ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 227

หลิงอวี๋มีบาดแผลที่ตัว ไม่สามารถวิ่งเร็วได้ นางจึงสะบัดมือของจางเหมย

“ไม่ต้องสนใจข้า หนีไปเถิด ข้าจักหาทางหนีไปเอง!”

จางเหมยเอ่ยอย่างกังวล “จะทำเช่นนั้นได้เยี่ยงไรกัน! เจ้าจุดไฟเผาหมู่บ้านตระกูลอู๋หนา หากตกไปอยู่ในเงื้อมมือพวกเขา พวกเขาไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!”

ไม่ว่าเยี่ยงไรจางเหมยก็จะลากหลิงอวี๋ไปด้วย หลิงอวี๋เห็นว่าสะบัดนางไม่หลุด ก็กังวลขึ้นมา

“จางเหมย บอกเจ้าตามตรง ข้าคือพระชายาอ๋องอี้ แม้ว่าข้าจะตกไปอยู่ในเงื้อมมือของพวกเขา พวกเขาก็มิกล้าทำอะไรข้าหรอก!”

“เจ้ารีบหนีไปเถิด ข้าจะถ่วงเวลาพวกเขาไว้! เจ้ารีบไปรายงานที่หมู่บ้านตระกูลเฉิง บอกให้ท่านอ๋องอี้มาช่วยข้า!”

พระชายาอ๋องอี้?

จางเหมยมองหลิงอวี๋อย่างสงสัย เห็นทหารไล่ตามใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และหลิงอวี๋ก็ไม่สามารถหนีไปได้จริง ๆ

นางจึงเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว “แม่นางอวี๋ เช่นนั้นเจ้าดูแลตัวเองด้วย ข้าไปก่อน! เจ้ามิต้องกังวล ข้าจักไปหาคนมาช่วยเจ้าโดยเร็วที่สุด!”

จางเหมยพูดจบ ก็รีบมุดเข้าไปในพุ่มไม้ และไม่นานหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

หลิงอวี๋เห็นว่าทหารไล่ตามตนเองใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จึงหันหลังวิ่งไปอีกทางหนึ่ง ขณะที่วิ่งก็จงใจตะโกนเสียงดังไปด้วย

“พวกเจ้ารอข้าด้วย ข้าวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว!”

นางวิ่งไปเกือบร้อยกว่าเมตร ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนไล่หลังมา

“หยุดนะ หากยังวิ่งต่อข้าจะยิ่งธนูใส่เจ้า!”

หลิงอวี๋หันกลับไป เห็นทหารสิบกว่านายถือคบไฟไล่ตามมาอย่างน่ากลัว

มีสองคนยกธนูขึ้นมาแล้ว หลิงอวี๋หยุดทันที แสร้งทำท่าทีหวาดกลัวพลางตะโกน

“ใต้เท้า อย่าฆ่าข้าเลย ข้า… ข้าไม่หนีแล้ว!”

“คนอื่นเล่า?” นายทหารผู้หนึ่งที่เป็นผู้นำตะคอก

“วะ… วิ่งไปข้างหน้าแล้วเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋ชี้ไปข้างหน้า พลางบ่นแสร้งทำหงุดหงิด

“ข้าได้รับบาดเจ็บ วิ่งเร็วมิได้ พวกเขาจึงทิ้งข้าไป!”

“ตามไป!”

นายทหารตะโกนสั่ง จากนั้นทหารหลายคนก็ถือคบไฟไล่ตามไปข้างหน้า