวันอันแสนวุ่นวายไป ในที่สุดบ้านก็ดูเหมือนบ้านจริง ๆ

หลิงอวี๋ลงมือทำอาหารด้วยตนเองเพื่อเลี้ยงฉลองให้ผู้รอบรู้ ทำเอาผู้รอบรู้ถึงกับยิ้มแก้มปริ

หลังจากทานอาหารมื้ออร่อยแล้ว เขาก็พูดกับหลิงอวี๋ว่า “น้องชาย วันพรุ่งข้าจะออกไปหาคนที่สามารถช่วยปลดผนึกให้เจ้าได้ แล้วก็จะซื้อเครื่องมือที่ใช้กลั่นโอสถมาให้! เจ้ารอข้าอยู่ที่บ้านอย่างสบายใจได้เลย”

“พี่ใหญ่ ข้าเองก็อยากไปเดินเล่น ว่าจะไปตลาดขายเครื่องยาสมุนไพรที่ใช้กลั่นโอสถที่ท่านพูดถึง จะได้เข้าใจสถานการณ์ในตลาดเสียหน่อย!”

หลิงอวี๋จะปล่อยให้ผู้รอบรู้ทำงานคนเดียวได้อย่างไร