ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1896

หลิงอวี๋มิได้ถือโทษผู้รอบรู้และกล่าวว่า “พี่ใหญ่มิต้องกังวลไป กินข้าวกันก่อนเถิด ท่านซื้อตำรับกลั่นโอสถมิได้ก็ช่างมัน ข้ามีที่เรียนแล้ว!”

ในขณะที่กำลังกินข้าวหลิงอวี๋ก็เล่าให้ผู้รอบรู้ฟังว่าสำนักศึกษาชิงหลงกำลังรับสมัครบัณฑิตวิชาปรุงโอสถ

“วันพรุ่งข้าจะไปลงทะเบียน หากข้าได้ที่หนึ่ง ข้าก็จะได้เรียนวิชาปรุงโอสถโดยมิต้องเสียเงินแม้แต่แดงเดียว!”

แต่แม้จะมิได้ที่หนึ่งหลิงอวี๋ก็คิดว่าตนสามารถหาเงินห้าหมื่นอีแปะจากการขายตำรับยาเพียงมิกี่เล่ม นางจึงมิได้เก็บมาใส่ใจ

“พี่ใหญ่ ตอนที่ลงทะเบียนมีปรมาจารย์ให้เลือกเรียนด้วยสองคน ข้ามิรู้ว่าควรจะเลือกปรมาจารย์คนไหน วันพรุ่งท่านช่วยไปสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับนิสัยของแต่ละคนให้ข้าหน่อยนะ!”

เมื่อผู้รอบรู้ได้ยินว่า นักปรุงโอสถแห่งหอโอสถไป๋เป่าและซ่างกู่จะรับหน้าที่เป็นครู เขาก็พูดโดยมิลังเลว่า “มิจำเป็นต้องไปสอบถามหรอก เลือกครูของหอโอสถซ่างกู่สิ!”

“เพราะเหตุใดหรือ?” หลิงอวี๋ถามด้วยความอยากรู้

ผู้รอบรู้ยิ้มหยัน “คนของหอโอสถไป๋เป่าเหล่านั้นเป็นพวกยโสชอบดูถูกคนอื่น! เพราะคนที่อยู่เบื้องหลังหอโอสถของพวกเขาคือฮูหยินของเจ้าแห่งทะเลของตระกูลหลงอย่างไรเล่า!”

“ด้วยความสัมพันธ์นี้ หอโอสถไป๋เป่าถึงได้กดราคารับซื้อเครื่องยาสมุนไพรอย่างสุดชีวิต อีกทั้งหากได้พบเครื่องยาสมุนไพรหายากพวกเขาก็จะกระทำเรื่องชั่วช้าอย่างการสังหารคนเพื่อแย่งชิงสมุนไพรเหล่านั้นมา!”

“เจ้าคิดดูสิ ผู้คนต้องเสี่ยงชีวิตเก็บเครื่องยาสมุนไพรหายากเหล่านั้นมา แล้วพวกเขาจะต่างอะไรกับโจรเล่า!”

หลิงอวี๋เองก็เป็นหมอ ย่อมรู้ดีว่าการเก็บเครื่องยาสมุนไพรนั้นเป็นเรื่องที่ยากลำบากเพียงใด เมื่อได้ยินเช่นนั้น นางก็เลิกสนใจหอโอสถไป๋เป่าทันที

“แล้วหอโอสถซ่างกู่เล่า?”

ผู้รอบรู้ยิ้มพลางกล่าวว่า “หอโอสถซ่างกู่ยุติธรรมมาก มิว่าใครจะนำเครื่องยาสมุนไพรมาขาย พวกเขาก็ยุติธรรมกับทุกคน มิหลอกลวงใคร ผู้เป็นนายของพวกเขาคือตระกูลเย่”

“ตระกูลเย่เป็นตระกูลใหญ่ที่สุดในบรรดาตระกูลใหญ่หลายตระกูลรองจากตระกูลหลง บรรพบุรุษของพวกเขาเป็นผู้ก่อตั้งหอโอสถซ่างกู่ และกฎของตระกูลก็คือกฎของหอโอสถซ่างกู่”

“หากจะพูดถึงความยุติธรรมในบรรดาตระกูลใหญ่ ตระกูลเย่ย่อมคู่ควรโดยไร้ข้อกังขา!”

ขณะที่ผู้รอบรู้กำลังพูดอยู่เขาก็นึกอะไรออกและเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข “น้องชาย หากเย่ซงเฉิงปรมาจารย์ปรุงโอสถของตระกูลเย่มาชี้แนะด้วยตัวเองเจ้าก็จะได้ประโยชน์ไปเต็ม ๆ!”